เสียงเปิดประตูลูกบิดที่เปิดไม่ออกในความมืดแสงแดดลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างที่ยาวระพื้น เผยให้เห็นเครื่องใช้ของเก่า อาทิ ตู้ นาฬิกา โคมไฟ เตียงไม้ ฯลฯ จัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ รวมกระทั้ง กระจกบานใหญ่ ที่มีกรอบลายไทยวิจิตรสวยงาม เนื้อกระจกมีความขุ่นมัวอยู่บ้างแต่ยังสามารถสะท้อนเงาของ ปิ่น ดีไซน์เนอร์จิวเวอลี่ท่าทางเก๋ไก๋ ที่กำลังนั่งง่วนออกแบบเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ ข้ างกองกระดาษบนโต๊ะทำงานของเธอมีรูปเด็กสองคนใส่กรอบเก่าสไตล์วินเทจ
เสียงหม่อน+ไหม ปิ่น…….
ปิ่นหันไปมองตามเสียงเรียกที่แผ่วเบา ลมพัดแรงผ้าม่านเปิดกว้างให้แสงสว่างผ่านเข้ามาปิ่นที่เราเห็นได้ชัดเจน เธอมีใบหน้าที่ซูบผอม ดวงตาหมองคล้ำ สวมใส่ชุดนอนบางเบาจนเห็นกระดูกไหปลาร้าเธอหันจ้องมองและยิ้มให้กับกระจกเสียงจากกระจกหัวเราะคิกคักเสียงหม่อน+ไหม(หัวเราะ) คนสวย…..
ปิ่นอมยิ้มและหันกลับไปทำงานต่อภาพที่ปิ่นเขียน เป็นรูปผู้หญิงเปลือยสองคน ( หม่อน ) คนหนึ่งสวมสร้อยคอเส้นสวยโดยที่มี ( ไหม ) ผู้หญิงเปลือยอีกคนสวมต่างหูเพชรคลอเคลียอยู่ด้านหลังปิ่นลบรอยร่างดินสอแล้วปัดขี้ยางลบออกในกระจก เงารางๆของผู้หญิงสองคนค่อยๆปรากฏตัวด้านหลังปิ่น
หม่อน ปิ่น เธอเก่งจัง
ไหม คงไม่มีใคร เห็นพวกเราสวยงามเท่าเธอแล้วล่ะ
ในกระจก…ปิ่นหันไปยิ้มให้ทั้งคู่ แต่ในโลกจริงปิ่นกลับยิ้มให้อากาศธาตุที่ว่างเปล่า
หม่อน ร่างเธอช่างสวยงามเหลือเกิน
ไหม มาอยู่กับพวกเราเถอะ…
ปิ่นวางรูปเขียนลงบนโต๊ะแล้วค่อยๆเดินช้าไปที่หน้ากระจก เธอจ้องมองกระจกแล้วลูบไล้ใบหน้าและร่างกายตัวเอง ภาพสะท้อนในกระจกมีผู้หญิงสองคนใบหน้าคล้ายรูปที่ปิ่นวาดจ้องมองยั่วยวน เชิญชวน
หม่อน อยากสัมผัสเรือนร่างเธอจัง
ไหม ถอดไอ้ชุดเกะกะนั่นทิ้งไปเถอะ
หม่อนหอมแก้มไหม และไหมก็ไซ้ซอกคอของหม่อน ทั้งคู่หัวเราะกันคิกคัก
หม่อน+ไหม (หัวเราะ) ฮิ ฮิ ฮิ…..เร็วๆสิจ๊ะ
ปิ่นมองทั้งสอง ด้วยดวงตาเคลิ้มฝันแล้วค่อยๆถอดชุดนอนออกหมอโจ้ เดินตรงมาที่ประตูและพยายามหมุนลูกบิดประตู แต่มันกลับจากถูกล็อคจากด้านใน หมอโจ้พยายามหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเดินงุ่นง่านเหมือนหนูติดจั่นอยู่พักใหญ่จึงตัดสินใจทุบประตู
หมอโจ้ ปิ่น.. ปิ่น… ปิ่น! เปิดประตูออกเดี๋ยวนี้นะ
เสียงหัวเราะระหว่าง ปิ่น หม่อน ไหม ดังแว่วออกมาหมอโจ้ได้ยิน …สงสัย และตัดสินใจทุบประตูด้วยความแรงกว่าเดิม
หมอโจ้ ปิ่นเปิดประตูเดี๋ยวนี้ มีใครอยู่ข้างใน? ผมสั่งให้เปิดเดี๋ยวนี้ !
หมอโจ้เอาเท้าถีบประตู…เปิดออกหมอโจ้เข้าไปภายในห้อง เขาเห็นเงารางๆของปิ่นที่เปลือยกายยืนอยู่หน้ากระจก และเห็นหม่อนกับไหมเดินจูงมือปิ่นอยู่ในกระจก
หมอโจ้ (ตะโกน) ปิ่น !
หมอโจ้รีบคว้าผ้าคลุมวิ่งไปหาปิ่น เขาห่มร่างกายเธอและเขย่าตัวปิ่นเรียกสติในกระจก หม่อนและไหมหันขวับมามองที่หมอโจ้ สีหน้ากลับกลายเป็นผีร้ายก่อนจะค่อยๆเลือนหายไปปิ่นล้มลงในอ้อมแขนของหมอโจ้ แต่กลับกรีดร้อง ดิ้นทุรนทุราย
ปิ่น ปล่อย ปล่อย ปล่อยกู กูจะตามเธอไป ปล่อย ปล่อย
หมอโจ้พยายามกอดปิ่นเอาไว้ กล้องค่อยๆเลือนมายังรูปถ่าย พี่ชายที่ทำท่ากอดปกป้องน้องสาว ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ…บรรยากาศกว้างๆของโรงพยาบาลที่หมอท็อปทำงาน เสียงกรีดร้องของปิ่นดังลั่น !
ปิ่นดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงคนไข้ หมอท๊อปและพยาบาลอีก2คน ช่วยกันกำลังยื้อยุดแรงของปิ่นเพื่อจะฉีดยาเธอหมอท๊อปหันไปมองหมอโจ้ที่ยืนอยู่ปลายเตียง
หมอท๊อป เฮ้ย…โจ้มาช่วยจับเท้าไว้ซิวะ
หมอโจ้รีบวิ่งเข้าไปช่วยหมอท๊อปหมอโจ้ และพยาบาลอีก2คนช่วยกันจับและรั้งตัวปิ่นไว้บนเตียงให้นิ่งที่สุดพยาบาลตัวใหญ่ ดิ้นยังงี้…เดี๋ยวก็แขนขาหักหรอกหมอท็อปมองหน้าพยาบาลแบบไม่พอใจ
พยาบาลตัวใหญ่ แหะๆ….ก็น้องสาวหมอแรงเยอะนี่คะ
ปิ่น ปล่อยกู
หมอท็อป กดให้นิ่งไว้…!
หมอท๊อปรีบฉีดยาเข้าเส้นที่แขนของปิ่นเพียงชั่วครู่ ปิ่นก็นิ่งและหลับไป ทุกคนต่างถอนหายใจอย่างโล่งอกหมอท๊อปโบกมือให้พยาบาลทั้งสองออกจากห้องไป และหมอโจ้ทรุดตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อย
หมอท๊อป ไอ้หมอโจ้ครับ(เชิงประชด) ไม่คิดจะเล่าอะไรให้ฟังหน่อยรึไง?
หมอโจ้ เราก็เล่าให้นายฟังแล้วนี่
หมอท๊อป ขอแบบละเอียดๆได้ไหม ? นายก็รู้ว่าปิ่นต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ
หมอโจ้ แหงล่ะ…ก็เธอเป็นน้องสาวแกนี่หว่า
หมอท็อปจ้องหน้าบีบคั้น
หมอโจ้ อยากฟังจริงเหรอ…เรื่องแบบนี้นายเกลียดมันไม่ใช่เหรอ ?
หมอท๊อป (เสียงอ่อน) เล่ามาเถอะเพื่อน
หมอโจ้ถอนหายใจ บรรยากาศดูสลัว แสงสว่างเข้าไปไม่ทั่วถึงร้าน มีเพียงแสงไฟสีส้มที่ส่องสว่างเป็นระยะปิ่นและหมอโจ้เดินเข้ามาภายในร้านเห็นของเก่าวางเรียงรายเต็มพื้นที่ไปหมด ปิ่นดูตื่นเต้นที่ได้เห็นของโบราณเก่าเก็บต่างจากหมอโจ้ที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
หมอโจ้ฉันน่ะไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกนะ ไอ้เรื่องนิสัยของปิ่นชอบสะสมของเก่า…แต่ก็อย่างที่เรารู้กันดีใครจะไปขัดใจเธอได้ แล้วมีอยู่วันหนึ่งเราขับรถพาปิ่นกลับจากต่างจังหวัด อยู่ๆปิ่นก็ให้เราจอดรถเพราะมองร้านขายของเก่า…มันเป็นร้านที่ประหลาดมากออกจะน่าขนลุกซะมากกว่า ปิ่นบอกว่าเหมือนมีใครเรียกให้เธอมาที่นี่
ปิ่นพยายามมองหาคนขายของเก่าโดยไม่สนใจหมอโจ้ หมอโจ้ดูเริ่มรำคาญและหงุดหงิด
ปิ่น (เสียงดัง)มีใครอยู่ไหมคะ มีใครอยู่ในร้านไหมคะ ?
หมอโจ้ไม่เห็นมีใครเลย…กลับกันเถอะปิ่น
ผมเหนื่อยแล้ว…กลับบ้านเถอะ จะเสียเวลาซื้อของพวกนี้ไปทำไม?
ปิ่น แล้วรอแป็บนึงจะตายเรอะไง ? เผื่อเจ้าของเขาอยู่หลังร้าน
หมอโจ้ ก็เรียกตั้งนานแล้ว ไหนล่ะเจ้าของร้าน ?
ปิ่นมองหมอโจ้ไม่พอใจแล้วเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในร้าน ทิ้งให้หมอโจ้ยืนเซ็ง ปิ่นเดินไปในตามทางเดินของร้านเหมือนเธอหาอะไรบางอย่าง
เสียงเจ้าของร้าน หาอะไรรึเปล่า ?
ปิ่นหันตามเสียงไปข้างหลังตัวเอง แต่พอหันหน้ากลับมาก็เจอชายแก่ชาวจีนราว70-80ปี ยืนจ้องหน้าอยู่
ปิ่น ว๊าย
ชายแก่จ้องมองไปที่ปิ่น
ปิ่น คือ คือ คือ….ฉันได้ยินเสียง มีใครไม่รู้เรียกให้ฉันมาที่นี่
เสียงหม่อนกับไหมลอยเข้ามา
หม่อน+ไหม (หัวเราะ) คริ คริ ฮิ ฮิ…
ปิ่น เสียงนั่น…
ปิ่นมองกลับไปที่ชายแก่แต่เขาหายตัวไปแล้ว เธอมองไปที่ด้านในสุดของห้องเห็นผ้าขาวคลุมอะไรบางอย่างเอาไว้ปิ่นเดินเข้าไปหาราวกับต้องมนต์ แล้วดึงค่อยๆผ้าอออก…เห็นเป็น กระจกบานใหญ่ลวดลายสวยงามปิ่นจ้องมองและยิ้มให้กับเงาของตัวเธอเองในกระจก เงาของเธอพยักหน้าตอบรับ ปิ่นมองอย่างหลงใหล เธอหันกลับมาก็เห็นชายแก่ยืนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
ปิ่น เท่าไรคะ ?
ชายแก่คนนั้นยืนยิ้มพยักหน้าเบาๆ กลางห้อง…ปิ่นนั่งมองกระจกบานนั้นอยู่นานสองนาน มือลูบไล้ใบหน้าและเรือนร่างของตัวเองอย่างลุ่มหลง
หมอโจ้เปิดประตูเข้ามา แต่ปิ่นไม่สนใจสายตาจับจ้องอยู่แต่กระจก
หมอโจ้ นี่ปิ่น ไม่คิดจะออกไปข้างนอกบ้างเลยเหรอ
หมอโจ้มองไปที่ถาดอาหาร ซึ่งอาหารนั้นแห้งแข็งและเต็มจานอยู่เลย
หมอโจ้ ไม่กินข้าวเลยเหรอ 3 วันแล้วนะที่เป็นแบบนี้ นั่งมองแต่กระจกนั้น มันมีอะไรดีหนักหนา
หมอท็อปหยิบผ้าจะคลุมกระจกปิ่นหันมามองหมอโจ้ช้าๆ ดวงตาหมองคล้ำแต่แฝงไปด้วยแววตาที่ดูดุร้าย
ปิ่น ออกไปจากห้องฉัน !
หมอท๊อปมองดูหมอโจ้
หมอท๊อป นี่นายจะโทษกระจกอย่างนั้นเหรอ ?
หมอโจ้ มันไม่ใช่แค่นั้นสิ…ช่วง3-4วันหลังมานี่ ปิ่นไม่ออกจากห้อง แล้วก็ปิดล็อคห้องไม่ให้เราเข้าไป บางครั้งดึกๆเราได้ยินเสียงหัวเราะ มันดังมากจากห้องของปิ่น เหมือนมีใครอยู่ในห้องนั้นนอกจากปิ่น
หมอท๊อป โรคทางจิต โรคสองบุคคลิก อย่างนั้นเหรอ…ไม่น่าจะเป็นไปได้ ตั้งแต่เด็กปิ่นไม่เคยมีประวัติทางด้านนี้นี่นา
หมอโจ้ เราก็ไม่อยากเชื่อไปในทางบ้าบออะไรนั้นนะ แต่บางทีมันอาจเป็นอุปทานของจิตใต้สำนึก
หมอท๊อป อุปทานของจิตใต้สำนึก?
เสียงกรีดร้อง ดังเข้ามาในห้องทำงานของหมอท๊อป
นางพยาบาล กรี๊ดดด…….!
ประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดออก นางพยาบาลมองไปในห้องนั้นดวงตาเบิกกว้างและยังคงกรี๊ดอยู่
นางพยาบาล1 กรี๊ดดดดดดดดด
หมอท๊อป หมอโจ้วิ่งเข้ามา
หมอท๊อป (กับพยาบาล) เกิดอะไรขึ้น
นางพยาบาลชี้เข้าไปในห้อง
นางพยาบาล1 นั้น นั้น
หมอท๊อปและหมอโจ้หันมองตามนิ้วเข้าไปในห้องกระจกห้องแตก เตียงนอนไม่มีคนนอนอยู่หมอโจ้มองนางพยาบาล และจับตัวเธอเขย่าเรียกสติ
หมอโจ้ ปิ่นไปไหน…ปิ่นไปไหน ?
นางพยาบาล1 คุณปิ่น ทุบกระจก ละ…. แล้ว…แล้วกระโดดลงไป
หมอท๊อปรีบวิ่งเข้าไป ตรงกระจกที่แตก และชโงกหน้าออกไปดูด้านล่างไม่มีร่องรอยของศพ แต่เห็นปิ่นในชุดคนไข้กึ่งวิ่ง กึ่งเดินตรงไปทางออกจากโรงพยาบาลหมอท๊อปหันมองหน้าหมอโจ้
หมอท๊อปและหมอโจ้เดินอย่างรีบเร่งตรงไปที่ลิฟท์ เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น….หมอโจ้ดูเบอร์สีหน้ายุ่งยากนางพยาบาล 2 ทักขึ้น
นางพยาบาล2 หมอท๊อปคะ ?
หมอท๊อปหยุดแล้วหันมาบอกหมอโจ้
หมอท็อป นายไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันรีบตามไป
หมอโจ้พยักหน้าแล้วรีบเดินไปที่ลิฟท์
หมอท๊อป อะไรเหรอ ?
นางพยาบาล2ยื่นซองผลตรวจ
นางพยาบาล2 ผลการตรวจของคุณปิ่นค่ะ
หมอท๊อปมองจนหมอโจ้ลับตาไปจึงแกะซองออกมาอ่านหมอท๊อปถอนหายใจ คิดทบทวนไปมาแล้วตัดสินใจหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา รื้อค้นจนเจอนามบัตร…หยิบขึ้นมาดู ( แทนสายตา ) นามบัตร Angelsหมอท๊อปตัดสินใจกดหมายเลขตามนามบัตรห้องประชุม เอโกะกำลังอธิบายเครื่องมือชิ้นใหม่ให้กับ แบม แอนนา อาพิม พี่จอร์ชและปาล์ม ( ชุดนักศึกษา ) ฟังอยู่ โดยมีเครื่องแสกนความฝันวางอยู่ตรงกลางโต๊ะประชุมและเครื่องมือชนิดใหม่ (รูปแบบคล้ายนาฬิกาข้อมือ)
เอโกะ จากความผิดพลาดในอดีต คนที่คุมเครื่องสแกนความฝันทำหน้าที่ได้เพียงดูแล และปลุกเท่านั้น แต่ขาดการสื่อสารกับผู้ที่เข้าไปอยู่ในความฝัน และนี่คือนวัตกรรมชิ้นล่าสุดที่ เอโกะภูมิใจนำเสนอ “อุปกรณ์เตือนภัย”
แบม (ท่าทางเบื่อหน่าย) รีบบอกมาเถอะว่าใช้งานอย่างไง
เอโกะ ใจร้อนจริง
แบม อ้าว…งั้นกลับ
แบมจะเดินออกจากห้อง
เอโกะ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ…วัยรุ่นจริง
ปาล์ม ก็เจ๊มัวแต่เกริ่นตั้งนาน…ใครจะรอได้
เอโกะ ของแบบนี้มันต้องอินโทรก่อนสิยะ อ้าว….แล้ววันนี้มีสอบไม่ใช่เหรอหล่อน ?
ปาล์ม ( มองนาฬิกา ) ตายแล้วๆ มัวฟังเพลิน ไปก่อนนะเจ๊
ปาล์มรีบเผ่นแนบ อาพิมเห็นทั้งคู่แล้วแอบอมยิ้มแบมเดินกลับเข้ามาทำท่าทางยิ้มๆ/เอโกะมองค้อน
เอโกะ เครื่องนี้ต้องใช้งานควบคู่เครื่องแสกนความฝัน แต่ผู้ที่เข้าไปในความฝันต้องใส่เครื่องนี้เพื่อ link signalกับเครื่องแสกนความฝัน ถ้าเกิดกรณีฉุกเฉินขึ้นให้กดไปที่ปุ่ม Alarm แล้วไฟสีแดงจะขึ้นที่นาฬิกาข้อมือนี้…..เพื่อที่เราจะได้ find the gate เข้าใจ๋
พี่จอร์ช อะ…เออ
อาพิม มันก็เหมือนจุดธูปบอกไงล่ะจอร์ช
เอโกะ ใช่ๆ..จุดธูปบอก
พี่จอร์ช อะ..อ๋อ…เข้าใจเลยครับ
แบม ประจำละ เข้าใจ เข้าใจ แต่สุดท้าย….
พี่จอร์ช สุดท้ายพระเอกก็มาช่วยเหล่านางฟ้าได้ทันทุกทีไงครับ
เสียงโทรศัพท์สำนักงานดังขึ้น….กริ๊งงงงงงงงงงงงแอนนามองทุกคนและหันไปตามเสียงโทรศัพท์
แอนนา ฉันไปรับเอง
แอนนาเดินออกจากห้องทดลองไปรับสายโทรศัพท์แอนนาเดินมารับสายโทรศัพท์
แอนนา ฮัลโล Angels ค่ะ
เสียงปลายสายเป็นหมอท๊อป
หมอท๊อป ขอสาย….เออ…
แอนนา สายใครคะ ?
หมอท๊อป ใครก็ได้..เอาแค่รับฟังผมและให้คำปรึกษาได้ก็พอครับ..
แอนนา ตกลง…จะเอาไงกันแน่..ที่นี่ไม่ใช่ ศิราณีนะ จะได้ปรึกษาปัญหาหัวใจ
หมอท๊อป เฮ้อ….เสียเวลาเปล่างั้นแค่นี้นะครับ..
แอนนา ใจเย็นๆสิคะ คุณหมอท็อป…มีอะไรก็ว่ามา..
หมอท๊อป อะ หา…เออ…คือว่า……
รถของหมอท็อปจอดที่หน้าบ้านหมอท๊อปรีบลงจากรถแล้ววิ่งไปในบ้าน ก็เห็นข้าวของเครื่องใช้ในบ้านกองวางระเกะระกะเต็มไปหมด …
หมอท๊อป ผลงานของปิ่นเหรอ ?
หมอโจ้ ไม่แน่ใจว่ะ มาถึงก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ
จริงๆ เรารื้อของที่วางพิงประตูออกไปแล้ว ไม่งั้นเข้าบ้านไม่ได้แน่ๆ
หมอท็อป ของทั้งหมดเนี่ยนะ?
หมอโจ้ หรือว่า…เป็นเพราะกระจกนั่น
หมอท๊อปไม่เห็นด้วย เสียงมอเตอร์ไซด์ดังเข้ามาทำให้ทั้งคู่หันไปมองหน้าบ้าน แอนนาจอดรถของเธอและถอดหมวกกันน๊อคออกแอนนาเดินเข้ามา หยิบจับของบางอย่างและลองยกตู้ที่ล้มลงแต่ยกไม่ขึ้น
หมอท๊อป คุณคิดว่า มีคนช่วยปิ่นยกของเหรอ
แอนนา เธอจะยกคนเดียวภายในเวลาแค่1-2ชั่วโมงนี่นะ
หมอท๊อป อาจจะใช่
แอนนา คนเดียวเนี่ยนะ
หมอท๊อป ก็อย่างที่บอกไปแล้วมันมีบางอย่างที่ทำให้ปิ่นแปลกไป
แอนนา เธอคงไม่ได้กินผักขมสินะ
หมอท๊อป ตกลงจะตลก หรือจะมาช่วยแก้ปัญหา…ว่าแต่ทำไมมาคนเดียวละ..แล้วคนอื่น..
แอนนา (ตัดบท) ฉันชอบโชว์เดี่ยว
เสียงทุบประตูดังขึ้น…..ปังๆๆๆ แอนนาและหมอท๊อปหันมองไปตามเสียง
หมอโจ้ยืนถือชะแลงเหล็กมองเข้าไปในห้อง ส่วนประตูห้องที่ถูกงัดจนล้มลงมีร่องรอยของไม้ที่ถูกตะปูตอกปิดห้องไว้ หมอท๊อปและแอนนาวิ่งตามมา….มองเข้าไปในห้องภายใน เป็นห้องโล่งๆ ที่มีเพียงกระจกบานนั้นตั้งอยู่กลางห้องหมอท๊อปวิ่งเข้าไปในห้อง เปิดห้องน้ำมองและมองไปนอกหน้าต่างหาน้องสาว
หมอท๊อป ปิ่น… ปิ่น…. ปิ่นแอนนายืนมองด้วยความสงสัย
หมอโจ้ กระจก…กระจกนั้น ปิ่นต้องเข้าไปในกระจกนั้นแน่ๆ
ผี…..ผี2ตัวมันพาปิ่นเข้าไป
ณ ห้องดำที่มีเพียงแสงสว่างจากด้านบนส่องลงมา เผยให้เห็น หม่อน ไหม และปิ่นอยู่ใต้ลำแสงนั้นปิ่นดวงตาหมองคล้ำแต่แลดูมีความสุขและยิ้มอยู่ตลอดเวลาหม่อนและไหมแต่งตัว ชุดปาร์ตี้กลางคืนดูสวยงามและเซ็กซี่มาก ทั้งคู่จ้องมองปิ่นหม่อนโน้มคอของปิ่นแล้วบรรจงจูบเสียงหมอท๊อปปิ่น… ปิ่น…. ปิ่นปิ่นสะดุ้งหันไปมองด้านหลัง แต่หม่อนกับไหมรีบดึงมือเธอ
หม่อน+ไหม อย่าสนใจ…เราไปกันเถอะ
ว่าแล้วหม่อนและไหมก็จูงมือปิ่นแล้วเดินหายไปในความมืด พร้อมเสียงหัวเราะของทั้งสามคนอย่างสนุกสนานประตูโรงละครถูกเปิดออก ปิ่นเดินออกมาจากความมืดเพียงลำพัง เธอรู้สึกสับสนและเริ่มกลัวจู่ๆ ไฟบนเวที ถูกเปิดขึ้น เห็นได้ชัดเจนว่าบนเวทีเป็นผ้าม่านสีแดงปิ่นหันมามองอีกที ก็พบว่าเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้คนดูเพียงคนเดียวผ้าม่านสีแดงถูกเปิดออก…ชายชรา (เจ้าของร้านขายของเก่า) ในชุดสูทพิธีกร(ชุดสูท)เดินถือไมค์และขาไมค์ มาตั้งตรงกลางเวที เขาชักชวนให้คนดูตบมือแล้วเสียงตบมือก็ดังเกรียวกราวจากฝั่งคนดูทันทีปิ่นมองไปรอบๆตัวเองด้วยความสงสัยเพราะไม่เห็นมีใครนั่งอยู่เลย เธอหันกลับไปมองบนเวทีอีกครั้งชายชราก้มหัวน้อมรับเสียงตบ
ชายชรา Lady and Gentleman,Welcome to Our-Land
เสียงตบมือดังสนั่นชายชรามองไปที่ปิ่นซึ่งนั่งคนเดียวอยู่ตรงกลางของโรงละคร ปิ่นแสยะยิ้มแล้วตบมือตามชายชราก้มหน้าโค้งรับเสียงตบมือของปิ่นเสียงตบมือค่อยๆเบาลงและเมื่อปิ่นหันกลับไปดูบนเวทีชายชรานั้นหายไป….ผ้าม่านสีแดงถูกเปิดออก หม่อนและไหมเดินออกมาดนตรีดังขึ้นเองหม่อนและไหมกอดรัดกันกลางเวที และจูบกันอย่างดูดดื่มหม่อนไซ้ซอกคอไหมและหันมามองปิ่นปิ่นจ้องมองทั้งสองตาไม่กระพริบ
หม่อนและไหมมองมาที่ปิ่นแล้วหลับตา ……ปิ่นก็หลับตาตามเมื่อปิ่นลืมตาขึ้นมา เธอกลายเป็นนั่งเก้าอี้อยู่บนเวที…งง เสียงตบมือดังขึ้นอีกครั้ง
หมอโจ้นั่งมองกระจก ครุ่นคิด…กังวลแอนนาถ่ายรูปกระจกใส่มือถือ
หมอท๊อป (โวยวายกับหมอโจ้) ทำไมนายไม่เคยเล่าเรื่องผีอะไรนั้น ให้ฉันฟังว่ะ ?
หมอโจ้ เราไม่คิดว่านายจะเชื่อเรื่องแบบนี้
แอนนา (หมอโจ้) ผีอะไรกันคะ ?
หมอโจ้ มันเป็นผีฝาแฝด…หรือไม่ใช่ แต่มันคล้ายกันมาก มันจะพาปิ่นเข้าไปในกระจก
หมอท๊อป แน่ใจเหรอว่ะ…
หมอโจ้พยักหน้าหนักแน่น สมาร์ทโฟนของหมอโจ้ดังขึ้น เขาดูเบอร์แล้วรีบออกไปรับสายข้างนอกหมอท๊อปหันไปมองทางแอนนา สายตาเหมือนหมดหวัง
หมอท๊อป เอาไงดีล่ะทีนี้ ?
แอนนา คงต้องชุดใหญ่แล้วล่ะ
แอนนาหยิบโทรศัพท์และส่งรูปกระจกไปทางlineให้เอโกะ และพิมพ์ข้อความ “หมอท๊อปต้องการความช่วยเหลือ”
หมอโจ้กำลังคุยกับใครบางคน
หมอโจ้ ไม่ได้…ผมไปไม่ได้ ไม่ใช่ ทำไมไม่อยากจะเจอล่ะผมคิดถึงคุณนะ แต่ตอนนี้มันมีปัญหาน่ะ ไว้นัดดินเนอร์วันหลังได้ไหมล่ะจ๊ะ
เสียงหมอท๊อป นายคุยกับใคร ?
หมอโจ้หันมาตกใจพูดอะไรไม่ออก
หมอท๊อป ปิ่นรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?
หมอโจ้ก้มหน้านิ่ง
หมอท๊อป เชี่ยเอ้ย….!
มือของหมอท๊อปกำเอกสารของโรงพยาบาลแน่นเดินจากไปด้วยตความโกรธภาพกระจกที่แอนนาถ่ายถูกขึ้นอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ กลางห้องเอโกะ แบม พี่จอร์ช อาพิมยืนมองภาพกระจก/ แบมมองกระจกนั้นอย่างออกอาการหงุดหงิด
เอโกะ ภาพนี้แอนนาเพิ่งส่งมาให้เมื่อห้านาทีที่แล้ว
อาพิม นี่…แอนนาฉายเดียวอีกแล้วสินะ
แบม ( เดินเข้ามา ) กระจกบานนี้มัน…..
อาพิมพยักหน้า
อาพิม ใช่…มันคือกระจกของ หม่อนกับไหม
อาพิมเดินไปที่คอมพิวเตอร์และคลิกเปิดภาพผีหม่อนผีไหมขึ้นจอโปรเจคเตอร์
แบม อีผีเลสเบี้ยนสองตัวนั่น
เอโกะ อาพิมคะ แสดงว่าผีสมุนของบุญเพ็งมัน…
อาพิมอือม์…แสดงว่าไม่ใช่แค่พร ที่หลุดรอดออกมาจากโลกวิญญาณตนเดียวซะแล้ว
เอโกะโยนถุงมือให้แบมและเตรียมอุปกรณ์ปราบผี
เอโกะ งั้นพวกเราต้องรีบไปช่วยแอนนา
อาพิม หมอท๊อปด้วย
แบม เอโกะกำลังจะออกจากห้อง
อาพิม เดี๋ยว…คราวที่แล้ว แบมหลุดมาได้เพราะเครื่องแสกนความฝัน ทำไมคราวนี้ไม่ติดไปด้วยละ
เอโกะ เออ..จริง
แบม แล้วครั้งนี้ใครจะควบคุมเครื่อง ?
อาพิมมองไปทางพี่จอร์ช พี่จอร์ชยิ้มแหยะๆๆ
พี่จอร์ช มั่นใจผมเหรอครับ เรียกคุณปาล์มมาช่วยดีกว่านะครับ
เอโกะ ปาล์ม…ติดสอบ…
แบม ว่าไงพี่จอร์ชจะไปหรือ….ไม่ไป ?
พี่จอร์ช ปะ ปะ ไป ครับ
เอโกะ ให้ไวเลยพี่
พี่จอร์ชรีบวิ่งไปหยิบอุปกรณ์เครื่องแสกนความฝัน/ แบม เอโกะ พี่จอร์ชรีบเดินออกจากห้องอาพิมยืนมองรูปภาพของหม่อน ไหม และกระจก
ทีม Angels กำลังเชื่อมต่อสัญญาณเข้ากับกระจกบานนั้นหมอท็อปและหมอโจ้มองอย่างไม่เข้าใจ
แบม ถ้าตามที่แอนนาเล่ามา..ก็สรุปได้ว่า..ปิ่นโดนผีหม่อน ผีไหม จับตัวเข้าไปในกระจก
หมอโจ้ อย่ามัวพูดอยู่เลย รีบหาทางช่วยปิ่นออกมาก่อนดีกว่า
หมอท๊อป ช่วยอย่างไงล่ะ?…กระโดดเข้าไปในกระจกอย่างนั้นเหรอ ?
ผมคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย ที่เรียกพวกคุณมา
พี่จอร์ช แหะๆ….แต่คุณหมอเคยเห็นเครื่องมือนี่แล้วนี่ครับ
แบม ใช่…และฉันก็รู้ดีว่าจะทำอย่างไร เพราะฉันเคยไปมาแล้ว
เอโกะ Set up เครื่องมือเสร็จ
เอโกะ เอาละทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนพร้อมกันไหม ?
พี่จอร์ชพยักหน้ารับคำ แบม แอนนาสวมเครื่องแสกนเข้าที่ขมับ
เอโกะ แต่ฉันยังไม่พร้อม
พี่จอร์ช อ้าว…
เอโกะ ปัญหามันมีอยู่ว่า ไอ้เครื่องแสกนความฝันมันต้องมีตัวเชื่อมสัญญาณ
จะเป็นคน สถานที่ หรืออะไรก็ได้ที่มันเชื่อมโยงกัน เครื่องมันถึงจะสามารถระบุพิกัดได้
แบม ฉันไง…ฉันเคยไป
เอโกะ คราวนั้น มันไปที่บ้านบุญเพ็ง แต่คราวนี้เราไม่รู้ว่าที่ไหน
แอนนา แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยเหรอ?
เอโกะ ก็ถ้าร่างปิ่นอยู่ตรงนี้ เราก็สามารถเชื่อมไปหาวิญญาณของเธอได้
พี่จอร์ช อ้าว…งั้นที่เตรียมมาทั้งหมดก็เสียเปล่าสิครับ
หมอท๊อป แอนนา แบม มองไปที่เอโกะคนเดียวเอโกะแสยะยิ้มเบาๆ
เอโกะ เดี๋ยวๆ ฉันไม่ได้หมายความว่าไม่มีทางนะ แค่บอกถึงปัญหา
แอนนา อ้าว..ก็แสดงว่ามีทางออกสิ
เอโกะพยักหน้า
แบม โธ่..แล้วจะเกริ่นนำทำไมตั้งนานสองนาน
แอนนา ใช่…มีอะไรก็รีบๆบอกมาสิ
เอโกะชี้ไปที่หมอโจ้
เอโกะ นี่ไง
ทุกคนมองไปที่หมอโจ้ แบบงงๆ และสงสัย
เอโกะ นี่ไง..ตัวเชื่อมสัญญาณ หมอโจ้เป็นสามีของปิ่น ความผูกพันธ์ขนาดนี้สามารถที่จะเชื่อมต่อเข้ากับวิญญาณของปิ่นได้
หมอโจ้ ได้เลยครับ
เอโกะ พี่จอร์ช
พี่จอร์ชรีบนำเครื่อง(ส่วนของเครื่องที่ติดขมับ)มาใส่ให้หมอโจ้พี่จอร์ช Set upเครื่องนิดหน่อย และพยักหน้าไปทางเอโกะที่รออยู่หน้าคอมเอโกะมองหน้าคอมไม่มีสัญญาณอะไรขึ้นมาเลย
เอโกะ พี่จอร์ชกดปุ่ม Start ที่เครื่องรึยัง
พี่จอร์ชมองอีกที
พี่จอร์ช กดแล้วนี่ครับ
เอโกะมองที่หน้าคอม ด้วยอาการงุนงงสงสัย พยายามปรับจูนยังไงก็ไม่สำเร็จ
เอโกะ ทำไมไม่มีสัญญาณ
เอโกะกดปุ่ม Start ของเธอกับแบม ก็เกิดสัญญาณ connect ขึ้นมา
เอโกะ เครื่องก็ไม่เสียนี่
แอนนาแสดงความคิดเห็นขึ้นมา
แอนนา (กับเอโกะ)เป็นไปได้ไหม ที่ตัวรับสัญญาณคือปิ่นไม่ตอบสนองกับสัญญาณนี้
แบม จะเรียกง่ายๆว่า ไม่ยอมรับคนนี้ว่างั้นใช่ไหม ?
เอโกะพยักหน้าแบบจ๋อยๆหมอท๊อปเดินไปถอดเครื่องที่สวมอยู่กับขมับของหมอโจ้ออก
หมอท๊อป ชัดเจนแล้วว่าปิ่นไม่รับยอมรับนาย
หมอโจ้ นายหมายความว่าไง ?
หมอท๊อป รู้อยู่แก่ใจแล้วนี่….นายไปซะเถอะ
หมอโจ้จ๋อยเดินออกจากห้องไปทุกคนมองตามหมอโจ้
แบม อ้าวเห้ย..มันยังไงกันเนี่ย ?
แอนนาเข้าไปต่อว่าหมอท๊อป
แอนนา อะไรของคุณกันนี่..แล้วทีนี้เราจะเชื่อมสัญญาณกันอย่างไง
หมอท๊อปเดินไปที่มุมห้องแล้วหยิบกรอบรูป ( รูป พี่-น้อง ) ขึ้นมาและยื่นให้แอนนามองดู
หมอท๊อป แล้วถ้าสายเลือดเดียวกัน ยังเป็นห่วงและหวังดีต่อกันจะเชื่อมติดไหม ?
พี่จอร์ช อ๋อ..เป็นพี่น้องกัน..ไม่บอกตั้งแต่แรก
เอโกะยิ้มขึ้นมาและพยักหน้า
เอโกะ เยี่ยม…งั้นเริ่มงานกันเลยดีกว่า… พี่จอร์ช
พี่จอร์ช ช่วยติดตั้งเครื่องแสกนความฝันเข้าที่ขมับของหมอท๊อปเอโกะมองไปที่หน้าจอคอม มีสัญญาณเกิดขึ้น เอโกะยิ้มพอใจและพยักหน้าให้ทุกคนแอนนา แบม กดปุ่มสตาร์ทเครื่องเอโกะดูช่องสัญญาณ Set upระบบหน้าจอคอมและใส่เครื่องเตือนภัยที่ข้อมือของเธอ
เอโกะ พี่จอร์ชพร้อมไหม
พี่จอร์ช พะ พะ พร้อมครับ
เอโกะ จำไว้นะ คอยสังเกตหน้าจอ ถ้าต้องการส่งสัญญาณเตือนภัยให้กดที่ปุ่มนี้นะ
แต่ถ้ามีคลื่นกระตุก หรือพวกหนูส่งสัญญาณเตือน ปี๊บ..ปี๊บ ก็แปลว่าต้องการตื่นแล้วให้รีบกดเอนเตอร์ตรงนี้ทันที
พี่จอร์ช ปี๊บ…ปี๊บๆๆๆ
เอโกะใส่เครื่องแสกนความฝันที่ขมับเธอ แล้วส่งต่อยานอนหลับให้ทุกคน
เอโกะ หมอท๊อปคิดถึงปิ่นไว้ เราทุกคนจะเชื่อมต่อเธอผ่านคุณหมอ
เอาละ….ทุกคนจับมือกันไว้ เอโกะจับมือแบม แบมจับมือแอนนาหมอท๊อปมองหน้าแอนนาแต่ไม่กล้าจับมือแอนนามองหน้าหมอเลยกระชากมือหมอท๊อปมาจับเอง
แอนนา แหม ฉันไม่กัดหรอกน่า ตอนนี้หมอคิดถึงปิ่นอย่างเดียวพอ
หมอท๊อปฝืนยิ้มให้ ทุกคนหลับตาลงพี่จอร์ชมองไปที่Metronome ที่ขยับไปมาณ ห้องดำที่มีเพียงแสงสว่างจากด้านบนลงมา ใต้แสงสว่างนั้น หมอท๊อป แอนนา แบม เอโกะ
เอโกะ นี่สินะคือประตูทางเชื่อม
แบม เอาไงกันต่อดีล่ะ ?
เอโกะ คงต้องเดินตรงไปข้างหน้า
แอนนา งั้นพวกเราเดินกันเลยดีกว่า
หมอท๊อป แล้ว…แล้วผมล่ะ
แอนนามองหมอท๊อปที่ยังจับมือเธออยู่
แอนนา ของหมอก็ต้องเริ่มจากปล่อยมือฉันก่อน
หมอท๊อป ( รีบปล่อย ) อะ…เออ ขอโทษครับ
เอโกะส่งหางตามองแบมและแอบยิ้ม
เอโกะ หมอท๊อปต้องอยู่ที่นี่นะคะ…เฝ้าที่ประตูทางเชื่อมเอาไว้
หมอท๊อปสงสัย
หมอท๊อป ทำไมละครับ ผมจะเข้าไปช่วยน้องสาวผม
เอโกะ คือดวงจิตของคุณหมอยังไม่แข็งแรง เพราะไม่เคยถูกฝึกให้มาเจอกับเรื่องแบบนี้
ถ้าเกิดฝืนใช้พลังงานมากกว่านี้เกรงว่าจะเกิดอันตรายและอาจจะทำให้พวกเราติดอยู่ที่นี่ตลอดไปหมอท๊อปแต่….
แอนนา หมอเฝ้าอยู่ตรงนี้แหละ..ส่วนเรื่องของคุณปิ่นให้พวกเราจัดการเองนะ ฉันสัญญา
หมอท๊อปจำใจพยักหน้ารับคำ ทุกคนรีบเดินหน้าไปในความมืด
ปิ่นนั่งอยู่กลางเวทีโดยที่ไม่มีหม่อนและไหม เธอมองไปที่เก้าอี้คนดูว่างๆปิ่นได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักทางด้านซ้าย เธอหันตามเสียงตรงเก้าอี้คนดูด้านซ้าย หม่อนและไหมหวีผมให้กันและกัน
ไหม สวยจังเลย
หม่อน แต่ฉันสวยสู้พี่ไม่ได้หรอก
ไหม น้องหม่อน ปากหวานอย่างนี้ต้องให้รางวัล
ไหมหอมไปที่แก้มของหม่อนและเริ่มต่อด้วยซอกคอ หม่อนเองก็หัวเราะคิกคักจู่ๆเสียงก็ดังมาจากอีกทาง ปิ่นหันตามเสียงนั้นไป….ก็เห็นไหมกับหม่อนไปโผล่อยู่อีกที่
หม่อน บ้า..เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก
ไหมหอมไล้ไปตามต้นแขนของหม่อน…เสียงแว่วมาอีกทิศทางนึ่งของโรงละคร ปิ่นหันตามเสียง….ก็เห็นไหมกับหม่อนโผล่อยู่อีกที่
ไหม ไม่มีใครเห็นหรอกน่า
หม่อนเริ่มหอมแก้มไหมตอบปิ่นตกใจมากที่จู่ๆหม่อนกับไหมก็ไปโผล่แวบไป-มาได้ทันใดนั้นเอง….ริมฝีปากของหม่อนก็เข้ามาข้างหูของปิ่น
หม่อน จะไม่ลองมาเป็นแบบพวกเราเหรอ…ปิ่นคนสวย….
ปิ่นหันไปตามเสียง เป็นหม่อน ด้านหนึ่งเป็นไหมที่ยืนยิ้มยั่วยวน ทั้งสองคนขึ้นมาอยู่บนเวทีตั้งแต่เมื่อไรกัน ?หม่อนเดินไปหาไหมผ่านตัวของปิ่นไป แต่สายตาทั้งคู่ไม่ละจากปิ่นเลยหม่อนเข้าไปกอดไหมและแลบลิ้นออกมาเลียที่ใบหูของไหม ทั้งคู่พลัดกันเลียที่หู และค่อยแลกลิ้นซึ่งกันและกันโดยที่ดวงตาจ้องมองมาที่ปิ่นปิ่นหัวเราะจั๊กจี๋ ขาทั้งสองข้างขยับเข้าหากัน ลำตัวเริ่มบิดไป-มาด้วยความเคลิบเคลิ้ม
หม่อน ฮิๆๆๆ พี่ไหม น้องปิ่นเริ่มของขึ้นแล้ว
ไหม ปิ่นจ๋า..เธอก็รู้สึกเหมือนเราสองคนใช่ไหม?
ปิ่นเก็บอาการกลืนน้ำลาย พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด ทั้งๆที่เสียวซ่านไปหมด
หม่อน ใครๆก็หาว่าเรานั้นวิปลิสผิดเพศ
ไหม ประหลาดบ้างละ
หม่อน ทำไมสังคมถึงไม่ยอมรับความเป็นเราทั้งคู่
ไหม เราไม่ได้ประหลาด เราไม่ได้หนีจากสังคม แต่สังคมมันโยนเราออกมาต่างหาก
หม่อน เราผิดอะไรแค่เรารักกัน
ไหม เราผิดเหรอ?
ปิ่นหอบหายใจถี่….
หม่อน เรามีตัวตนที่โรงละครนี่
ไหม ทำให้เขาเห็นไปเลย ว่าเราเป็นยังไง…..
เหลือเพียงเสียงหม่อนและไหมเบาหวิว ลอยหายไปในอากาศปิ่นสะดุ้งทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ร่างสั่นสะท้าน..!
หม่อน+ไหม เรารู้นะจ๊ะ ว่าเธอก็ประหลาดอย่างเรา
หม่อน ปิ่นจ๋า..ผู้ชายน่ะช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก
ไหม ปิ่นจ๊ะ..พวกเรารักเธอนะ
หม่อน+ไหม มาอยู่กับเราเถอะ…..
ปิ่นเริ่มเคลิ้มและกอดตอบหม่อนและไหม ทั้งสามก่ายพันร่างกันและกันเสียงตบมือดังขึ้นอย่างกึกก้องปิ่นลืมตามองไปที่เก้าอี้ผู้ชม มีกระจกแตกต่างขนาดกันวางเต็มที่นั่งคนดู สะท้อนให้เห็นภาพตัวเธอ หม่อนแลไหมแอนนา แบม เอโกะ กึ่งเดินกึ่งวิ่ง อาวุธครบมือจนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูโรงละครแอนนาพยายามเปิดประตู…มันล๊อคแบมกำหนัดแน่น พลังถุงมือถูกชาร์ตจนเต็ม เธอส่งสายตาให้ทุกคนขยับออกไปไกลประตูแล้วชกไปที่ประตูเต็มแรง !ปัง…..ประตูเปิดออกหม่อน ไหมและปิ่นหันขวับไปที่ประตูแอนนา แบม เอโกะ เดินเข้ามาในโรงละคร (ฝั่งที่นั่งคนดู-ทางเดินตรงกลาง)ใบหน้าของหม่อนและไหมกลายเป็นผีร้ายด้วยความโกรธแบมมองไปที่ผีหม่อนและผีไหม
แบม กลับมาเจอกันจนได้นะ นังผีวิปลิส
เอโกะมองไปที่แอนนาและชี้ไปที่ปิ่น
เอโกะ ( ชี้ถามแอนนา ) คนนั้นคือปิ่นใช่ไหม ?
แอนนา น่าจะใช่
เอโกะ งั้นแอนนา….เธอวิ่งไปช่วยปิ่นก่อนส่วนนังผีสองตัวนี้..ปล่อยให้เป็นหน้าที่เราเอง
แอนนา ได้เลย !
