"สำนักโฆษกกระทรวงกลาโหม" ย้อนเหตุการณ์ไทยช่วยเขมร ยุคเขมรแดงปี 1979-1980 ลั่น “จากคนที่หนีตาย สู่คนที่หันปากกระบอกปืนกลับมา” [English version]

วันที่ 4 สิงหาคม 2568 เพจ สำนักโฆษกกระทรวงกลาโหม โพสต์ภาพพร้อมข้อความเล่าย้อนเหตุการณ์เมื่อครั้งไทยช่วยเขมร ยุคเขมรแดงปี 1979-1980 โดยระบุว่า “จากคนที่หนีตาย… สู่คนที่หันปากกระบอกปืนกลับมา” เมื่อ ‘เขมร’ ลืมทุกอย่างที่ไทยเคยมอบให้

ปี 1979… ชาวกัมพูชานับแสน นับล้าน วิ่งหนีตายจากนรกบนดินที่ชื่อว่า “เขมรแดง“ ข้ามพรมแดนมายังไทย ในสภาพหมดเรี่ยวแรง หิวโหย และเกือบสิ้นลมหายใจ คนไทย…เปิดประตูให้เขาพักพิง ตอนนั้น… ประเทศไทยไม่ได้เป็นเพียง “เพื่อนบ้าน” แต่กลายเป็น “ที่พึ่งสุดท้าย” เราส่งอาหาร เราเปิดค่ายพักพิง เราช่วยเหลือทั้งในนามรัฐบาล องค์กรพัฒนาเอกชน และแม้แต่ชาวบ้านธรรมดา ๆ ที่ยอมแบ่งข้าวเพียงคำเดียวให้ผู้ลี้ภัยชาวกัมพูชา

การอพยพที่ไม่มีแผนที่
เริ่มตั้งแต่ต้นปี 1979 จนถึงต้นยุค 1980s มีชาวกัมพูชาจำนวนมหาศาล บางแหล่งบอกว่ารวมกันถึง 6 แสนถึง 8 แสนคน อพยพอย่างไร้ทิศทาง บางคนเดินเท้าเป็นร้อยกิโลเมตรจากกลางประเทศกัมพูชา หลายคนไร้เอกสาร ไม่มีอาหาร ไม่มีเป้าหมาย จุดหมายเดียวที่หวังพึ่งได้ คือ ชายแดนฝั่งตะวันออกของประเทศไทยโดยเฉพาะบริเวณ อรัญประเทศ, ช่องจอม, กาบเชิง, ปราจีนบุรี, ศรีสะเกษ

ค่ายผู้ลี้ภัยบนผืนดินไทย
ไทยตั้ง “ค่ายพักพิง” หลายแห่งเพื่อรองรับชาวเขมรที่หนีตาย ในฐานะประเทศเพื่อนบ้าน ต้อนรับด้วยความระวัง เพราะสถานการณ์ยังปะทุอยู่ แต่เราก็ยัง “ยื่นมือ” ให้พวกเขา… โดยไม่ลังเล
ค่ายผู้ลี้ภัยจึงถูกตั้งขึ้นชั่วคราว เช่น

ค่ายคลองลึก (Klong Leuk)
ค่ายเขาอีด่าง (Khao-I-Dang)
ค่าย Site Two และ Site B

“บางคนมาไทยในร่างเปลือยเปล่า แต่กลับจากไทยในสภาพพร้อมจะยืนได้อีกครั้ง…”
มีเด็กกัมพูชาหลายพันคนโตขึ้นในค่ายผู้ลี้ภัยบนแผ่นดินไทย บางคนเรียนหนังสือที่ครูไทยสอน บางคนรอดชีวิตจากวัณโรค เพราะหมอไทยรักษา บางครอบครัวเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ ก่อนย้ายไปแคนาดา อเมริกา หรือกลับเขมรในเวลาต่อมา แต่ใครจะคิดว่า… เพียงไม่กี่สิบปีต่อมา เขมรกลับลืมทุกอย่าง

The Thai Ministry of Defense said of its assistance to Cambodians during 1979-1980: Khmer Refugees : From Survivors… to Those Who Turned Their Guns Back When Cambodians forgot everything Thailand once gave.

Khmer Refugees : From Survivors… to Those Who Turned Their Guns Back When Cambodians forgot everything Thailand once gave.

In 1979, hundreds of thousands — perhaps even millions — of Cambodians fled a living hell under the Khmer Rouge regime.
Exhausted, starving, barely clinging to life, they crossed the border into Thailand.

The Thai people… opened their doors.

At that time, Thailand was not just a “neighbor.”
It became a last refuge. We sent food. We opened refugee camps.
We helped — through government channels, NGOs, and even ordinary villagers…
some of whom shared their only spoonful of rice with Cambodian refugees.

The Great Escape Without a Map

From early 1979 to the early 1980s, a massive wave of Cambodian refugees fled — directionless and desperate.
Some walked hundreds of kilometers from the heart of Cambodia.
Many had no papers, no food, no destination.

Their only hope was the Thai eastern border, especially areas like Aranyaprathet, Chong Chom, Kap Choeng, Prachinburi, and Sisaket.

Refugee Camps on Thai Soil

Thailand established multiple refugee camps to shelter those fleeing death.
As a neighboring country, we accepted them with caution — but with compassion nonetheless.

We extended our hand… without hesitation.

Temporary refugee camps were set up, including: