บัญชา “ตกลงคน นี้คือตี๋ใหญ่”
แทนสายตาไซเรน เห็นที่บัตรระบุว่าเสียชีวิตแล้ว ไซเรน สับสน
ไซเรน “ตายแล้ว”
บัญชา “ใช่นายธาวินและครอบครัว เสียชีวิตจากเหตุไฟไหม้บ้าน เมื่อสามปีที่แล้วเราเชื่อว่ามีความเชื่อมโยงกับท่านอัศวิน”
ไซเรนเหม่อ
ไซเรน “ มีหลักฐาน?”
บัญชา “ยัง กำลังสืบอยู่”
ไซเรนพูดกลั้วหัวเราะแบบเศร้า
ไซเรน “ นี่ผมกำลังตามล่าคนที่ตายไปแล้วเหรอ”
ไซเรนลุกออก บัญชาหน้ายังมีความหวังอยู่
บริเวณหน้าร้าน ธารใสเดินเหม่อ พยายามนึกถึงหน้าตี๋ใหญ่วันที่เอาเชือกมาให้ ธารใสเห็นคนคล้ายตี๋ใหญ่ เดินเข้าร้านหลิน ธารใสเดินเข้าไปในร้านเครื่องหอมของหลิน ตี๋ใหญ่รู้ตัวหลบออกมาได้ หลินรู้ว่ามีคนตามตี๋ใหญ่ ชวนธารใสคุย รู้สึกได้ว่าเศร้ามาก จึงถาม ธารใสระบายนิดนึง
ธารใส “เอ่ออ.. ขอโทษนะคะ พี่รู้จักผู้ชายที่อยู่ในร้านนี้เมื่อกี้มั้ยคะ”
หลิน (หันมามองทางต้นเสียง) “มีด้วยหรอคะ…เพิ่งได้ยินเสียงคุณเดินเข้ามา”
ธารใส (มองหน้าหลินทำหน้างง) “เมื่อกี้ยังเห็นเค้ายืนคุยกับพี่อยู่เลย … เค้าอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
หลิน “อ๋ออ …เค้าเป็นลูกค้าของที่ร้านค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
ธารใส “เหมือนคนรู้จักคนนึงค่ะ ….ไม่เป็นไรค่ะ” (ธารใสถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกผิดหวังที่เกือบจะเจอคนที่ส่งของให้ไซเรน)
หลิน “นั่งพักก่อนได้นะคะ…ชั้นเพิ่งผสมน้ำหอมกลิ่นใหม่เสร็จ .. (ยื่นขวดน้ำหอมให้ธารใส) เผื่อจะสบายใจขึ้นค่ะ”
ธารใส (ยิ้มฝืนๆ)….”หน้าหนูบอกชัดขนาดนั้นเลยหรอ”
หลิน “อุ้ย… ฉันมองไม่เห็นหน้าคุณหรอกคะ ….ได้กลิ่นค่ะ”
ธารใส “หืมมม… ได้กลิ่น???”
หลิน (หัวเราะเล็กๆ) “อ๋ออ… ฉันตาบอดค่ะ .. เลยได้ความพิเศษจากการได้กลิ่น”
ธารใส “แล้วอยู่ร้านคนเดียวพี่ไม่กลัวเหรอคะ..พี่จะรู้ได้ยังงัยคะ ว่าคนที่เข้ามาหาเราเป็นคนดีหรือเป็นคนร้าย”
หลิน “ฉันก็ไม่รู้หรอกค่ะ … แต่ชั้นคิดว่าทุกสิ่งไม่มีเรื่องบังเอิญ การได้พบกันถือเป็นความตั้งใจ… ส่วนจะเป็นคนดีหรือคนร้าย ก็บอกไม่ได้ค่ะ จนกว่าเราจะได้รู้จักคนคนนั้นจริงๆ”
ธารใส “เฮ้อออ…จริงอย่างที่พี่พูด… เราไม่มีวันรู้จริงๆ บางทีรู้จักกันแล้วยังไม่รู้เลยว่าเค้ามาดีหรือมาร้าย”
มุมหนึ่งกลางแจ้งลับตาคนหน่อย คล้ายมุมของเนกับไซเรน เอาเศษกระดาษห่อข้าวและกับข้าวเอารูป พ่อแม่น้องมาไหว้ เนเข้ามาพร้อมธูป
เน (เนยื่นธูปให้ไซเรน) “อ่ะ… ครบรอบกี่วัน”
ไซเรน “ร้อยวัน พอดี…ขอบคุณมากพี่”
เน “ เอ้ย!! เรื่องแค่นี้ ไปก่อน…เผื่อพี่สัวตาม”
เนออกไป ไซเรนจัดห่อข้าวอีกครั้ง ทำท่าจะจุดธูปนึกได้ว่าไม่มีไฟ จังหวะที่ไซเรนลุกตามเน ก็ถูกเชิดกับลูกน้องล็อคลากหลุดไปเนล้วงเจอไฟแช็ก นึกได้เดินกลับไปหาไซเรนออกแบบตามโลเคชั่นอีกครั้งนึงเปิดภาพจากกางเกงไซเรนที่กองอยู่บนพื้นแล้ว ถูกเอาเสื้อตัวเองมัดปาก ถูกขึงพืด แขนไซเรนถูกล็อคแน่น แววตาที่กลัวด้วยแค้นด้วย ตัวสั่น ไซเรนมีรอยแดงเหมือนโดนต่อยมาแล้ว
เชิด “ ลองดูน่ะ อาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ว่าชอบทางนี้”
ลูกน้องเชิดหัวเราะโรคจิตๆ
ตปก “ ขอต่อนะพี่เชิด”
ไซเรนดิ้นจนเชิดทำอะไรไม่ถนัด เชิดชกไปที่ตัวไซเรนจนทรุดลง รับหน้าไซเรนเจ็บปวดจนคลั่งตัดไป ใกล้ มือเนหยิบก้อนหินใส่เสื้อมัดเกลียวเนโผล่มากะฟาดไปที่เชิด แต่หลบได้ ไซเรนดิ้นหลุด ตปกเข้าปล้ำเน ไซเรนฟิวขาดระดมต่อยไปที่เชิด เชิดนิ่งไปในที่สุด ตปก ดิ้นหลุดหนีเนไป เนหันมาดูไซเรนที่กำลังยกอิฐบล็อกขึ้นเหนือหัว
เนห้าม แต่ไม่ทัน ไซเรนทุ่มใส่หน้าเชิดนิ่งไป ไซเรนแววตาคลั่ง
น้ำผึ้งกำลังปีนรั้ว จ่าแดงรั้งไว้
จ่าแดง “ ทำอะไรหมวด”
น้ำผึ้ง “ จะทำอะไร ก็เข้าไปลากคอมันอะดิ”
จ่าแดง “ ไม่เอาน่าหมวด หมายเหมยอะไรก็ไม่มี เค้าไม่ใช่ผู้ต้องหาซะหน่อย”
น้ำผึ้ง “ ถ้ามันไม่มีอะไร แล้วทำไมมันหลบหน้าเรา เฝ้ามากี่วันแล้ว มันไม่เคยออกจากบ้านเลย นั่นไงดูนั่น”
มีคนแอบมองจากในบ้านแล้วหลบวูบไป
จ่าแดง “ ไปๆหมวด กลับๆ พอแล้ววันนี้”
กล้องนำ เนพาไซเรนที่ดูเหวอๆ จากการฆ่าคนครั้งแรก เดินกลับห้อง
จ่าแดง ยืนฉี่ในมุมมืด เดินกลับมา น้ำผึ้งซุ่มอยู่ในรถ แทนสายตาไปนาฬิกา เวลา เที่ยงคืน เห็นคนลึกลับออกมาค่อยๆ มองไปรอบๆ ถือถุงผ้า ใส่หน้ากากอนามัย น้ำผึ้งขับรถตามกล้องอยู่ในรถ เห็นคนลึกลับไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ เดินกลับดูโรคจิตๆ คนลึกลับรู้ตัวออกวิ่งหนี สุดท้ายวิ่งเข้าซอยเล็กๆ (เดินในตรอก ปรับตามโลเคชั่น หรือริมคลอง)
จ่าแดง “ ไปหมวด ไว้ว่ากันใหม่”
น้ำผึ้งมีท่าทีประหลาด
จ่าแดง “ ใจเย็นหมวด”
น้ำผึ้ง “ จ่า ……ปวดห้องน้ำ”
จ่าแดง “ อ้าวๆ ไม่บอก ไปปั้มๆ”
รับหน้าไซเรนหลอนๆ นอนไม่หลับคุก กลางคืน เงาลูกกรง ผู้คุมสัปปะหงก หลอดไฟจะเสียกระพริบๆ
แคบๆ ธารใสที่หน้าต่าง เหม่อเป็นห่วงไซเรน
ตปก หลายคนเดินผ่านหน้าห้องไซเรน ไซเรนนั่งมีเนนั่งดูอยู่ห่างๆ
ตปก 1 “ หลังตึกโว้ย ”
ตปก 2 “ ศพใครว่ะ”
ตปก 1 “ ไอ้เชิดไง หน้าแม่งเละเลย”
ตปก 2 “ ไอ้โรคจิตนั่น ตายได้ก็ดี ใครทำว๊ะใจถึงฉิบหาย ”
อัศวิน และธารใส มาเยี่ยม ไซเรน
อัศวิน “ ไซเรน เป็นไงบ้าง พอดีธารใสเค้าอยากจะมาเยี่ยมไซเรน อาจะมาอยู่แล้ว ก็เลยมาด้วยกัน อดทนนะ..อีกไม่กี่เดือนก็ได้ออกแล้ว”
ธารใสเดินไปใกล้
ธารใส “ เมื่อวานเราไปใส่บาตรให้ที่บ้านไซเรนมาแล้วนะ ทำบุญเผื่อเธอด้วย”
ไซเรนมองเศร้า ๆ พยักหน้า ธารใสขยับเข้าใกล้
ธารใส “ หน้าไปโดนอะไร”
ธารใสจะเอื้อมมือไปจับ ไซเรนเบี่ยงหน้าหนี
ไซเรน “ป่าว…ไม่ได้โดนอะไร”
อัศวิน มีใครมาเยี่ยมบ้างรึเปล่า” (ตั้งใจเช็คว่าบัญชามาเยี่ยมรึเปล่า)
ไซเรน “ ไม่มีครับ”
ธารใส “ เออ วันก่อนเราเจอคนที่ฝากซอง”
ไซเรนไม่อยากให้ธารใสพูดเรื่องตี๋ใหญ่ต่อหน้าอัศวิน ไซเรนเข้ากอดธารใส
ไซเรน “ ขอบใจเธอมากนะที่มาเยี่ยม” (ไซเรนกระซิบ) อย่าเพิ่งพูดอะไร”
อัศวินไม่ทันได้ยิน
อัศวิน “ออกแล้ว กลับไปเรียนต่อดีมั้ย”
ตี๋ใหญ่เก็บของเตรียมย้าย ที่บ้านบอกเชนว่าเค้าจะย้ายที่อยู่ เชนบอกแล้วทำไงกับพาสเวิร์ด ตี๋ใหญ่บอกพาสเวิร์ดให้เก็บของ พาสเวิร์ดไม่ยอมไป ตี๋ใหญ่เดินไป
เชน “ ไปไหนพี่”
ตี๋ใหญ่ “ พี่ว่าเราถึงเวลาย้ายแล้ว”
เชน “ แล้วไอ้เวิร์ดละพี่”
กล้องหันไปเห็นพาสเวิร์ดที่เดินเข้ามา
ตี๋ใหญ่ “ ให้มันอยู่บ้านมันนี่แหล่ะ มันน่าจะคิดถึงแม่มัน”
พาสเวิร์ด “วันนี้พี่ตี๋ มีไรให้ทำครับ”
พาสเวิร์ดหยิบปืนที่ตี๋ใหญ่วางไว้ ขึ้นมาส่องเชนหลบวูบ ตี๋ใหญ่เดินมาค่อยๆ หยิบออก (ตี๋ใหญ่ไม่กลัวตาย)
เชน (ดุ) “อย่าทำแบบนี้อีก..ห้ามจับปืนอีก”
พาสเวิร์ด “ ทำแบบที่อู่ก็ได้นะ สอนดิ ทำได้” (ทำท่าต่อสู้ยินปืน)
ตี๋ใหญ่ (กับเวิร์ด) “ อยู่ได้นะ พี่จะไปแล้ว”
พาสเวิร์ด “ ยังใช้หนี้คืนไม่หมดเลย จะไปไหน”
ตี๋ใหญ่ (กับเวิร์ด) “หมดแล้วหล่ะ”
ตี๋ใหญ่ยกเป้ขึ้น
เชน “ พี่ผมไม่อยากหนีแล้วอ่ะพี่ เราอยู่แบบนี้ก็ดีนะพี่ ไม่ต้องปล้นใคร ไม่ต้องหลบลูกปืน ระแวงทุกคนที่เดินผ่าน เราหยุดได้มั้ยพี่”
ตี๋ใหญ่นิ่งคิด มองเชน และ เวิร์ด ตัดสินใจไม่ไป วางกระเป๋าลง
ตี๋ใหญ่สต๊าทมอไซค์ มีเชน กับเวิร์ดยืนอยู่ใกล้
ตี๋ใหญ่ “เย็นนี้เจอกัน”
ตี๋ใหญ่กำลังจะออกรถ พาสเวิร์ด ขึ้นซ้อนกอดเอว เชนดึงลง แต่พาสเวิร์ดเกาะแน่น
พาสเวิร์ด “ ไปด้วย ไป”
ตี๋ใหญ่มองหน้าเชน เชนแอบขำ
เริ่มภาพที่กระบองรูดกรงเหล็ก กล้องเคลื่อนต่อจนมาเป็นตามหลังผู้คุมจนมา ถึงบริเวณห้องสัว สัวที่กำลังออกกำลังกายอยู่
ผู้คุม “ หวัดดีพี่สัว ขอ (อนุ)ญาตินะพี่ (กับไซเรน) มึงน่ะไซเรน มีคนบอกว่ามึงอยู่กับไอ้เชิด ก่อนมันตาย”
เน “ ไซเรนมันอยู่กับผมนี่แหละ แต่พอมันไปไอ้เชิดมันจะเล่นตูดน้องผม
มันเอาเหล็กจี้คอน้องผม มันจะเอาตูดน้องผม พี่จะให้ผมทำยังงัย พอผมเข้าไปห้าม มันจะแทงผม ผมคว้าก้อนหินได้ก็โบ๊ะกระบาลมันอ่ะดิ”
ไซเรนงง หันมอง เน
เน “ แต่ไม่นึกว่าแม่งจะตาย แต่ผมไม่ผิดนะพี่ ผมป้องกันตัว”
สัวเดินมาใกล้ผู้คุม (สัวสูบบุหรี่)
สัว (กับผู้คุม) (สัวยื่นบุหรี่ให้ผู้คุมซองนึง) “พี่ พี่ก็รู้ว่านิสัย ไอ้นี่มันเป็นยังงัย ให้มันตายไปน่ะดีแล้ว ไม่ต้องเหนื่อยพวกพี่ด้วย เพราะเวลาถ้ามันไปอัดตูดใคร เดี๋ยวญาติคนโดนมันอัดตูด ก็มาร้องเรียนพี่อีก ร้องเรียนว่าผู้คุมดูแลกันยังงัย เดือดร้อนพวกพี่อีก นี่ถือว่าผมลดภาระให้พี่นะเนี่ย”
ผู้คุม “คุณสัว ผมขอร้อง อย่าให้ลูกน้องคุณทำอย่างนี้อีก ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกเดี๋ยวผมจะโดนย้ายกันอีก ผมช่วยคุณ คุณก็ต้องช่วยพวกผมบ้าง”
สัว (กับผู้คุม) “ เข้าใจๆ แต่เรื่องยากๆ กว่านี้ก็ทำได้นิ แค่นี้นิดหน่อยนะ
ขอบคุณมากที่มาเยี่ยม ผู้คุมหน้าเจื่อนๆ ออกไป สัวมองมาทาง เน กับไซเร
ตี๋ใหญ่เดินคุยกับหลิน หลินเกาะแขน มีเชน พาสเวิร์ด เดินอยู่ห่างๆ
หลิน “ นึกยังไงคะวันนี้ ถึงชวนชั้นมาเดินเล่น”
ตี๋ใหญ่ “ก็วันก่อนคุณพามาที่นี่แล้วรู้สึก โล่งสบายดี (ตี๋ใหญ่บรรยายแบบที่หลินเคยขอให้ทำ) ข้างหน้าเป็นสนามบาส มีเด็กๆ เล่นอยู่ (บรรยายต่อตามสถานที่จริง) ไปนั่งใกล้ๆ กันมั้ย”
หลิน “ ไปสิ อยากรู้ว่าเค้าเล่นยังไง แต่จะไม่ชวนเพื่อนคุณมาแนะนำ
ให้รู้จักด้วยเหรอคะ เห็นเดินตามานานแล้ว”
ตี๋ใหญ่ งง
ตี๋ใหญ่ “ผมว่าคุณต้องหลอกผมเรื่องคุณตาบอดแน่เลย” หลินหัวเราะ
เปิดด้วยลูกบาสกลิ้งมา พาสเวิร์ดกุลีกุจอ โยนคืน แต่โยนไปไกลมาก เด็กที่เล่นบาส งง
เชน “ ผมเชน ฮะ นี่ พาสเวิร์ด เออคุณมองไม่เห็นนี่”
หลิน(ชี้) “หวัดดีคะเชน พาสเวิร์ด”
พาสเวิร์ด “สวย สวย” (ขยับไปนั่งใกล้ หลินหัวเราะ)
เด็กที่เล่นบาสแกล้งกัน ขึ้นคร่อมดิ้นขาสั่น เหมือนขาพ่อตอนตาย ตี๋ใหญ่หน้าเปลี่ยน
แฟลชแบ็คไปที่พ่อโดนกดน้ำอีกครั้ง ตี๋ใหญ่ เห็น หลินพูดแต่ไม่มีเสียง
หลิน “ใจลอยไปอยู่ไหนคะ กลับไปอดีตอีกแล้วเหรอ แสดงว่าเป็นอดีตที่มีความสุขใช่มั้ยคะ เห็นใจลอยบ่อยๆ”
ใกล้มือหลินจับแขนตี๋ใหญ่ ทิลขึ้นหน้า ตี๋ใหญ่รู้สึกตัว
หลิน “อยากลองเล่นบ้าง”
ตี๋ใหญ่ “อะไรนะครับ”
พาสเวิร์ด “เล่นด้วย”
เชน หัวเราะแบบนี่อะไรกันว๊ะ…คนตาบอดอยากเล่นบาส หลินจับบอลดู ระหว่างนั้นหลินกระดกลิ้น (ใช้เครื่องบีบเสียงก่อน) ส่งเสียงไปรอบๆ ชี้มือไปที่แต่ละคน ใกล้ที่หูหลินฟังเสียงสะท้อน
หลิน “ตรงนี้คุณธาวิน พาสเวิร์ด เชน”
พาสเวิร์ด “ไม่ใช่ ตรงนี้พี่ตี๋”
หลินรู้สึก แต่ทำเป็นไม่ได้ยิน
เชน “จะโยนแล้วนะ”
หลิน “คุณเชน โยนลงพื้นก่อนนะ หลินจะได้รู้ตำแหน่ง”
เชนโยนหลินรับได้ เชนงง
เชน “ทำได้ไง”
ตี๋ใหญ่ “ข้างหน้าคุณ เป็นแป้นไม้ สูงประมาณ”
พาสเวิร์ด “สูง 3 เมตร 5 เซ็นติเมตร มีแป้นไม้ขนาด 1 เมตร 80 เซ็นติเมตร คูณ 1เมตร 5 เซ็นติเมตร ห่วงเหล็กเส้นผ่าศูนย์กลาง 45 ซม. ตอนนี้เราอยู่ห่างจากแป้น 6เมตร 25 เซ็นติเมตร”
ทุกคนงงๆ กับข้อมูลของพาสเวิร์ด
เชน “รู้ได้ไง”
พาสเวิร์ด “อ่านมา”
หลินกระดกลิ้นเช็คระยะ ทุกคนลุ้น หลินชู๊ตเข้าเฉย พาสเวิร์ดวิ่งไปรอบๆ เหมือนว่าตัวเองชู๊ตลงเอง ทุกคนหัวเราะ
หลิน “เข้าเหรอ เข้าเหรอ”
หลินกระโดดดีใจ หลินหัวเราะดีใจที่รับได้ ตี๋ใหญ่เผลอยิ้มออกมาด้วย รับเชนมองตี๋ใหญ่ เพราะไม่เห็นตี๋ใหญ่ยิ้มมานาน รู้สึกดีไปด้วย หลินส่งต่อให้พาสเวิร์ด พาสเวิร์ดรับไม่ได้ บรรยากาศทุกคนหัวเราะกัน
หลิน “วันหลังมาเล่นกันใหม่นะ”
ตี๋ใหญ่เดินไปส่ง หลินพูดขึ้นมาแต่ไม่ได้โกรธ
หลิน “ตกลงคุณชื่ออะไรกันแน่คะ หลินไม่สนใจว่าคุณจะชื่ออะไรหรอกนะ
คุณจะเคยชื่ออะไร ทำอะไรมาก่อน แค่อยากรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไรกันแน่”
ตี๋ใหญ่ “ธาวิน ครับ ”
ไซเรนเพิ่งส่งของบางอย่างให้สัว เดินออกจากห้องโดนต่อยร่วง นักโทษคนอื่นมาส่องไซเรน ถุยใส่หน้าไซเรน จะต่อยกัน เนห้าม ผู้คุมมองไม่สนใจ
นช “ นี่เหรอวะ!! ลูกไอ้ยุทธ แม่งสมควรตายแล้ว ยิงน้องกูข้างหลัง
สัตว์กูขอชีวิตมัน แม่งก็ยิงกู เหี้ยขอให้ฉิบหาย”
ไซเรน “ ไม่จริง”
นช “กูยกมือไหว้มัน มันบอกให้กูหนี แล้วยิงกูข้างหลัง สุภาพบุรุษฉิบหายพ่อมึง”
ไซเรน “ ไม่จริง พ่อกูไม่ได้ทำ”
นช “เวรกรรมแม่งมีจริงโว้ย พ่อ แม่ น้องมึง ตายโหงหมดแล้ว ใช่มั้ยว๊ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่า”
ไซเรนดิ้นหลุดตะลุมบอลกัน ไซเรนคลั่ง ต่อยจนนิ่งไปแต่ยังพูดไม่หยุด
ไซเรน “ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง”
สัว “จริง”
ทุกคนในห้องเงียบ นิ่ง สัวเดินเข้าเฟรมมา
สัว “มึงโตแล้วนะไซเรน เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว”
สัวเดินมาใกล้ไซเรน ไซเรนช็อคแต่สัวไม่เคยโกห
สัว “ความจริงก็คือความจริง ยอมรับซะแล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น กูเจอมากับตัว ลูกน้องกู สั่งให้นอนคว่ำหน้า ปลดอาวุธแล้ว พ่อมึงกับพวก เล่นบทโหดประหารชีวิตพวกมัน ต่อหน้ากู”
ไซเรนน้ำตาหยด (สัวไม่เคยโกหก)
สัว “ยอมรับมันให้ได้เร็วที่สุด แล้วมึงจะรู้สึกดีขึ้น”
ไซเรน ล้มตัวลงนอนหมดแรง ใกล้หน้าจอมือถือ
ตี๋ใหญ่อ่านข้อความจากเน “เด็กพี่อาการไม่ค่อยดีหว่ะ ผมดูแลเต็มที่ไม่ต้องห่วง”
หลิน “ ใจลอยอีกแล้ว แล้วก็คุณมีกลิ่นความเศร้ากลับมาอีกแล้วนะ คิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ บอกชั้นได้มั้ย”
ตี๋ใหญ่ (นิ่ง)
หลิน “ ไป ไป ที่นี่มีสระน้ำแล้วมีเรือไม๊”
ตี๋ใหญ่ “มีครับ..
