บัญชาที่หลบอยู่หลังกำแพงโดนยิงใส่ กู๊ด มาสมทบ อีกฝั่งหนึ่ง สองโจรสบตากัน หัวเราะ เวรี่ โยนระเบิดไปทางบัญชาแล้วทำท่าอุดหู กู๊ดทำท่าจุ๊ปาก ทั้งสามมองระเบิด มองหน้ากัน จ่าแดงผวาเข้าไปหยิบโยนกลับไปได้นิดเดียวก็ระเบิด เวรี่เดินเข้าหาพร้อมยิงกู๊ด ไปอีกทางบัญชา-จ่าแดง-น้ำผึ้งยิง บัญชาให้สัญญาณจ่าแดงให้ถอย จ่าแดงถอยไปยิงไป น้ำผึ้งไม่ยอมถอยจนบัญชาต้องไปลากมา 2 โผล่มาดัก ตอนนี้กลุ่มบัญชากลับถูกปิดทางหนีทั้งสองทาง เสียงปืนดังต่อเนื่อง ไซเรนยังเงื้อไม้แหลมจะแทงตี๋ใหญ่อยู่ แต่ด้วยความที่เค้าไม่ใช่คนเลว และเหตุผลที่ได้ยินมาทั้งเกี่ยวกับพ่อและตี๋ใหญ่ทำให้เค้าฆ่าตี๋ใหญ่ไม่ได้ ธารใสเข้ามากอดห้ามไซเรนให้หนีก่อน ไซเรนไม่เข้าใจตัวเองที่ไม่สามารถฆ่าคนที่ทำลายครอบครัว (เป็นเพราะลึกๆ เค้าเริ่มเชื่อว่าตี๋ใหญ่ไม่ได้เลวจริง)
ธารใส (เข้ามาขวางกลัวสุดขีด กอดลากไซเรนไป) “ไปเถอะๆ ไซเรน”
ตี๋ใหญ่ “หนีก่อน”
ไซเรนมองธารใสที่มีคราบเลือด ได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เชนมาพยุงตี๋ใหญ่ที่มีสติมากขึ้นแล้ว ตี๋ใหญ่ลุกนำไป หยิบปืนที่โจรยึดจากเค้าไป ตามออกไปทั้งหมดทยอยเดินออกผ่านช่อง ตี๋ใหญ่หยุดมองไปอีกทางที่ยิงกัน แต่ตอนนี้เสียงยิงเงียบลงแล้ว ไซเรนไปอีกทางมองไปที่ตี๋ใหญ่
เชน “ไปเหอะพี่ ตำรวจคงใกล้จะถึงแล้ว”
ใกล้หน้าตี๋ใหญ่คิดมือน้ำผึ้งเปลี่ยนแม็กกาซีนมาดู สั่นๆ มือจ่าแดง ใส่ลูกปืนลูกซอง กลุ่มบัญชาจนมุม เห็นร่วมข้ามกำแพงหรือแยกฝั่งก็ได้ทั้งสองฝั่งโจรค่อยๆคืบเข้าใกล้บัญชา รับฝั่งบัญชา
บัญชา “เหลือกระสุนเท่าไหร่”
น้ำผึ้งเปลี่ยนแม็ก เริ่มหน้าเสีย
น้ำผึ้ง “แม็กสุดท้ายแล้วค่ะ”
จ่าแดง นิ่งๆใส่กระสุน
จ่าแดง “ผมเหลือห้า ผมว่าดีที่สุดตอนนี้คือฝ่าออกไป”
กล้อง แพนทีละคน บัญชานิ่งคิด น้ำผึ้งเริ่มกลัว จ่าแดงมองทุกคนแบบเห็นใจรับฝั่งโจ
เวรี่ “ข้างในนั้นน่ะ เงียบจังสวดมนต์กันอยู่เหรอจ๊ะ”
เวรี่, จะเดินออกไปยิง มีกระสุนยิงมาโดนใกล้เวรี่ เวรี่หันไปยิงตอบฝุ่นฟุ้งไปทั่ว
ตี๋ใหญ่เดินออกจากควันที่โจรยิงโดนผนัง เผยให้เห็นตัวเวรี่ ยิงเชนตามออกมา ยิงสู้ไปด้วยตี๋ใหญ่ยกปืนขึ้น เอ็ฟเฟ็คลูกปืนขึ้นด้านหลังตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่เดินมาจนใกล้กล้องเริ่มยิงธารใสตามมามองไปทางตี๋ใหญ่ดูเวรี่โดนตี๋ใหญ่ยิง เวรี่ถูกยิงล้มไปให้บัญชาเห็น รับกลุ่มบัญชาแปลกใจว่าใครมาช่วย ตัดสินใจออกมาช่วยยิงกู๊ด เช่นกัน (ทำมุมสูงไว้ด้วย)มีกระสุนปลิวมาทางไซเรน ไซเรนพาธารใสหลบลง ธารใสอยู่ในอ้อมกอดไซเรนจ่าแดงออกมาเปิดด้วยลูกซองคนแรก มีเอ็ฟเฟ็คขึ้นด้านหลัง (โจรยิงมา)น้ำผึ้งสไลด์ตัวต่ำยิง มีเอ็ฟเฟ็คขึ้นด้านหลัง (โจรยิงมา) กู๊ด ยิงบัญชายิงปิดเกม รับกู๊ดโดนเอ็ฟเฟ็ค เลือดสาดไปที่กลาสบ็อกซ์กู๊ดล้มลง ธารใสเห็นแผลที่สีข้างของไซเรน