แบม เข้ามาเลย….นังผีโรคจิต
ผีหม่อน-ผีไหมแยกเขี้ยวแล้วแวบหายอย่างรวดเร็ว
เอโกะ แอนนา….ไป
แอนนาวิ่งออกด้านข้าง….แต่จู่ผีไหมก็เปลี่ยนทางตามแอนนาไป แบมวิ่งเข้าไปขวางแล้วต่อยผีไหมเข้าเต็มใบหน้าผีหม่อนตามหลังมาตบแบมล้มไป มันจะเข้าซ้ำแต่โดนยิงกระสุนน้ำมนตร์เข้าอย่างจังเอโกะกดยิงปืนน้ำมนต์ซ้ำๆผีหม่อนร่วงลงบนพื้นแล้วสลายร่างไปแอนนาวิ่งตรงไปหาปิ่นบนเวทีเอโกะกับแบมรีบวิ่งไปคุ้มกันแอนนาบนโต๊ะ….แก้วกาแฟกระดาษซึ่งตอนนี้เหลือแต่คราบกาแฟที่ซ้อนทับเกือบ 10 แก้ว
พี่จอร์ชนั่งมองเครื่องแสกนความฝัน พยายามฝืนความง่วงด้วยการสะบัดคอไปมา เสียงเท้าคนเดินเข้ามาในห้อง พี่จอร์ชหันไปมองหมอโจ้เดินเข้ามาในห้องแอนนาวิ่งขึ้นบนเวทีเพื่อไปรับปิ่น
ผีหม่อน ผีไหมปรากฏกายบนมาจากเวทีอย่างรวดเร็ว
ผีหม่อน กล้าดีมากนะ
ผีไหม พวกแกตาย
แบมและเอโกะที่กำลังวิ่งอยู่ด้านล่างเวที ตกใจที่เห็นผีหม่อน-ไหมโผล่ออกมาโดยไม่ทันตั้งตัวผีไหมใช้กงเล็บจะตะปบเข้าที่หน้าแอนนาแอนนาพลาดท่าล้มลง แล้วรีบยันตัวลุกขึ้นสะบัด ดิ้วไฟฟ้า ขึ้นมาแล้วยกกันการจู่โจมได้ทันท่วงที
ผีไหม อ๊าสสสสสสส
ผีหม่อนจะตรงเข้าช่วยเอโกะรีบยิงลูกกระสุนน้ำมนต์ไปที่ผีหม่อนจนเสียหลักไป ผีหม่อนใช้มือสะบัดเก้าอี้เข้าหาเอโกะเอโกะโดนเก้าอี้กระแทกล้มลงแบมกระโดดขึ้นเวทีจะชกเข้าไปที่ผีหม่อนแต่ผีหม่อนรีบสลายร่างหนีผีไหมออกแรงผลักแอนนาเสียหลักล้มลงแล้วก็รีบสลายร่างหนีเช่นกันเอโกะ แบมและแอนนายืนรวมตัวอยู่บนเวทีคอยปกป้องปิ่น
ผีหม่อน+ผีไหม (หัวเราะคิกคัก) ฮิ ฮิ ฮิ ฮา ฮา ฮา ฮิ ฮิเสียงหัวเราะของผีหม่อนผีไหมดังขึ้นอีกจุดหนึ่งของโรงละคร-ฝั่งเก้าอี้คนดูทุกคนหันไปมองตามเสียงแต่ไม่เห็นผีทั้งสองตน
หมอโจ้มองดูทุกคนที่อยู่ในภาวะหลับลึกอย่างสงสัยพี่จอร์ชเริ่มไม่ไว้ใจ
พี่จอร์ช มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ…คุณหมอโจ้
หมอโจ้ ทำไมทุกคนเป็นแบบนี้ ?
พี่จอร์ช ใจเย็นๆครับ..คะ…คือ จะอธิบายยังไงดีหว่า….?
กลางเวที สามสาวมองไปรอบๆอย่างระวังตัว
แบม แอนนา…เธอพาปิ่นหนีออกไปก่อนนะ
แอนนาพยายามที่จะอุ้มปิ่น แต่ปิ่นกลับดิ้น สะบัดตัว ไม่ยอมไปกับแอนนา
ปิ่น อย่ามายุ่งกับกู…หม่อน ไหม ช่วยด้วย
ปิ่นดิ้นอย่างสุดแรงแอนนามองหน้าปิ่นจึงตัดสินใจชกไปที่ท้องน้อย ปิ่นสลบลง(เป็นวิธีแบบตำรวจ)
เอโกะ (เจ็บแทน) อูยสสส์
แอนนา รีบไปที่ประตูทางเข้า !
แอนนากำลังประคองปิ่นที่สลบอยู่ตรงไปที่ประตูประตูโรงละครถูกปิดพร้อมกัน ” ปัง “แบมและเอโกะพยายามงัดประตูแต่ไม่สำเร็จ
เสียงผีหม่อน พวกแกหนีไม่รอดหรอก
เสียงผีไหมใช่….พวกแกต้องวนเวียนอยู่ในนี้ตลอดไป
แอนนามองไปที่ด้านหลังเวที
แอนนา ประตูหลังเวที ?
แบม อือม์….ไปเลย ฉันกับเอโกะระวังหลังให้เอง
ทั้งสามรีบพาปิ่นไปทะลุม่านแดงไปด้านหลังเวทีทันทีหมอท๊อปเดินไป-มาด้วยความกังวล เขาได้ยินเสียงคนทุบประตูและเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือของแอนนา หมอท๊อปตัดสินใจทิ้งประตูเชื่อมแล้วเดินตามเสียง…หายลับไปในความมืดด้านหลังโรงละคร เต็มไปด้วยเศษไม้ กองผ้าและอุปกรณ์ประกอบฉากถูกวางทิ้งไว้ระเกะระกะ มีประตูทางเชื่อมอยู่หลายประตูแอนนาประคองร่างของปิ่นที่สลบอยู่เข้ามา เธอมองไปทางซ้ายที-ขวาทีแล้วจึงตัดสินใจวิ่งไปทางหนึ่งเพื่อเปิดประตูออกไปชั่วครู่แบมและเอโกะวิ่งเข้ามาที่หลังโรงละครเช่นกัน
เอโกะ เอาไงดีแบม ?
แบมมองไปซ้าย ไปขวา เธอจึงตัดสินใจ
แบม (มือชี้ไปทางเดียวกับแอนนา)…ทางนี้
ขณะที่แบมและเอโกะวิ่งไปนั้น แอนนาเปิดประตูอีกด้านหนึ่งเข้ามา
แอนนา เอโกะ
เอโกะและแบมหันไปมองแอนนากับร่างของปิ่น
เอโกะ เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ไง ?
แอนนา ฉันสิต้องถามเธอว่ามาตรงนี้ได้ไง
แบม เสียเวลา(ชี้ไปที่อีกทางหนึ่ง) ทางนี้ เร็ว !
เอโกะ แบม แอนนากับร่างของปิ่น ออกประตูไปหลังโรงละครเหมือนเดิม แต่ประตูอีกทิศทางหนึ่งเปิดออกแบม เอโกะ แอนนา และปิ่นกลับเข้ามาที่เดิม
เอโกะ เอาแล้วไง ?
แอนนา ประตูพวกนี้ มันเป็นเขาวงกต
แบม แล้วเอาไงทีนี้ ?
แอนนาทุบประตูอย่างแรง
แอนนา หมอท๊อป….หมอท๊อป !
หมอท๊อปวิ่งมาที่หน้าประตูโรงละครด้วยอาการที่หอบหืด หายใจแรงๆ เหนื่อยกว่าปรกติเสียงร้องของแอนนาหลังประตู ทำให้เขาออกแรงเขย่าประตูสุดกำลังจะกระทั่งเปิดออกแอนนาที่ประคองปิ่นไว้มองหมอท๊อปอย่างดีใจ
แอนนา หมอท๊อป !
หมอท๊อปหอบหายใจแรงแต่ยังฝืนยิ้มให้
หมอท๊อป ปิ่นเป็นไงมั่ง ?
แอนนา เธอสลบไปน่ะ…แต่เดี๋ยวเธอก็คงจะดีขึ้น….รีบไปกันเถอะ
หมอท๊อป อ้าว…แล้วแบมกับเอโกะล่ะ ?
แอนนา พวกเราแยกกันหาทางออก ตอนนี้เราไปรอที่ประตูทางเข้าก่อนเถอะ
หมอท๊อปอึกอัก
แอนนา เราต้องช่วยปิ่นก่อนนะ
หมอท๊อปพยักหน้ารับแล้วรีบประคองสองสาวไปทันทีร่างหมอท๊อปซึ่งหลับอยู่เกิดเริ่มหายใจหอบแรงขึ้น เหงื่อแตกทั่วใบหน้าตี๊ด….ตี๊ด….เสียงโทรศัพท์มือถือของหมอท๊อปดังขึ้นหมอโจ้ถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์มือถือข้างตัวหมอท๊อปขึ้นมาโทรศัพท์สายเรียกเข้าหน้าจอ “โรงพยาบาล”
หมอโจ้ตัดสินใจรับสาย…
หมอโจ้ (โทรศัพท์) นี่ผมหมอโจ้..เพื่อนหมอท๊อปนะครับ…อะไรนะครับ?….ผลตรวจซ้ำของคุณปิ่น
หมอโจ้ฟังเสียงปลายสายด้วยความตกใจ เขามองไปรอบๆก็เห็นซองเอกสารของโรงพยาบาลจึงรีบเปิดดูแล้วถึงกลับเข่าอ่อน
หมอโจ้ (โทรศัพท์)…ทำไม….ทำไมไม่มีใครบอกผมเลย ?