ตัดไปทั้งคู่ยืนอยู่หน้าเรือใบเล็ก(อาจเปลี่ยนแปลงตามโลเคชั่น
ตี๋ใหญ่ “ผม ไม่เคยเล่น”
หลิน “ เอ้าเมื่อกี้ครูเค้าสอนแล้วนี่ เค้ายังบอกเลย เด็กเรียนสิบนาทีก็เป็นแล้ว ไปคะ”
ตี๋ใหญ่ “ คุณว่ายน้ำเป็นนะ”
หลิน “ไม่เป็นคะ …..ก็มีคุณอยู่ไง” (ยิ้ม)
ตี๋ใหญ่ “เอื่อมม… ลองดูครับ”
ภาพตี๋ใหญ่กับหลิน อยู่บนเรือ ตี๋ใหญ่เงอะงะ หลินเอามือคลำไปทั่วๆ
ตี๋ใหญ่ “(บรรยายสภาพเรือตามจริง)”
แต่ตี๋ใหญ่ไม่ยอมออกเรือ
หลิน “เอ้าไปได้ยังคะ เรือไม่เห็นเคลื่อนเลย”
ตี๋ใหญ่ “ ไม่รู้จะออกยังไง”
หลิน “ก็สังเกตลม แล้วก็ปล่อยให้ธรรมชาติพาไป”
ภาพใบเรือกินลม ตี๋ใหญ่ตื่นเต้นที่เรือวิ่งออก ทั้งคู่สนุกกัน หลินทิ้งท้าย
หลิน “ อยู่กับปัจจุบันแล้วสบายขึ้นไม๊คะ”
ตี๋ใหญ่มองผู้หญิงคนนี้ทึ่งๆ
พาสเวิร์ด กับ เชน ตะโกนมาจากอีกลำนึ่ง แต่ไม่ได้ยิน พาสเวิร์ด กระโดดจากเรืออีกลำมาเกาะเรือตี๋ใหญ่
พาสเวิร์ด “ เป็นแฟนกันแล้วเหรอ”
เชนมองตี๋ใหญ่แบบดีใจด้วย
คนลึกลับ เดินมามีถุงอาหาร เดินรีบ น้ำผึ้งโผล่มาดัก คนลึกลึบวิ่งหนี เจอจ่าแดงดัก แต่วิ่งหนีเข้าบ้านได้สำเร็จ
น้ำผึ้ง “เฮ้ย นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ขอคุยด้วยหน่อย”
น้ำผึ้งทุบประตู จ่าแดงปราม
จ่าแดง “ คุณอยากจะถามอะไรหน่อย บางทีคุณอาจจะช่วยชีวิตคนได้หลายคนนะ”
ไม่มีเสียงตอบ จ่าแดง น้ำผึ้งถอดใจจะกลับ คนลึกลับโผล่มาแค่ตา
คนลึกลับ “ช่วยใคร”
จ่าแดง น้ำผึ้งยิ้มมีความหวัง
เปิดภาพจากตาที่ล่อกแล่ก ๆ ของ คนลึกลับ มีอาการกลัวคนอย่างมาก ยอมคุยผ่านลูกกรงประตูเท่านั้น
คนลึกลับ “ใครเป็นอะไร”
น้ำผึ้ง “อยากถามอะไรนิดหน่อย อยู่นี่มากี่ปีแล้ว”
คนลึกลับ “ทำไม”
น้ำผึ้ง “เอ้า!! อยู่มานานยัง”
คนลึกลับ “นาน..”
จ่าแดง “ ทันตอนบ้านหลังนั้นไฟไหม้รึเปล่า?”
คนลึกลับ “ไม่รู้ .. อย่ามาถาม”
เอาน้ำสาดออกมา
จ่าแดง “ ทันใช่มั้ย นี่คุณฟังดีๆนะ ใจเย็นๆ สิ่งที่คุณรู้ช่วยคนได้นะ ได้บุญนะ”
คนลึกลับ หัวเราะหน้ากลัว
คนลึกลับ “ต้องการอะไร”
น้ำผึ้ง “ทำไมไฟไหม้รู้ไม๊”
คนลึกลับ “ไม่รู้.. มีคนมา มีคนตาย ไฟไหม้”
ตี๋ใหญ่เพิ่งเดินไป เห็นหลังไวไว คนลึกลับได้ยินเสียง มองไปเห็นพ่อตี๋ใหญ่ถูกฆ่า ตกใจรีบเดินไปที่บ้าน จักรเดินตามมา
จักร “ขอความร่วมมือด้วยครับ”
คนลึกลับเปิดประตูจักรกระหน่ำตีหัวจนเกือบสลบ
จักร “มึงไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะ ถ้ามึงบอกใครกูจะกลับมาฆ่ามึง …จำไว้!!”
ปัจจุบัน
น้ำผึ้ง “จำหน้าได้มั้ย”
คนลึกลับ “ไม่ไป ๆ ”
น้ำผึ้ง เอารูป ตี๋ใหญ่ ให้ดู
คนลึกลับ “อยู่หลังนั้น ไฟไหม้ตาย”
น้ำผึ้ง เอารูป ตปก อื่นๆ คนลึกลึบส่ายหน้า รูปอัศวิน ก็ยังส่ายหน้า สะดุดที่ รูปจักร อึ่กอัก
คนลึกลับ “คนนี้ๆ มาแล้วไฟไหม้”
คนลึกลับกลัวเข้าบ้านไป น้ำผึ้งเซ็ง
น้ำผึ้งโยนรูปจักรลงบนโต๊ะ
น้ำผึ้ง “คำให้การของคนบ้า จะไปมีประโยชน์อะไร”
จ่าแดง “เราก็ได้รู้ไงว่า จักรไปที่นั่นจริงวันที่เกิดไฟไหม้ แต่ไปทำไม”
น้ำผึ้ง “จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ เสียเวลาเปล่า”
บัญชา “ไม่เสียเวลาหรอก อย่าน้อยเราก็ได้รู้ว่า ตี๋ใหญ่ หรือ นายธาวิน ต้องมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงกับอัศวิน บางที่ข้อมูลนี้อาจจะซื้อใจไซเรนได้”
บัญชาลุกออก
สัวโทรศัพท์
อัศวิน “เจอหนอนมั้ย”
สัว “ยังครับ ผมมีวิธีของผมครับ เดี๋ยวผมจะส่งข้อความสถานที่ และก็จำนวนไปนะครับ ขอบคุณครับ”
สัวหันมามองไปรอบมีเน และตปก อยู่
สัว “ไซเรนอ่ะ”
เน “เห็นว่ามีคนมาเยี่ยมมัน”
สัวพยักหน้าคิดๆ แล้วพิมพ์ข้อความ เนแอบมอง เสร็จโยนให้เน เนเดินออกอัศวินจะเปิดเข้าไปในห้อง มิลค์ล็อก แต่ได้ยินเสียงเพลงข้างใน อัศวินเอากุญแจมาไขเจอมิลค์หลับตาใส่หูฟังเต้นอยู่บนเตียง อัศวินรู้ว่าไม่ปกติแล้ว ได้กลิ่นบุหรี่ด้วย
สะกิดมิลค์
อัศวิน “ไม่ไปมหาวิทยาลัยเหรอลูก”
มิลค์กอดอัศวิน
อัศวิน “ป๊าไปไหนมา กลับบ้านไม่เจอเลย มิลค์เหงา ป๊าไม่ทำกับข้าวให้มิลค์เลยช่วงนี้”
อัศวิน “ป๊างานยุ่งช่วงนี้ เดี๋ยวเย็นนี้ป๊ากลับมาทานข้าวด้วยนะลูก”
อัศวินเดินดูที่ระเบียงมองเห็นก้นบุหรี่ กล้องตัดออกมากว้างเห็นจักรยืนหลบอยู่
บัญชา “ผมมีข้อมูลแน่ชัดแล้วว่า มีความเชื่อมโยงระหว่าง ตี๋ใหญ่ กับจักร นั่นก็น่าจะหมายถึงท่านอัศวินด้วย”
ไซเรน “แล้วอยากได้อะไรจากผม”
บัญชา “เราร่วมมือกัน คุณช่วยผมสืบเรื่องท่านอัศวิน ผมหาข้อมูลเรื่องตี๋ใหญ่ แล้วถ้าสำเร็จ ผมจะคุยกับผู้ใหญ่ เพื่อขอให้คุณได้กลับเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจ”
ไซเรนหัวเราะในลำคอ
ไซเรน “ไม่แน่ใจแล้ว ว่าอยากกลับไปอีกรึเปล่า เรื่องตี๋ใหญ่มีแค่นี้เองเหรอ”
บัญชาพยายามต่อ
บัญชา “อีกไม่กี่วันก็จะได้ออกแล้วไม่ใช่เหรอ”
ไซเรน “สองอาทิตย์”
บัญชา “ผมได้ข้อมูลล่าสุดว่ามีคนๆ นึง อยู่ในคุก อ้างว่าเค้าเคยได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ใช้ชื่อว่าตี๋ใหญ่”
ไซเรนหยุดเงยหน้ามองอย่างสนใจ
ไซเรน “ใคร”
บัญชา “หยั่งงี้พอจะร่วมมือกันได้รึยัง”
เนมองซ้ายขวากดโทรศัพท์ดูใกล้หน้าจอ เนดูข้อความที่ส่งออก “ถ้าอยากรู้เรื่องเวลาส่งของให้ถามพ่อมึงดู”เนเงยหน้าเข้าเฟรมยิ้มอย่างรู้ชะตะกรรม มีอะไรหวดเข้าเต็มหน้าเน
ไซเรนเดินเร็วหน้า บอกความผิดหวังสับสน
ออฟซีนบัญชา “อยู่ที่นี่แหละ ”
ไซเรน “ชื่อไร ”
บัญชา “ชื่อ เน ”
ไซเรน “เนไหน มีเป็นร้อย”
บัญชา “เนที่อยู่กับขาใหญ่ ที่สัก (รูปตามจริงที่เด่นๆของเนวัดดาว)”
เนถูกจับลงกับพื้นแล้วเอาสายยางใส่เข้าไปในปาก
สัว “ มึงเป็นสายให้ใคร ”
สัวพยักหน้าตักมากว้างตปก เปิดน้ำ เสียงเน สำลัก ดิ้นทุรนทุรายไซเรนมาที่ห้องสัว ไม่มี เดินต่อจะไปที่ซ่อนส่วนกับกลุ่มสัว ตปกคนหนึ่งพูดขึ้นมา พร้อมหัวเราะกัน “ปากแข็งฉิบหาย”
ไซเรนเจอเนเฮือกสุดท้าย ทั้งรักทั้งเกลียด เน นอนหงาย หายใจรวยริน หัวจมอยูในโคลน มีเลือดกลบปาก ไซเรนตกใจ เนพูดอย่างยากลำบาก (แทงกันตายดีกว่า)
ไซเรน “ ใครทำ”
เบาจนไซเรนต้องก้มลงฟัง
เน “ ส ส สัง”
ไซเรน “ พี่รู้จักตี๋ใหญ่รึเปล่า”
เนยิ้มพยักหน้า ไซเรนร้องไห้ คลั่ง กระชากเนขึ้นมา
ไซเรน “ มันอยู่ไหน มันอยู่ไหน”
เน “ จำเรื่องพี่คนนึงที่กูเคยเล่าให้ฟังได้ปะ”
ไซเรน “ไม่จริง ไม่จริง ไม่ใช่คนที่มึงเล่าให้กูฟังใช้ไม๊”
เน พยักหน้ายิ้ม
เน “พี๋ตี๋ไม่ได้อยากทำเลว เค้าถูกบังคับ”
ไซเรน “กูไม่เชื่อ”
เน “พี๋ตี๋เค้าให้กูดูแลมึง เค้าเป็นคนดี”
ไซเรนงงมากหลายความรู้สึกปนเป เนสำลักจะตาย ไซเรนกอดเน
ไซเรน “กูไม่เชื่อ ไม่จริง”
เน “ คนที่คุยกับ….สัว อัสส”
เนกระตุกขาดใจในแขนเรนสัวเปิดโทรศัพท์ หยิบโทรศัพท์ของเนมาดู ดูเบอร์สุดท้าย รับหน้าสัวเย็นเยือกไซเรนพ้นโทษ เดินออกจากประตู ธารใส อัศวินมารอรับ ไซเรนที่มีรอยสักโผล่มาจากเสื้อ และแววตาที่เย็นชา ทำให้ธารใสเป็นกังวล อัศวินยิ้มอบอุ่นกอดไซเรน