บัญชามองไปทางตี๋ใหญ่เชน ซึ่งมีหลืบหรือ ควันที่กั้นทั้งคู่ไว้ แต่เห็นได้ว่าเป็นตี๋ใหญ่ที่มาช่วยไว้ กล้องเคลื่อนจากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง
บัญชา (ตะโกนผ่านควันหรือกำแพง) “ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้ทำผิดอย่างที่ถูกกล่าวหา”
ปานกลาง ตี๋ใหญ่กับเชนจะหันหลังเดินออกเชนเหลือบไปเห็นเวรี่ ที่ยังไม่ตายยกปืนขึ้น เชนขยับไปผลักพี่ตี๋ เสียงปืนดังขึ้น เวรี่ ที่ยังไม่ตายยกปืนขึ้นผมเชนปลิวเลือดกระเด็นเปื้อนหน้าตี๋ใหญ่กว้างเชนทรุดลง ตี๋ใหญ่พยุงกอดไว้ บัญชาหันไป พร้อมกับที่จ่าแดงยิงเวรี่ เรียบร้อยแล้ว ตี๋ใหญ่กอดเชนไว้แน่นก่อนประคองลง บัญชาเข้ามานั่งข้าง เสียงรถตำรวจดังใกล้เข้ามาตี๋ใหญ่ยืนนิ่ง ทำใจอยู่นานรับไซเรนมองเหตุการณ์ตะลึงไม่เข้าใจว่าตี๋ใหญ่ช่วยบัญชาทำไม
เชน “พี่หยุดเถอนะ มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปรงหรอกพี่ ดูไอ้เวิ่ดด้วยนะพี่ผมปวดหัวว่ะพี่”
เชนสิ้นใจ ตี๋ใหญ่นิ่งตั้งสติอยู่พักนึง บัญชาเดินลงมานางข้างๆ
ตี๋ใหญ่ “ฝากน้องผมด้วย”(งานศพ)
บัญชาพยักหน้า ตี๋ใหญ่จับหน้าเชนครั้งสุดท้าย ตี๋ใหญ่เดินหันหลังออกไป บัญชาพูดตามหลัง
บัญชา “ทำไมเราไม่ร่วมมือกัน เอาคนผิดมาลงโทษ”
รับตี๋ใหญ่ชะงักนิดนึง ไซเรนมองบัญชาแล้วหันมามองธารใส ธารใสทรุกุมมือไซเรนแน่นหน้าซีด ไซเรนมองต่อไปเห็นเลือดที่ท้องธารใสทะลักออกมาไซเรนที่อุ้มธารใสวิ่งเข้ามา มีพยาบาลมารับขึ้นเตียงไปไซเรนที่เป็นห่วงธารใสเจ็บปวดแต่ก็มองไซเรนทั้งคู่จับกันพยาบาลเข็นเตียงไกลออกไป ไซเรนทรุดลง ฟ้าเข้ามาดูแผล
ม่านเปิดออกไซเรนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง (เพิ่งเย็บแผลเสร็จ)ฟ้าซึ่งตอนนี้เป็นผู้ช่วยพยาบาลแล้ว กำลังเอาของ ในกระเป๋าสตางค์ไซเรนที่เปื้อนเลือดออกมาเช็ดให้ มีรูปไซเรนกับพ่อ ฟ้าชะงักหันมามองไซเรน เป็นจังหวะเดียวกันที่ไซเรนเห็นอาการของฟ้า ทั้งคู่สบตากัน
ไซเรน “ธารใส… เอื่อมมม…ผู้หญิงคนที่มากับผมเป็นยังไงบ้างครับ”
ฟ้า “ยังอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ ”
พยาบาลอีกคนสั่งพยาบาลฟ้า
พยาบาล “เดี๋ยวฉีดยาบาดทะยักให้คนไข้ด้วย”
ฟ้า “ค่ะพี่ ”
ไซเรนแอบมองฟ้า ฟ้ารู้ตัวพยายามเลี่ยงๆ ฟ้าฉีดยาให้ไซเรน
ไซเรน “รู้จักพ่อผมด้วยเหรอครับ”
ฟ้าเลี่ยงๆ
ฟ้า “เสร็จแล้วคะ”
ไซเรนมาดักรอฟ้ามุมหนึ่ง
ไซเรน “คุณเคยเจอพ่อผมใช่มั้ย”
ฟ้า “คนไหนคะ พ่อคุณ?”
ไซเรน “คุณคือคนที่เย็บแผลให้พ่อผมใช่มั้ย”
ฟ้าชะงักหันมามองไซเรน กล้องดอลลี่เข้าหน้าฟ้าตัดสินใจ ฟ้าเดินหนีไปในที่สุดโรนิน รับหน้าตี๋ใหญ่ เดินเหงาๆ ยาวๆ ลอดอุโมงค์ หรือโลเหงาๆ ทำกว้างเหงาๆ ไว้ด้วย
มีแสงไฟไซเรนตำรวจ(เอาไฟอย่างเดียวไม่เห็นรถ)
บัญชา “จ่า..โอเครึเปล่า”
จ่าแดง “ไม่เป็นไรครับ หูอื้อนิดหน่อย”
บัญชา “น้ำผึ้งล่ะ“
น้ำผึ้ง “ไม่เป็นไรค่ะ มันดีหัวหน้า“
บัญชา “ดูจากอาวุธ และยุทธวิธีแล้วเนี่ย มืออาชีพแน่ๆ ได้รับการฝึกมาอย่างดีเลยหละ”
น้ำผึ้ง “ค้นตัวแล้วก็ไม่มีหลักฐานอะไรติดตัวเลยค่ะ”
บัญชา “จ่ายังมีเพื่อนเก่าที่พอจะหาข้อมูลเกี่ยวกับสองคนนี้ได้มั้ย บางที่อาจจะช่วยให้เราปะติดปะต่อเรื่องราวได้เร็วขึ้น”
จ่าแดง “ลองดูครับ….แล้วเด็กไซเรนมาอยู่ที่นี่ได้งั้ยครับ”
บัญชา “ผมเดาไม่ถูกแล้วจ่าว่าเด็กนี่จะเอาไงกันแน่”
ไซเรนยืนมองธารใสผ่านกระจก ธารใสดูอาการไม่ค่อยดีนัก ทันใดนั้นหมอพยาบาลก็วิ่งเข้ามาดูชุลมุน ดูเหมือนธารใสจะหยุดหายใจไปแล้ว หมอปั๊มหัวใจ แต่พยาบาลก็รูดม่านปิด ไซเรนทำอะไรไม่ถูกทรุดตัวลงนั่งบัญชากลับมาพบว่าห้องถูกรื้อค้น ไซเรนเรนหลับอยู่มุมหนึ่ง ฟ้าเข้ามาปลุกเอาน้ำให้ดื่ม
ไซเรน “ธารใสเป็นยังไงบ้างครับ”
ฟ้า “ตอนนี้อาการยังทรงตัวค่ะ คุณหมอดูแลใกล้ชิดทั้งคืนค่ะ (ฟ้าเงียบไปพักหนึ่ง) คนที่อยู่ในรูปเป็นพ่อคุณใช่มั้ย”
ไซเรนเงยหน้าขึ้นแปลกใจ
ฟ้า “คืนนั้นชั้นเลิกดึก กำลังจะกลับบ้าน มีคนใส่ชุดตำรวจมาขอให้ ช่วยเย็บแผลให้พ่อคุณ คนที่ชื่อตี๋ใหญ่นั่นแหละ”
ไซเรน “ไม่จริง มันจะทำอย่างนั้นทำไม !!
แล้วทำไมคุณไม่บอกตำรวจ…ว่าคืนนั้นคุณอยู่ที่คลินิคด้วย”
ตัดไปที่แฟลชแบ็คตี๋ใหญ่ให้เงินฟ้า ฟ้าไม่พูดอะไร
ไซเรน “แล้ว…. ตอนนั้นพ่อผมเป็นไงบ้าง”
ฟ้า “พ่อคุณถูกยิง แต่ไม่ถูกอวัยวะสำคัญ …หลังจากนั้น มันก็มีอีกคนมาชื่อ….อืม….แฟรงค์กี้ มันจะฆ่าฉัน คนที่ชื่อตี๋ใหญ่ช่วยให้ชั้นหนีออกไปได้ แต่หลังจากนั้นก็รู้จากข่าวว่าพ่อคุณ…เสียชีวิตแล้ว ”
ไซเรนสับสน ไซเรนพึมพำ
ไซเรน “ไม่จริง มันจะช่วยพ่อทำไม ไม่จริง”
ไซเรนที่นอนอยู่ที่เก้าอี้ตื่นขึ้นมา ลุกเดินออกไปถามพยาบาลที่ผ่านไปมา ว่าธารใสเป็นอย่างไรบ้าง ไซเรนเดินหลุดไปเห็นธารใสอยู่ในห้องกระจกยังไม่ฟื้น ไซเรนเศร้า
ตี๋ใหญ่กับพาสเวิร์ดขึ้นบันได พาสเวิร์ดพูดไปเรื่อย
พาสเวิร์ด “ทำไมต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วย อยากอยู่ที่บ้านแม่มากกว่า แล้วๆ พี่เชนอ่ะ อยู่ไหน …ไม่มาด้วยกัน”
ตี๋ใหญ่เดินเงียบๆไม่ตอบอะไร ตี๋ใหญ่ พาพาสเวิร์ด ขึ้นบันไดมาพร้อมกระเป๋า ตี๋ใหญ่ซึมจากเรื่องเชนตาย มุมสูงรับทั้งคู่ขึ้นมาประตูห้องร้างเปิดออก เผยให้เห็นตี๋ใหญ่กับพาสเวิร์ดยืนอยู่หน้าห้อง มิลค์ยกอุปกรณ์ตรวจท้องขึ้นมาดู ยิ้มออกมา กว้างออกมาเผยให้เห็นมิลค์ลุกขึ้นกอดจักร
ตี๋ใหญ่วางของลง
ตี๋ใหญ่ “อยู่ที่นี่ไปก่อนซักพัก”
พาสเวิร์ด “อยู่ได้ อยู่ได้มีพี่ตี พี่เชนอยู่ด้วย อยู่ไหนได้หมด”
ตี๋ใหญ่ไม่ตอบเดินผ่านมาเห็น พาสเวิร์ดติดกระดุมผิด
พาสเวิร์ด “พี่เชนล่ะ ไปซื้อข้าวเหรอ”
ตี๋ใหญ่เกือบจะกลั้นน้ำตาเรื่องเชนไว้ไม่ไหว ตี๋ใหญ่ติดกระดุมให้
ตี๋ใหญ่ “เชน ไปอยู่กับแม่แล้วนะ”
พาสเวิร์ด “อยู่บนนู้นแล้วเหรอ”
ตี๋ใหญ่พยักหน้า พาสเวิร์ดเศร้าแต่ก็ยิ้ม
พาสเวิร์ด “ป่านนี้ แม่กับพี่เชนคงคุยกันสนุกเลยเนอะ”
ตี๋ใหญ่ต่อไฟ หาฟูกมาให้พาสเวิร์ดนอน เอากระดาษหนังสือพิมพ์แปะกระจกพาสเวิร์ดตื่นเต้นกับที่ใหม่สองคนต้มมาม่าง่ายๆ ด้วยเตาแก๊สแคมปิ้ง นั่งกินด้วยกันมุมหนึ่ง ตี๋ใหญ่ลงนั่งมองหน้าพาสเวิร์ดเศร้า มิลค์นั่งกินข้าวเช้ากับอัศวินอยู่ ระหว่างนั้นเองมิลค์ก็พูดขึ้นมา อัศวินช็อกไป
มิลค์ “ป๊าคะ … หนูท้องค่ะ”
อัศวิน (ทำหน้าตกใจไม่เชื่อกับคำพูดลูก) หนูจะท้องได้ยังงัย แพ้อาหารหรือเปล่าลูก ไปหาหมอมั้ยลูก”
มิลค์ “หนูท้องจริงๆ ค่ะ หนูท้องกับพี่จักร .. 3 เดือน หนูตรวจแล้ว”
อัศวิน “ไอ้จักร!! ทำไมมัน!! ทำแบบนี้กับลูกได้”
มิลค์ “พี่จักรรักหนูค่ะ… หนูดีใจนะป๊า..ที่ลูกในท้องของหนูมีพี่จักรเป็นพ่อ”
อัศวิน “ไอ้จักร!! มันไม่ได้รักลูกหรอก มันฉวยโอกาส ไอ้เลวนั่น”
มิลค์ “พี่จักรเค้าไม่ได้แย่อย่างที่ป๊าคิดหรอก พี่จักรก็เป็นถึงร้อยตำรวจเอก ป๊าดันแป๊บเดียวก็รุ่งแล้ว นะป๊านะ.. ป๊ากำลังจะเป็นคุณตาแล้วด้วย”
มิลค์กอดอัศวิน ทิ้งความโกรธไว้ในใจอัศวินภายในห้องทำงานของอัศวิน เสียงโทรศัพท์ที่เครื่องอัศวินดังขึ้น
ออฟซีนเสียงชายลึกลับ “ในห้องของรองบัญชามีแต่เอกสารที่เกี่ยวกับคดีของคุณ ผมจัดการให้แล้ว”
อัศวิน “คุณว่ามันรู้อะไรบ้างมั้ยครับ”
ออฟซีนเสียงชายลึกลับ “ยังมั้ง.. ตอนนี้มันยังกัดไม่ปล่อย มีเซฟเฮ้าส์ที่ใหม่ แต่ผมยังไม่รู้ว่าที่ไหน ต่อไปนี้คุณจะทำอะไรก็ต้องรอบคอบมากขึ้นนะ”
อัศวิน “ครับ ขอบคุณครับ”
อัศวินวางสาย หน้าเครียด ขรึม
ตี๋ใหญ่ไปหาหลินที่ร้าน ที่พักพิงที่เดียวที่เค้าสามารถมาพักใจได้ ตี๋ใหญ่บอกหลินเรื่องการตายของเชน
ตี๋ใหญ่ “หลินครับ…ผมธาวินเองครับ”
หลิน (หลินทักทายเสียงใสมีความสุข) “สวัสดีค่ะ… เชิญตามสบายนะคะ”
ตี๋ใหญ่ “ทำอะไรอยู่ครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ย” (น้ำเสียงเศร้าๆ)
หลิน “ไม่มีค่ะ … กำลังผสมกลิ่นให้ลูกค้าที่สั่งไว้น่ะค่ะ… ไปไหนมาคะวันนี้”
ตี๋ใหญ่ “ไม่ได้ไปไหนครับ …. ตั้งใจมาหาคุณครับ”
หลิน “มีอะไรหรือเปล่าคะ ดูเสียงคุณไม่ค่อยดีเลย”
ตี๋ใหญ่ลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ลงนั่งเอนตัวเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง
ตี๋ใหญ่ (เสียงเศร้ามาก) “เชนตายแล้วครับ เพราะผมครับ”
หลินเดินเข้าไปหา จับแขนไล่ขึ้นไปที่หัวไหล่ตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่จับมือหลินมาแนบที่แก้ม
หลินไม่พูดอะไรปล่อยให้ตี๋ใหญ่ระบายความเศร้านั้นออกมา
ตี๋ใหญ่ “ผมไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว ถ้าผมหายไปจากโลกนี้ซักคน คงไม่ต้องมีใครสูญเสียอีก เป็นเพราะผมเชนถึงตาย”
หลิน “หลับตาซักพักนะคะ”
จ่าแดงเอารูป เวรี่ กับ กู๊ด ให้ดูทั้งสองคนยืนอยู่แล้ว
จ่าแดง “ไอ้สองคนนี่มันคนของใครวะ”
จ่าเพิ่ม “มึงหาเรื่องให้กูเดือดร้อนอีกแล้ว!! มึงกับกูเนี่ยจะเกษียณอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องใส่ตัวเล้ย นี่กูเตือนมึงจริงๆนะ”
จ่าแดง “เออออ… งานนี้สุดท้ายแล้วเพื่อน นี่กูก็เริ่มขยับขยายเตรียม กลับไปอยู่กับลูกกับเมียที่ปราจีนแล้ว”
จ่าเพิ่มดูรูป รู้แล้วแต่ไม่อยากบอก
จ่าแดง “เอาน่ากูขอร้อง”
จ่าเพิ่ม “ไอ้สองคนนี่มันเป็นมือปืนของเจ้าสัว”
จ่าแดง “เจ้าสัว”
จ่าเพิ่ม “ก็ลูกเจ้าพ่อค้ายาที่ใหญ่ที่สุดทางเหนือไง เมื่อหลายปีก่อนท่านอัศวินบุกจับได้ แต่กลับมีของกลางอยู่นิดเดียว อีกไม่นานก็ได้ออกแล้วมั้ง”
จ่าแดงมองหน้า
จ่าเพิ่ม “ไม่ต้องมอง กูรู้แค่นี้ ส่วนวันนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครรู้ เพราะทุกคนถูกวิสามัญหมดยกเว้นเจ้าสัว ทุกวันนี้ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ไอ้เจ้าสัวก็ยังทำธุรกิจโดยสั่งตรงจากในคุก แต่ไม่มีใครทำไรได้เลิกยุ่งเหอะ ต่อให้ฝั่งมึงใหญ่แค่ไหนก็คุ้มครองมึงไม่ได้หรอก”
จ่าแดง “กูเชื่อในกฏหมาย กูเชื่อในความดีว่ะ”
จ่าเพิ่ม “แล้วไอ้ความดีของมึงนี่มันกันลูกปืนได้มั้ยหล่ะ มึงไม่ต้องติดต่อกูแล้วนะ แล้วมึงก็ถอนตัวซะ… นี่แสดงว่ามึงยังไม่รู้เรื่องเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย”
จ่าแดง “มีอะไร”
จ่าเพิ่ม “ก็ห้องท่านบัญชาที่มึงทำงานอยู่ถูกรื้อกระจุยเมื่อคืนนี้ เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าที่มึงคิดนะ”
จ่าแดงครุ่นคิด
จ่าแดงมาเจอ บัญชาน้ำผึ้งกำลังขนเอกสารที่เหลือๆมาตั้งไว้ บอกว่าคงต้องเริ่มต้นกันใหม่ จ่าแดงรายงานเรื่องเวรี่กู๊ด
น้ำผึ้ง “มันรื้อซะเละเลยจ่า”
น้ำผึ้งวางกล่องลง
บัญชา “คงต้องเริ่มต้นกันใหม่”
จ่าแดง “กล้าบุกเข้ามารื้อถึงในกรม”
น้ำผึ้ง “อาจจะไม่ได้บุกเข้ามาก็ได้นะจ่า คนในสั่งให้มารื้อง่ายกว่า แค่รอให้ไม่มีคน!!”
จ่าแดง “บางที่เรื่องนี้อาจะใหญ่เกินกำลังของเราก็ได้นะครับ”
น้ำผึ้ง “จ่าป๊อดเหรอ”
จ่าแดงครุ่นคิด ช่วยยกเอกสาร
จ่าแดง “สองคนที่ยิงกับเราที่ตึกร้างมันเป็นลูกน้องเจ้าสัว”
บัญชา “เจ้าสัว… คนที่ท่านอัศวินจับหลายปีก่อน ที่ผมเข้าไปแล้วท่านอัศวินวิสามัญพวกลูกน้องทั้งหมด (บัญชานิ่งคิด) หรือว่าคนที่ส่งข้อความมาหาเรา พยายามจะบอกเราว่าท่านอัศวิน กับไอ้เจ้าสัวอะไรนี่มันมีความเกี่ยวข้องกัน”
น้ำผึ้ง “ขอให้มีอะไรสนุกๆ เหมือนที่เรายิงกับไอ้สองคนนั่นทีเถ๊อะ ยังมันมือไม่หายเลยจ่า”
จ่าแดง “คราวนี้คงไม่สนุกแล้วหล่ะ”
เสียงฝีเท้าคนใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง ทุกคนหันมองพร้อมยกปืนขึ้นมาจ่อไว้ มีขาคนเข้าเฟรม บัญชาลดปืนลง และบอกให้ทุกคนลดปืนลง กล้องดอลลี่ออกเผยให้เห็นว่า ไซเรนเข้าเฟรมมา
ดอลลี่ออกเผยให้เห็นบัญชายืนคุยกับไซเรน
บัญชา “เธอไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง”
ไซเรน “ผมตามไอ้ตี๋ใหญ่ไป”
บัญชา “แล้วทำไม่ไม่รายงานผมก่อน”
ไซเรน “ผมร่วมมือกับคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมเป็นลูกน้องคุณ”
บัญชาอึ้งไป
ไซเรน “แล้วคุณล่ะ ไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง”
บัญชา “มีคนส่งข้อความว่าจะมีการส่งยาที่นั่น”
ไซเรน “ตอนผมไปถึงไอ้สองคนนั้นมันก็จับตี๋ใหญ่ไว้แล้ว แล้วมันก็จับผมไปด้วย หลังจากนั้นมีโทรศัพท์จากคนชื่อสัว มันถามถึงที่ซ่อนยา ไอ้ตี๋ใหญ่มันบอกว่าอัศวินเป็นคนสั่งให้มันปล้นยาของคนที่ชื่อสัว แต่ผมไม่เชื่อมัน มันโกหกแน่”
บัญชา “แสดงว่ามันจัดฉากเพื่อล่อให้ตี๋ใหญ่ไปติดกับ ไอ้สัวนี่มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับอัศวินแน่”
ไซเรน “ตอนผมอยู่ในคุก มีคนชื่อสัว มันสั่งให้ส่งยาได้จากในนั้น”
บัญชา “อื่มม.. เป็นไอ้เจ้าสัว ที่บงการอยู่ข้างใน แล้วท่านอัศวินก็รับช่วงต่ออยู่ข้างนอกนี่ ผมว่าสองคนนี้เกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน!!
.อืม….แล้วธารใสเป็นยังไงบ้าง”
ไซเรนนิ่งไปครู่หนึ่ง
ไซเรน “ยังไม่ฟื้นเลย”
บัญชามองไซเรนแบบให้กำลังใจร้านหลินใช้ตัดสลับกับฉากไซเรนดูแลธารใสที่โรงพยาบาลไซเรนนอนเฝ้าธารใสที่ยังไม่รู้สึกตัวไซเรนบีบมือธารใสพยาบาลไล่ให้ไซเรนออกไปรอข้างนอกก่อนธารใสฟื้นไซเรนเผลอกอด หลินกำลังจะหาคนช่วยย้ายโต๊ะ ยกของเปลี่ยนมุมจัดวางของบางส่วนภายในร้าน ตี๋ใหญ่ถือถุงอาหารเดินเข้ามาพอดี
หลินกำลังยกโน่นหยิบนี่ ย้ายของออก ยกลัง ดูกำลังยุ่ง ตี๋ใหญ่เห็นเข้าไปช่วย
ตี๋ใหญ่ “ทำอะไรอยู่ครับ… มาผมช่วยครับ (ตี๋ใหญ่เข้าไปแย่งของในมือหลิน) เอาไปไว้ตรงไหนครับ”
หลิน “จะย้ายของออก เปลี่ยนบางส่วนน่ะคะ…(หลินปล่อยมือจากของ) เอาอันนี้ไปไว้ด้านนอกค่ะ”
ซีนโรแมนติกหวานๆ
หลินหยิบขวดน้ำมันหอมลงลัง ตี๋ใหญ่ยื่นมือจะมาช่วย หลินจับมือตี๋ใหญ่ กว้างหลินหยิบของ เดินถือของจากอีกที่นึงไปอีกมุมนึงของห้อง หลินถือแจกกันใส่ดอกไม้ เดินชนตี๋ใหญ่ หน้าหลินโดนแก้มตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่เผลอกอด กลัวหลินล้ม ทั้งคู่เขิล
หลินพูดขึ้น
หลิน “เสร็จแล้วล่ะค่ะสวยกว่าเดิมมั้ยคะ”
ตี๋ใหญ่ “สวยครับ … มุมไหนก็สวยเหมือนเดิมครับ”
หลิน “หิวหรือยังคะ ออกไปหาอะไรทานกันดีมั้ย”
ตี๋ใหญ่ “อ๋ออ …(ทำเสียงเขิลๆ) ผมมีอาหารเย็นมาทานกับคุณด้วยครับ เดินผ่านร้าน ดูน่าทานเลยซื้อมา”
หลิน (หลินยิ้มดีใจ) “ยินดีมากค่ะ หิวแล้วเหมือนกัน”
ตี๋ใหญ่จัดแจงแกะห่ออาหารที่เค้าซื้อมา ทั้งสองทานอาหารด้วยกัน มีความสุข ตี๋ใหญ่ตักอาหารให้หลิน หลินทานอย่างอร่อย
หลิน “อร่อยทุกอย่างค่ะ … ขอบคุณมากนะคะ”
ตี๋ใหญ่ “เดี๋ยวผมซื้อมาทานด้วยทุกมื้อเลยดีมั้ยครับ”(ตี๋ใหญ่หัวเราะ)
หลังจากทานอาหารเสร็จ ตี๋ใหญ่และหลินนั่งพัก ตี๋ใหญ่ถือหนังสือเดินเข้ามาหา
ตี๋ใหญ่บอกหลินว่า มีหนังสืออยากอ่านให้ฟัง
ตี๋ใหญ่ “วันนี้ผมมีหนังสือมาฝากคุณด้วยนะครับ (ตี๋ใหญ่หยิบหนังสือเล่มนั้นมา) แต่ผมไม่ได้อ่านลงเทปให้คุณฟังนะครับ ผมขออ่านให้ฟังด้วยตัวผมเอง”
หลิน “โหหห จริงเหรอค๊ะ ดีใจจังค่ะ”
ตี๋ใหญ่ “ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะชอบหรือเปล่านะครับ”
มุมหนึ่งของร้าน … หลินนั่งฟัง ตี๋ใหญ่เปิดหนังสืออ่านให้หลินฟัง
ตี๋ใหญ่ (อ่านหนังสือ) “…………………………..”
หลินฟังไปอมยิ้มไป มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หลินฟังไปเรื่อยๆ จนหลับซบบ่าตี๋ใหญ่ ธารใสรู้สึกตัวแล้วอาการดีขึ้น ไซเรนนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง ดีใจที่ธารใสรู้สึกตัว
ไซเรน “เราขอโทษนะ…เป็นเพราะเราทำให้ธารใสเจ็บหนักขนาดนี้ … เราขอโทษ”
ธารใส “ไม่เป็นไร เราหายแล้ว ไซเรนไม่ต้องโทษตัวเอง ถ้าไม่เป็นเราก็อาจจะเป็นไซเรนก็ได้”
ไซเรน “แต่ก็นั่นแหล่ะ เป็นเรายังดีซะกว่า”
ธารใสยิ้มดีใจที่ไซเรนเป็นห่วงเธอ
ธารใส “นี่ก็หายแล้วงัย กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว สบายมากไม่ต้องห่วง…. เอ้อออ…ไซเรน เรามีเรื่องอยากถามหน่อย ….
ไซเรนมองหน้าธารใสรอฟัง
ธารใส “ตอนนี้ไซเรนก็เห็นแล้วว่าตี๋ใหญ่ช่วยเราจากสองโจรนั่น ไหนจะพี่คนที่ตายวันนั้น ก็บอกว่าตี๋ใหญ่ไม่ได้ฆ่าพ่อแม่ไซเรน มันพอจะทำให้เลิกคิดแก้แค้นได้มั้ย”
ไซเรนไม่เข้าใจสวนออกมาแบบไม่ยอมรับความจริง
ไซเรน “ไม่รู้ ตอนนี้เราไม่รู้อะไรแล้วทั้งนั้น ก็ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกันแน่”
น้ำผึ้ง “มันเอาเอกสารที่เกี่ยวข้องไปหมด”
บัญชามองหน้าจ่าแดง
จ่าแดง “เดี๋ยวผมจะลองคุยกับไอ้เพิ่มดูครับ”
บัญชา “ฝากด้วยนะจ่า”
จ่าแดงจะเดินออก ไซเรนเดินเข้ามา
ไซเรน “งั้นผมไปด้วย”
บัญชายิ้มสบตาไซเรน ไซเรนไม่ตอบเดินตามจ่าแดงไป ในร้านตี๋ใหญ่มาหาหลินที่ร้าน ตั้งใจเอาเทปที่อัดเสียงหนังสือที่ยังอ่านค้างไว้ แต่เห็นคนล็อคหลินออกไปตี๋ใหญ่ออกมาทันเห็นรถคันหนึ่งแล่นออกไปด้วยความเร็วระหว่างที่ทำอะไรไม่ถูกมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตี๋ใหญ่หันมองตี๋ใหญ่รับโทรศัพท์
อัศวิน “หึ หึ หึ ตายยากจริงนะมึง …มีเรื่องอยากให้สายเก่าช่วยนิดหน่อย”
ตี๋ใหญ่ก้มหน้าฟัง ต่อด้วยทำตามที่เสียงในโทรศัพท์สั่ง ตี๋ใหญ่เดินไปไขท้ายรถตี๋ใหญ่แค้นใจเผยให้เห็นถุงยาเสพติดจำนวนมากจบมุมสูงตี๋ใหญ่คำรามออกมาด้วยความคับแค้นตี๋ใหญ่สีหน้าเครียดมาก (เรื่องที่หลินโดนจับไป) ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นตัดสินใจ พูดบอกไปทางพาสเวิดที่นั่งอยู่ด้านหลัง
ตี๋ใหญ่ “พี่ออกไปข้างนอกแป๊บนึงนะ”
พอตี๋ใหญ่ลุกขึ้นหันไปทางพาสเวิด กล้องชิพไป ตรงที่พาสเวิร์ดอยู่ ทำไฟลุกขึ้น พาสเวิดทำอะไรไม่ถูก ตี๋ใหญ่เข้าไปดับให้อย่างชุลมุน พาสเวิดยิ้มเขิลๆตี๋ใหญ่หนักใจในการปล่อยเด็กคนนี้ไว้คนเดียว
จ่าแดง เดินมาพร้อมกับไซเรน มาถึงรถพบจ่าเพิ่มตายแล้ว มีปืนยิงมาที่จ่าแดง ไซเรนยิงสวนได้แล้วตามไปยิง คนร้าย แต่คนร้ายหนีไปได้ จ่าแดงมองเพิ่มสลด จ่าแดงนั่งลงข้างเพิ่ม
จ่าแดง “กูขอโทษโว้ยเพิ่ม กูน่าจะฟังมึง”
จ่าแดงเอากล่องเอกสารเปื้อนเลือดกลับไป น้ำผึ้งติดเอกสารที่เกี่ยวกับอัศวินไว้บนกระจกเอกสารติดเต็มกระจกไปหมด โดยมีบัญชานั่งกุมหัวดูอยู่
น้ำผึ้ง “หายังไงก็ยังไม่เจอจุดเชื่อมโยงที่จะเอาผิดกับท่านอัศวินได้เลย”
จ่าแดงเดินซึมๆเข้ามา ไซเรนตามมาห่างๆ วางกล่องเอกสารลง
บัญชา “เกิดอะไรขึ้นจ่า”
จ่าแดง “มันตามมาเก็บไอ้เพิ่มครับ”
บัญชา “เสียใจด้วยจ่า”
จ่าแดง “เดี๋ยวผมขออนุญาตกลับไปเอาของที่สำนักงานหน่อยนะครับ”
บัญชา “ระวังตัวด้วยจ่า”
จ่าแดงเดินออกเดินออก ตี๋ใหญ่ พาสเวิร์ด เดินผ่านลิฟท์ด้านล่างที่มีร้านค้าขึ้นบันไดมาไซเรนออกมาตรงบันไดยืนลังเลคิดอะไรบางอย่างอยู่เดินผ่านลิฟท์ให้เห็นว่าเป็นลิฟท์แบบเดียวกับที่ตี๋ใหญ่พึ่งจะผ่านไปตี๋ใหญ่ขึ้นบันไดมาเรื่อยๆไซเรนลงนั่งยองๆ หน้าบันไดมุมสูงรับตี๋ใหญ่ใกล้จะถึงไซเรนเหมือนได้ยินเสียงคนเดินมามองไปทางบันได
ตี๋ใหญ่น้ำผึ้งจ่อปืนจากด้านหลัง ตี๋ใหญ่หันกลับมาปลดปืนแล้วจ่อกลับน้ำผึ้ง บัญชาเข้ามา
บัญชา “ใจเย็นๆ น้ำผึ้ง”
กว้างเห็นทั้งหมดพาสเวิร์ดค่อยๆ โผล่มาจากหลังตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่คืนปืนให้น้ำผึ้ง
บัญชา “เมื่อวันก่อนถ้าคุณไม่ช่วยพวกเราไว้คงแย่…ขอบคุณมาก ผมว่าเราร่วมมือกันได้นะครับ”
ตี๋ใหญ่ “ร่วมมือยังไง”
บัญชา “ระหว่างคุณกับท่านอัศวินมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่
แล้วทำไมประวัติคุณถึงถูกระบุว่าเสียชีวิตแล้ว แล้วทำไมคุณถึงจ้องแต่จะปล้นรถของท่านอัศวิน คุณฆ่าครอบครัวไซเรนรึเปล่า”
ตี๋ใหญ่ “ผมไม่ได้ฆ่า ……คำพูดของคนที่ตายไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร”
บัญชา “ถ้าคุณให้การเป็นประโยชน์ต่อรูปคดี นำผมไปจับท่านอัศวินได้ ผมจะกันคุณเป็นพยาน แล้วผมจะหาทางคืนชีวิตที่ปกติให้คุณ”
ตี๋ใหญ่แค่นหัวเราะเจ็บช้ำ
ตี๋ใหญ่ “ชีวิตที่ปกติ …..คุณคืนชีวิตพ่อกับแม่ผมมาได้ด้วยเหรอ”
บัญชา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่”
ตี๋ใหญ่ “เรื่องที่เกิดกับผมช่างมันเถอะ ผมตกลงช่วยคุณ แต่คุณต้องช่วยผมเรื่องนึง”
บัญชา “เรื่องอะไร”
ตี๋ใหญ่ “ช่วยคนๆนึง”
บัญชา “ใคร”
ดอลลี่เข้าหาตี๋ใหญ่
ตี๋ใหญ่ “ผู้หญิงตาบอดที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถูกอัศวินจับไป
มันให้ผมไปส่งของให้มัน แลกกับการปล่อยตัวหลิน”
กล้องตามตี๋ใหญ่และบัญชาที่กลับลงมา เห็นน้ำผึ้งกำลังยืนดูพาสเวิร์ดพูดถึงเอกสารที่แปะไว้บนกระจก
พาสเวิร์ด “นี่ไงพี่น้ำผึ้ง อันนี้มันเป็นเอกสารของคดีเดียวกัน นี่ๆ 118/29 อันนี้ก็ 118/29
แต่ แต่ ตัวเลขจำนวนของกลาง ของกลางไม่ตรงกัน แต่สุดท้ายแก้ให้ตรงกัน”
พาสเวิร์ดพล่านไปทั่ว
พาสเวิร์ด “นี่ๆ อันนี้ก็เหมือนกัน (เดินไปฉีกบางอันออก) อันนี้ไม่เกี่ยวเลย (เดินไปรื้อกองใหม่ที่จ่าแดงเอาเข้ามา) อันนี้ใช่ นี่ไม่ใช่ แต่ๆ มีอย่างนึงที่เหมือนกัน คือคนเซ็นแก้คนสุดท้ายคือคนเดียวกัน
ชื่อๆ พล ตอ อัศวิน นี่ๆ ดูตรงนี้”
น้ำผึ้งหันมายิ้มประหลาดใจมีความหวัง บัญชาหันมองตี๋ใหญ่
บัญชา “ผมขอให้เค้ามาช่วยได้มั้ย”
พาสเวิร์ดหันมายิ้มกับตี๋ใหญ่
พาสเวิร์ด “สนุกดี ๆ พี่ตี๋ พี่น้ำผึ้งก็สวยด้วย”
พาสเวิร์ดแยกเอกสารต่อจ่าแดงเหมือนจะมีลางสังหรณ์บางอย่างเข้าไปเก็บของเขียนจดหมายถึงเมียทิ้งไว้ หลินถูกมัดอยู่ในเงามืดแห่งหนึ่ง ไกลออกไปเห็นจักรนั่งเครียดอยู่ในความมืด
ตี๋ใหญ่ห่มผ้าให้พาสเวิดเสร็จแล้ว เดินลงมานั่งใกล้กล้องหยิบปืนออกมาบรรจุลูกใส่แม็กกาซีน ไซเรนซ้อมท่ายิงปืน ชักปืน และการเปลี่ยนแม็กกาซีนให้คล่อง