หมอโจ้กดวางสายแล้วหันไปมองหมอท๊อป…น้ำตาซึม
หมอโจ้ ทำไมแกไม่บอกฉันว่ะ….ทำไม ?
พี่จอร์ชงงจู่ๆร่างหมอท๊อปก็สะดุ้งและหายใจขัดเหมือนสำลักอากาศ หมอโจ้รีบจับชีพจรและมองไปที่เข็มนาฬิกาข้อมือหมอโจ้ตกใจมองไปที่พี่จอร์ช
หมอโจ้ ชีพจรอ่อนลง….ต้องแจ้งโรงพยาบาล
พี่จอร์ช อะ..เออ ถ้าขนาดนี้ ผมก็ต้องการคนช่วยเหมือนกันครับ
เสียงโทรศัพท์สำนักงานดังขึ้นอาพิมที่กำลังดูข้อมูลหม่อนกับไหมบนโปรเจคเตอร์ รับโทรศัพท์ สีหน้าเคร่งเครียดหมอท๊อปประคองแอนนาและปิ่นด้วยความเหนื่อยอ่อนเหมือนจะขาดใจ
หมอท๊อป เมื่อกี้ทางเข้ามา มันไม่ไกลขนาดนี้…..ทำไม
แอนนา ใช่ทางนี้เหรอ? เหมือนเราเดินวนไปมาเป็นสิบรอบแล้วนะ
หมอท๊อป นั่นนะสิ….นั่นนะสิ
แล้วหมอท๊อปก็ล้มลง ทำให้แอนนาต้องรีบประคองปิ่นเอาไว้
หมอท๊อป ผม….ผมพา….พวกเราหลง…..ทางซะแล้วล่ะ
แอนนา ไหวมั้ยค่ะ ?
หมอท๊อปหอบหายใจหนักขึ้นเขากวาดตามองออกไป ก็เห็นแอนนาประคองปิ่น ตามแบมและเอโกะอยู่ทางเดินไกลๆเขาขมวดคิ้วด้วยความสับสนจึงหันกลับไปมองข้างๆหมอท๊อปกลับกลายเป็นผีไหมและหม่อนยืนหัวเราะร่าด้วยความสะใจ
ผีไหม ไหวมั้ยค่ะ..?
ผีหม่อนคุณหมอรูปหล่อ ?
หมอท๊อปตกใจกลัวสุดขีดพยายามถอยหนี โดยผีไหม-หม่อนเดินตามคลอเคลียและหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างใจเย็นเขามองเห็นแอนนาอยู่ไกลๆ
หมอท๊อป แอนนา…( ตะโกน )…. แอนนา!
พี่จอร์ชพยายามหยิบกระดาษมาพัดให้กับร่างของหมอท๊อป ที่ตอนนี้บีบมือแอนนาแน่นหมอโจ้วางสายโทรศัพท์
พี่จอร์ช เป็นอย่างไรบ้างครับคุณหมอโจ้ ?
หมอโจ้ ผมโทรให้โรงพยาบาล รีบส่งหน่วยแพทย์ฉุกเฉินมาช่วยแล้ว
พี่จอร์ชหน้าเสียอาพิมเดินถือดาบนางเสือเข้ามาในห้อง
อาพิม (กับหมอโจ้) หมอโจ้ใช่ไหมคะ ?
หมอโจ้พยักหน้า…
อาพิม เอาละต่อจากนี้ไปทุกคนต้องฟังฉัน และทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง
หมอโจ้ คุณเป็นใคร ?
พี่จอร์ช (สวนขึ้นมา) ช่างเถอะครับ..แต่ต้องฟังคุณพิมทุกอย่าง
เสียงโทรศัพท์ของหมอโจ้ดังขึ้นอีกอาพิมมองตาขวางใส่หมอโจ้หมอโจ้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดปิดมือถือไป
อาพิม ตอนนี้หมอท๊อปเป็นผู้เชื่อมต่ออยู่ใช่ไหมพี่จอร์ช?
พี่จอร์ช ครับ แต่ตอนนี้หมอท๊อปชีพจรอ่อนลง แล้วก็หายใจช้าลงด้วยครับ
อาพิม งั้นถ้าหมอท๊อปเป็นอะไรขึ้นมา แอนนา เอโกะ แบม และปิ่น คงไม่มีหวังกลับมาโลกนี้แน่ๆ
หมอโจ้ ผมไม่เข้าใจ
อาพิมไม่ได้ฟังหมอโจ้ แต่ถามสวนขึ้นทันที
อาพิม หมอท๊อปมีเวลาเหลือประมาณเท่าไร?
หมอโจ้ ตอนนี้เหลือไม่มากแล้ว..ผมกำลังรอเครื่องมือจากโรงพยาบาล
อาพิม ไม่ทันการณ์หรอก
หมอโจ้ งั้นก็ต้องปั๊มหัวใจไปก่อน
อาพิม ถ้าปั๊มหัวใจ หมอท๊อปน่าจะมีเวลาเหลือเท่าไร ?
หมอโจ้ 10นาที
อาพิม งั้นรออะไรอยู่ล่ะ คุณหมอ ?
หมอโจ้รีบเข้าไปทำการปั๊บหัวใจของหมอท๊อปทันทีพี่จอร์ชยืนลุ้นและรอคำสั่งจากอาพิม
อาพิม (กับพี่จอร์ช)…ปุ่มนี้ใช่ไหม ?
พี่จอร์ชพยักหน้าอาพิมกดปุ่มเตือนภัยบนคอมพิวเตอร์ทันทีเครื่องสื่อสารที่ข้อมือเอโกะก็มีสีแดงขึ้น …
เอโกะ ทุกคนแย่แล้ว..เราต้องรีบกลับ..พี่จอร์ชส่งสัญญาณมาแล้ว
แบม แต่ว่าเราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงล่ะ….อะอ้าว..เฮ้ย
แสงของถุงมือของแบมค่อยกระพริบแล้วดับลง
แบม ไหงเป็นแบบนี้ล่ะ ?
เอโกะ แหะๆ แบตหมด…ลืมชาร์ต
แอนนา งั้นพวกเรายิ่งต้องรีบไปเจอหมอท๊อปที่ทางออกให้ได้
เสียงหมอท๊อป แอนนา….ทุกคนหันไปมอง หมอท๊อปเดินออกมาจากความมืดโดยมีผีหม่อน-ไหมจับไว้เป็นตัวประกัน
ผีหม่อน พวกแกหนีไม่รอดหรอก
ผีไหม ไม่มีใครช่วยได้….พวกแกต้องวนเวียนอยู่ในนี้จนตาย
ผีหม่อน เว้นแต่ว่า…แกส่งปิ่นมา…แล้วเอาผู้ชายของแกไป
ปิ่นค่อยๆลืมตาขึ้น
ปิ่น พี่ท๊อป….ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่
หมอท๊อป ( ยิ้ม ) ปิ่น…ปิ่นกลับไปกลับคนพวกนี้ซะเถอะ
ปิ่น ไม่…ปิ่นจะอยู่ที่นี่…หนูจะไม่กลับไปอยู่กับไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างนั้นอีก
หมอท๊อป แต่….อ๊ากสสสส
ผีหม่อนดึงคอของหมอท๊อปขึ้น เขาร้องอย่างเจ็บปวด
แอนนา ได้…ได้…เราแลกตัวกัน.
แอนนาดันตัวปิ่นให้แบมจับไว้ ทั้งสามค่อยๆเดินเข้าหา ผีหม่อน-ไหมผีหม่อน-ไหมยิ้มชอบใจและดันตัวหมอท๊อปให้เดินไปข้างหน้าเมื่อมาถึงตรงกลางปิ่นสะบัดตัวออกแล้วเดินผ่านไปที่หมอท๊อป
ปิ่น พี่ท๊อป…หนูขอโทษ
ผีหม่อน-ไหม มาหาเราสิจ๊ะ…ปิ่น
หมอท๊อปคว้าแขนปิ่นเอาไว้ เขามองหน้าน้องสาว
หมอท๊อป ปิ่น….เธอท้องสามเดือนแล้ว
ปิ่นตะลึง
หมอท๊อป เธอกำลังจะแม่คนแล้วนะ…เธอจะทิ้งลูกได้ลงคอเหรอ?
ปิ่นน้ำตาไหลหมอท๊อปพยายามประคองร่างและหายใจ
หมอท๊อป กลับบ้านเราเถอะ
แล้วหมอท๊อปก็หมดสติไป….ปิ่นประคองและกอดร่างเขาไว้แน่น
ปิ่น พี่ท๊อป!
ผีหม่อน-ไหมจ้องมองปิ่นเริ่มโกรธ
ผีหม่อน ปิ่น…มาอยู่กับเราเดี๋ยวนี้
ผีไหม มาหาพวกกูเดี๋ยวนี้
ปิ่น ( เงยหน้า ) ….ไม่…!
แอนนายักไหล่ ยิ้มยียวนแล้วสะบัดดิ้วในมือออกมา
แอนนา เสียใจด้วยนะ…..เกมส์เปลี่ยนซะแล้ว
เอโกะเดินเข้ามาเล็งปืน ในขณะที่แบมพาปิ่นและหมอท๊อปหลบไป
ผีหม่อน-ไหม อ๊าสสสสสสสสส
ผีหม่อน-ไหมกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บแค้นแล้วแยกกันพุ่งเข้าใส่คนทั้งคู่เอโกะยิงปืนน้ำมนต์เข้าใส่ผีหม่อนหลบหลีกอย่างว่องไวแล้วตะปปเอโกะล้มลง เอโกะร้องด้วยดวามเจ็บ พยายามง้างปืนมาจ่อที่หน้าผีหม่อนแล้วกดไกค้าง…กระสุนน้ำมนต์เข้าโหมดออโต้รัวไม่ยั้ง
ผีหม่อน อ๊ากสสสสสๆๆๆๆๆๆๆ
ผีหม่อนแวบหายไปกรีดร้องเจ็บปวดผีไหมพุ่งเข้าคว้าร่างแอนนา เธอหวดดิ้วหวืดไปผีไหมจะเข้าจับจากด้านหลัง แต่แอนนาพลิกตัวได้แล้วล็อกดิวเข้าที่ตัวของผีไหมผีไหมร้องเจ็บปวดแล้วแว่บหายไปเช่นกัน
แบม รีบหนีกันเถอะ…หมอท๊อปไม่ได้สติแล้ว
หมอโจ้กำลังปั๊มหัวใจของหมอท๊อปอยู่ พี่จอร์ชมองเห็นสัญญาณในจอคอมกระพริบแปลกๆ
พี่จอร์ช คุณพิมครับ…ดูสัญญาณในจอนี่ซิครับ
อาพิมเห็นสัญญาณวนไป-มาอยู่ที่เดิม
อาพิม หรือว่า…พวกเขาหาทางออกไปไม่เจอ ?
หมอโจ้…คุณมีธูปไหม?
หมอโจ้ ( พยักหน้า ) …ลิ้นชักในห้องครัวครับ
อาพิมมองหน้าพี่จอร์ช พี่จอร์ชรีบวิ่งออกไปทันทีทุกคนวิ่งหาทางออกจนเหนื่อยอ่อน
เอโกะ เอาไงดีเนี่ย ? ฉันว่าเราวนตรงนี้มาเป็นสิบรอบแล้ว
แอนนาที่ช่วยปิ่นประคองหมอท๊อปมองไปรอบๆ
แอนนา คนเฝ้าทางเชื่อมก็สลบไปแล้วด้วย
แบม เดี๋ยวก่อนๆ…..
แบมทำจมูกฟุดฟิด
แบม ฉันว่า…ฉันได้กลิ่นธูป
แอนนา อือม์…จริงด้วยแฮะ
เอโกะ อือม์….ธูป…จุดธูปบอก…อาพิม….พวกเรารีบตามกลิ่นธูปไป
อาพิมจุดธูปกำใหญ่ ปักไว้ด้านหน้า แอนนา แบม เอโกะ หมอท๊อปที่กำลังหลับอยู่หมอโจ้เฝ้าอยู่ข้างร่างของหมอท๊อป มองธูปด้วยความสงสัย
หมอโจ้ มันจะช่วยได้เรอะครับ?
อาพิมตอนนี้หมอท๊อปคงไม่มีแรงพอที่จะพาทุกคนกลับออกมาได้
หวังว่า กลิ่นควันธูปจะนำทางให้กับพวกเขาได้สำเร็จพี่จอร์ชลุ้น
ทุกคนตามควันธูปมาจนถึงห้องดำ แต่แสงสว่างจากด้านบนเหลือลำแสงน้อยลงน้อยเต็มทีผีหม่อนผีไหมปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง
ผีหม่อน-ไหม ฮิๆๆๆๆ….พวกมึงต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปเอโกะยกปืนเล็ง…แชะๆๆๆ
เอโกะ ซวยแล้ว !
แอนนาสะบัดดิ้วออกอีกครั้งแล้วเดินออกมาบังทุกคน
แอนนา พวกเธอพาปิ่นกับหมอท๊อปไปก่อน
เอโกะ แล้วเธอละ
แอนนา เรื่องของฉัน ฉันจัดการได้
แบม ฉายเดี่ยวอีกแล้วนะ
ผีหม่อนกับผีไหมยิ้มแสยะแล้วกรีดร้องโหยหวน
แอนนา ไปซะ…(ตะโกนเสียงดัง)
เอโกะกดปุ่มฉุกเฉินที่ข้อมือ สัญญาณเสียงปี๊บ….ปี๊บผีหม่อน-ไหมกระโจนเข้ารุมแอนนา แอนนาเสียหลักจนล้มลงแบมปล่อยตัวปิ่นแล้วรีบวิ่งเข้าไปช่วย
แบม แอนนา….!
ภาพแวบขาวอย่างรวดเร็ว….
แบมสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาพร้อมเอโกะ เธอมองไปที่แอนนาแอนนาก็สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาเช่นกัน เธอขยับลุกขึ้นแต่ยังเซอยู่
แอนนา หมอท๊อปเป็นไงมั่ง?
หมอโจ้ที่กำลังปั๊บหัวใจหมอท๊อปอยู่และจับชีพจรของเขา
เสียงปิ่น พี่ท๊อป…พี่ท๊อป
ปิ่นเดินซวนเซออกมาจากด้านหลังของกระจก
ปิ่น พี่ฉันอยู่ไหน?
แบมและเอโกะรีบเข้าไปประคองมาที่ร่างของหมอท็อป
ปิ่น ตื่นสิพี่…ตื่น….ตื่น
ปิ่นร้องเรียกอย่างบ้าคลั่ง แต่หมอท๊อปก็ยังนิ่งอยู่ เธอฟุบหน้าร้องไห้กอดพี่ชาย
หมอท๊อป ( แผ่วเบา ) เบาๆสิ เดี๋ยวฉันก็ช้ำในตายหรอก
ทุกคนตกใจ ในขณะที่ปิ่นดีใจสุดขีดเสียงผีหม่อน-ไหมอีปิ่น…อีแพศยา…
ทุกคนหันขวับไปมองที่กระจก ผีหม่อน-ไหมกำลังจะกระโจนนออกมาจากกระจกหมอโจ้ดึงปิ่นแล้วเอาตัวบังไว้ ทุกคนตกใจทำอะไรไม่ถูกกระจกเกิดรอยหน่วงขึ้นในขณะผีหม่อน-ไหมกำลังจะพุ่งออกมาอาพิมเอาตัวขวางทุกคนไว้ ชักดาบฟันใส่กระจกอย่างรวดเร็ว
อาพิม จงกลับไปภพภูมิของมึง !
เพล้ง…กระจกแตกเป็นชิ้นเล็ก ชิ้นน้อยพร้อมๆกับเสียงกรีดร้องโหยหวนผีหม่อน-ไหม…….ปิ่นกอดตอบหมอโจ้แน่นด้วยความกลัวหมอท๊อปมองคนทั้งคู่แล้วยิ้มด้วยความโล่งใจ…..
เช้าวันใหม่ แสงแดดอบอุ่น อากาศสดชื่น….มอเตอร์ไซด์แอนนาวิ่งเข้ามาจอดหน้าร้านกาแฟน่ารักแห่งหนึ่ง เธอลงจากรถแล้วเดินเข้าไปภายในแอนนาทรุดนั่งฝั่งตรงข้างหมอท๊อปที่กำลังจิบกาแฟสบายอารมณ์ เขามองหน้าเธออยู่นาน
แอนนา ไงคะคุณหมอ….จะจ้องหน้าฉันอีกนานมั้ยเนี่ย?
หมอท๊อปก้มหน้ายิ้ม
หมอท๊อป ผมก็แค่อยากขอบคุณ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
แอนนา ก็เลยเลี้ยงกาแฟฉัน ?
หมอท๊อปยิ้มไม่รู้จะพูดยังไง
แอนนา เรื่องแค่นี้เอง…ส่งLineมาก็ได้
หมอท๊อป แต่ผมไม่มี…..
พนักงานเข้ามาเสริฟ์กาแฟ บทสนทนาหยุดลง….ชั่วครู่
แอนนา เออ…จริงสิ…แล้วตอนนี้หมอโจ้กับปิ่นเป็นไงมั่ง ?
หมอท๊อป ก็ปรับความเข้าใจกันแล้ว หลังจากมีลูก…ทั้งคู่คงรักกันมากขึ้นละมั้งครับ
แอนนา ดีจังเลย….
ทั้งคู่นิ่งนานเหมือนรออะไรบางอย่าง ในที่สุดแอนนาก็ลุกขึ้น.
แอนนา โอเค..ทุกอย่างจบลงด้วยดีก็ดีแล้ว…งั้นฉันไปล่ะ
หมอท๊อปรีบจับมือแอนนาไว้
หมอท๊อป ผม… ผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง? จริงๆนะ
แอนนาหยุดแล้วหันไปดึงปากกาจากพนักงานเสริฟ จดอะไรบางอย่างลงบนมือหมอท๊อป
แอนนา อันนี้ไอดีส่วนตัวของฉัน ถ้าหมอท๊อปคิดออกก็ไลน์บอกมานะคะ
แอนนาแอบอมยิ้มเดินจากไปภาพกว้างค่อยๆออก หมอท๊อปจ้องมองที่มือของตัวเองแล้วยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน….