อัศวินทำอาหารเช้าให้มิลค์ ทั้งคู่ทานอาหารกันมีความสุข บรรยากาศมีความสุขเหมือนก่อน อาการติดยาของมิลค์เริ่มดีขึ้น อัศวินย่างบางอย่างควันฉุยเอามาหันให้ลูกสาวทาน มองลูกอย่างมีความสุข
อัศวิน “อร่อยมั้ย ป๊าทำแต่ของชอบหนูทั้งนั้น ทานเยอะๆ นะคะ”
มิลค์ “ขอบคุณมากนะคะป๊า หนูรู้แล้วว่าป๊ารักและเป็นห่วงหนู
หนูขอโทษนะคะ ที่คิดว่าป๊าไม่รักหนูมาตลอด”
อัศวิน “โถ่เอ๋ยยย…เราก็มีกันอยู่แค่สองคน ถ้าป๊าไม่รักหนูแล้วป๊าจะไปรักใคร ป๊าผิดเองที่ทำแต่งาน ปล่อยให้หนูอยู่คนเดียว
ต่อไปป๊าจะอยู่กับหนูให้มากขึ้น ป๊าสัญญา”
มิลค์ “ค่ะป๊า… ต่อไปหนูจะไม่ทำตัวเหลวไหลแล้วค่ะป๊า หนูจะเชื่อฟังป๊า หนูจะดูแลตัวเอง เพื่อหลานของป๊าด้วยนะคะ” (มิลค์ลูบท้องตัวเอง ยิ้มอย่างมีความสุข)
อัศวิน “มิลค์..ลูกไปอยู่อเมริกากันซักพักนะลูก พ่อกำลังทำเอกสารอยู่ อีกสองสามวันน่าจะเรียบร้อย แล้วเราจะเดินทางกันทันที”
มิลค์ “ไปทำไมป๊า แต่ไปก็ได้ให้พี่จักรไปด้วยนะป๊า”
อัศวินหน้าโมโหเมื่อพูดถึงจักร แต่ข่มใจพูดด้วยน้ำเสียงปกติกับมิลค์
อัศวิน “มิลค์ฟังนะลูก ที่ผ่านมามันเป็นอุบัติเหตุ เป็นความไม่ตั้งใจที่เกิดขึ้นกับลูก …ป๊ามีทางออกที่ดีให้หนู หนูไม่ต้องรับผิดชอบในสิ่งนี้หรอก อเมริกามีหมอเก่งๆ เยอะและถูกกฏหมาย และป๊าไม่มีวันยอมให้ลูกไปอยู่กับคนอย่างไอ้จักรเด็ดขาด!!”
มิลค์ (มิลค์เสียงดังโกรธพ่อ) “ป๊าจะทำอะไรคะ…หนูไม่ไป และหนูไม่ทำแท้งเด็ดขาดค่ะป๊า หนูกับพี่จักรเรารักกันค่ะ ป๊าจะมาพรากครอบครัวของหนูไม่ได้ค่ะ”(ร้องไห้ตะโกนใส่พ่อ และลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร) อัศวินหน้าเครียดอย่างควบคุมสติไม่อยู่
ตี๋ใหญ่เดินอยู่ริมถนนโดนหมอดู จับมือทักว่าชะตาขาด กล้องหมุนไปรอบๆ
หมอดู “พ่อหนุ่ม…ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์นะ 3 วัน 7 วัน ชะตาขาด!!”
ตี๋ใหญ่มองหน้าหมอดูยิ้มเศร้าๆ เดินต่อไปเหมือนยินดีที่จะตาย มิลค์ร้องไห้วิ่งขึ้นบันไดมาถึงเปิดตู้เสื้อผ้ากระชากเสื้อผ้าออกมาใส่กระเป๋า
มิลค์ “พี่จักร อยู่ไหนมารับชั้นที่บ้านตอนนี้ เดี๋ยวนี้ … ป๊าบอกจะให้ไปอยู่อเมริกา และจะให้เอาลูกออกด้วย” (พูดไปเก็บของใส่กระเป๋า ร้องไห้)
จักร “ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณมิลค์ ผมมาทำงานไม่นานก็เสร็จครับ ผมจะบอกกับท่านว่าผมรักคุณมากแค่ไหน ผมจะแต่งงานกับคุณ อยู่กับคุณและลูกของเราครับ”
มิลค์ “ชั้นบอกว่าชั้นจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว แม้แต่นาทีเดียวชั้นก็ไม่อยู่ มารับชั้นเดี๋ยวนี้
ชั้นกลัว.. ชั้นกลัวว่าชั้นจะไม่ได้เจอพี่จักร กับลูก ชั้นอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น ได้ยินมั้ยพี่จักร”
จักร “งั้นคุณมิลค์เก็บของรอผมนะครับ ผมเสร็จงานแล้วจะรีบไปหาทันทีครับ”
มิลค์ “มาเร็วๆนะ ชั้นไม่อยากเจอป๊าอีกแล้ว ป๊าไม่รักชั้น”
มิลค์เก็บของไปเรื่อยๆ เห็นบางอย่างร่วงลง มิลค์มองตามหยิบขึ้นมาเป็นซองยาที่หลงเหลืออยู่ เธอลังเล จะทิ้ง จะใช้ยา .. น้ำผึ้ง จ่าแดง คุยกันเครียดถึงการหาหลักฐานเพื่อขอออกหมายจับ พลตำรวจตรีอัศวิน พาสเวิร์ดเดินเข้ามาพร้อมกับบัญชา พาสเวิร์ดเดินดูเอกสาร หยิบโน่นจับนี่ ไปซักพักพาสเวิร์ดหยิบเอกสารมาดูใกล้ๆ กล้องถอยออกจนเห็นทั้งกลุ่ม
จ่าแดง “หมวด.. ครั้งนี้เราจะขอออกหมายจับท่านอัศวินได้หรือยังครับ”
น้ำผึ้ง “ก็น่าจะเพียงพอแล้วนะ…เพราะครั้งนี้ก็ได้หลักฐานมัดตัวดิ้นไม่หลุดแน่…หรือจ่าว่างัย”
จ่าแดง “ผมก็ไม่มั่นใจครับ กลัวว่าหลักฐานที่เรามีอยู่จะเป็นแค่เศษกระดาษ ที่ไม่มีค่าอะไรเลย”
ระหว่างที่จ่าแดงคุยกับน้ำผึ้งอยู่ พาสเวิร์ดปะติดปะต่อหลักฐานถึงการยักยอกยาของอัศวิน การจับกุมผู้ต้องหาและ การนำยาไปขาย จำนวนที่แจ้งเข้ากรมฯ น้อยกว่าจำนวนยอด ที่ผู้ต้องหาจริงแจ้งยอด
พาสเวิร์ด “นี่งัย…ครั้งนี้ จับกุมได้ หนึ่งแสนเม็ดแต่เอกสารจาก หน่วยงานนี้ เซ็นรับไว้สามหมื่นเม็ด …นี่ นี่ อีก จับได้หนึ่งล้านห้าแสนเม็ด หน่วยงานนี้เซ็นรับห้าแสนเม็ด มีอีกหลายใบเลย ดู ดู ทั้งหมดจากการจับกุมของท่านอัศวินคนเดียว ลายเซ็นสวย ยากปลอม โหหห …อันนี้ อันนี้ ผู้ต้องหาโดนวิสามัญ ไม่ระบุว่ามีของกลาง .. แต่ระบุว่าเป็นการส่งยาล๊อตใหญ่ ของกลางหาย .. คนตายเยอะ เยอะเลย”
น้ำผึ้งและจ่าแดง รีบเดินมาแย่งเอกสารเอาไปดู พยักหน้าให้กันถึงความมั่นใจว่าจับคนผิด มาลงโทษได้แน่ๆ ด้านหลังมิลค์หนุนตักอัศวินเข้าม้วนจนเป็นใกล้หน้าอัศวิน อัศวินใบหน้าน้ำตาคลอ เรียบเฉยมือลูบหัวลูก
อัศวิน (เพ้อพูดกับลูก)“ป๊าผิดเอง ป๊าผิดเอง….ลูกมิลค์ มิลค์”
โทรศัพท์ดังขึ้น อัศวินรับโทรศัพท์ปลายสายคือ สัวบอกให้อัศวินไปส่งยาเองเท่านั้น และบอกว่ามีอีกเรื่องนึงคือบอกเรื่องเซฟเฮ้าส์ของ จ่าแดง(แต่ไม่เฉลย) อัศวินหอมลูกแล้วออกไป
อัศวิน “ครับ…คุณสัว”
สัว “ท่านอัศวินครับ…ของของผมต้องส่งถึงมือลูกค้าเร็วที่สุดได้เมื่อไหร่ครับ!!”
อัศวิน “ผมขอเวลาอีกวันสองวัน ของถึงมือลูกค้าแน่นอนครับ”
สัว “ผมมีข้อแม้อย่างนึง…ครั้งนี้คงต้องรบกวนท่านไปส่งของด้วยตัวท่านเอง”
อัศวิน “ไม่ต้องมาขู่ผม…ครั้งนี้สุดท้ายที่ผมจะทำงานร่วมกับคุณ”
สัว “อย่าเพิ่งพูดถึงอนาคตเลยครับท่าน รอดูกันไป…เออแล้วก็มีอีกเรื่องนึง…เซฟเฮ้าสของบัญชา ”
ใกล้หน้าอัศวินฟังแปลกใจกับเรื่องที่ได้ยิน(แต่ยังไม่เฉลย) กล้องเครนลงเผยให้เห็นว่ามิลค์น้ำลายฟูมปากตายแล้วอัศวินเอามือลูบหัวอกกเหงาๆ อัศวินก้มลงหอมลูกตี๋ใหญ่เศร้า เสียใจ คิดว่าตัวเค้าเองเป็นคนทำให้คนรอบข้างได้รับอันตราย แม้แต่หลิน คนที่เค้าอยากจะปกป้องดูแลไปตลอดชีวิตที่ยังเหลืออยู่ เค้าก็ยังไม่สามารถปกป้องเธอได้
ตี๋ใหญ่หยิบหนังสือมาอ่านบันทึกเสียงใส่ไว้ในเครื่องเล่นเทปคลาสเซ็ท
ตี๋ใหญ่ “หลินครับ …ผมไม่แน่ใจว่าคุณจะได้ฟังเทปที่ผมอัดไว้หรือเปล่า ผมอยากบอกคุณเองตลอดชีวิตของผมที่ผ่านมา นับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่ของผมจากไป ผมก็ไม่มีใครอยู่ในโลกของอดีตมาตลอด…จนวันที่ผมได้พบกับคุณ ผมถึงได้รู้ว่าจริงๆ (ขาดไดอะล็อค)
บัญชาบอกไซเรน ให้ระวังตัวและเตรียมตัวให้พร้อม ตอนนี้ทางหน่วยงานกลาง กำลังออกหมายจับอัศวิน หลักฐานแน่นหนาครั้งนี้คงโดนจับอย่างแน่นอน
บัญชา “ทางสืบสวนกลางเตรียมหลักฐานพร้อมออกหมายจับท่านอัศวินแล้ว แต่ผมไม่แน่ใจว่าท่านอัศวินระแคะระคายเรื่องนี้รึเปล่า ช่วงนี้ผมอยากให้คุณเฝ้าสังเกตว่าท่านอัศวินไปไหน และบอกผมทันทีที่ถ้ามีการเคลื่อนไหวของท่านอัศวิน เพราะทางเราจะได้เข้าจับกุมพร้อมหลักฐาน… คราวนี้ต่อให้สายแข็งก็ช่วยไม่ได้แน่ๆ”
ไซเรน “ครับ… แล้วไอ้ตี๋ใหญ่ล่ะ เอายังงัย”
บัญชา “เท่าที่ผมพยายามปะติปะต่อเรื่องราวทั้งหมด ผมสันนิษฐานว่าตี๋ใหญ่ หรือนายธาวินเนี่ย ก็น่าจะเป็นเหยื่อคนหนึ่ง ของการค้ายาเสพติดของอัศวิน ไม่ต่างจากครอบครับคุณหรอกไซเรน…
ไซเรน “หมายความว่าไง คุณจะไม่จับมันหรือไง”
บัญชา “ไม่ใช่ แต่เค้าน่าจะรู้เรื่องการค้ายาของท่านอัศวินดี ผมว่าจะกันไว้เป็นพยาน”
ไซเรนก้มหน้าส่ายหัว
ไซเรน “พยาน ไอ้ฆาตกรนั่นนะจะเป็นพยาน แล้วที่มันทำลายชีวิตผมล่ะ”
บัญชา “คุณแน่ใจเหรอว่า เป็นเค้าจริงๆที่ทำลายชีวิตคุณ จับท่านอัศวินให้ได้ก่อนแล้วเราน่าจะได้ความจริงเรื่องตี๋ใหญ่”
ไซเรนฉุนจะเดินออก
บัญชา “เออ.. อีกเรื่องนึง.. ผมขอปืนคืนด้วยครับ”
ไซเรน “ทำไมหรือครับ กลัวผมจะเอาปืนไปฆ่าไอ้ตี๋ใหญ่ พยานคนสำคัญของคุณเหรอครับ…ไม่ต้องห่วงห่วงเลย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ผมฆ่ามันแน่”
ไซเรนยื่นปืนคืนไปที่จ่าแดง บัญชามองตามห่วงๆ
พาสเวิร์ดแยกเอกสารส่งต่อให้จ่าแดงบ้าง น้ำผึ้งบ้าง มีเอกสารคดีต่างๆ ติดอยู่ปะติดปะต่อกันที่กระจก และกองเอกสารที่ถูกคัดแยกที่พื้น บัญชามองเอกสารที่กระจก
พาสเวิร์ด “หิว หิวแล้ว กิน กินข้าวกัน ป่ะ ลุง กินข้าวกัน”
น้ำผึ้ง “รู้แล้ว รู้แล้ว ช้านิดช้าหน่อย กระเพาะจะทะลุเลยหรืองัย เอางัยดีจ่า ออกไปหาอะไรกินกันก่อนมั้ย เดี๋ยวกลับมาว่ากันต่อ”
จ่าแดง “ผมขอจัดเก็บเอกสารอีกซักพักครับหมวด ฝากหมวดพาไอ้เวิ่ดมันไปทานก่อนได้มั้ยครับ ”
น้ำผึ้ง “เอางั้นนะ…งั้นเดี๋ยวซื้อขาหมูมาฝากจ่านะ (หันไปทางพาสเวิร์ด) อ่าวว.. ไปสิ ให้ไว เค้าทำงานกันอยู่รีบๆ ไปรีบๆ กลับ
พาสเวิร์ด “กินไอติมด้วยนะ”
น้ำผึ้ง “ได้ๆ … (หันไปถามบัญชา) ผู้กองออกไปด้วยกันมั้ยคะ พักสายตาหน่อย”
บัญชา “อื่มมม .. ก็ดีเหมือนกันนะ (หันไปบอกจ่าแดง) เดี๋ยวเรากลับมานะจ่า”
บัญชา น้ำผึ้ง พาสเวิร์ด เดินออกไปจากห้อง
ไซเรน อยู่ในห้องกับจ่าแดงสองคน จ่าแดงชวนคุย
จ่าแดง “เป็นงัยบ้างไอ้หนู …ถ้ามีโอกาสก็กลับไปเรียนตำรวจให้จบซะนะ ..พ่อเอ็งคงอยากเห็นเอ็งเป็นตำรวจเหมือนที่เค้าพยายามทำให้เอ็งเข้าเรียนโรงเรียน นายร้อยตำรวจได้”
ไซเรน “ลุงครับ ..พ่อผมเป็นตำรวจที่ดีมั้ยครับ (เสียงเศร้า) ทำไมผมได้ยินคนพูดถึงพ่อผม..”
จ่าแดง “ฟังนะ … ลุงก็ไม่รู้ว่าเอ็งไปได้ยินอะไรเกี่ยวกับพ่อมาบ้าง
แต่เชื่อเหอะ ว่าทุกอย่างที่ไอ้ยุทธมันทำ เอ็งควรภูมิใจในตัวพ่อ… โดยไม่มีข้อแม้ เพราะที่ผ่านมาลุงเชื่อว่าสิ่งที่ไอ้ยุทธมันทำ มันทำทุกอย่างก็เพื่อลูก เพื่อครอบครัวทั้งนั้น”
ไซเรนฟังแล้วซึมน้ำตาไหลเดินออกจากห้องไป ไปหาธารใสไปไหว้ป้ายหินอ่อนพ่อแม่
ธารใส “มิลค์เป็นงัยบ้างดีขึ้นมั้ยวันนี้”
ไซเรน “น่าจะดีขึ้นมากแล้วนะ ก่อนเราออกมาเห็นคุณอาอัศวินทำอาหารให้มิลค์”
ธารใส “อ๋ออ.. ดีแล้ว …ไซเรนอยู่จะอยู่บ้านมิลค์อีกนานมั้ย เราว่าปิดเทอมใหญ่นี้เรา จะกลับบ้านต่างจังหวัด ไปด้วยกันมั้ย”
ไซเรน “อ้าวหรอๆ เราเลยไม่รู้เลยว่าปิดเทอมแล้ว …เราว่าเราจะย้ายออกเร็วๆ นี้แหล่ะ ว่าแต่ธารใสจะไปเมื่อไหร่”
ธารใส “ถ้าไซเรนไปกับเรา เดี๋ยวเรารอไปพร้อมกันได้นะ”
ไซเรนหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาดูรูปครอบครัว (หรือมองไปที่รูปพ่อแม่ที่อยู่บนกำแพงวัด)
ไซเรน (เสียงเศร้าหม่น) “คิดถึงตัวเล็กจัง ..จะได้อยู่ใกล้ๆ แม่รึเปล่า พ่อทำอะไรอยู่นะป่านนี้ .. เราไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วธารใส”
ธารใส “ไซเรน (ธารใสเสียงดุ) โลกใบนี้มันก็ไม่มีอะไรยุติธรรมหรอกนะ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ เราก็คงต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีคุณค่ามากที่สุด…ฝันของไซเรน ฝันของครอบครัวไซเรน เธอทิ้งมันไปหมดแล้วหรอ.. เชื่อเราสิว่าพ่อและแม่ของเธอยังคงรอความสำเร็จของเธออยู่นะ”
ไซเรน “ตอนนี้สิ่งเดียวที่เราอยากทำมากที่สุด คือฆ่าตี๋ใหญ่เพื่อล้างแค้นให้ครอบครัวเราให้ได้”
ธารใส “เธอจะสบายใจใช่มั้ย ถ้าได้ฆ่าเค้า ทำไมไม่ปล่อยให้ทุกคนรับผิดชอบ ชะตากรรมของเค้าเองล่ะ ไม่ควรเป็นเธอนะไซเรน
ปล่อยวางเถอะนะ เราขอร้อง”
ไซเรนเหม่อลอยนิ่งเงียบไม่ตอบอัศวินมาที่เซฟเฮ้าส์บัญชา ตั้งใจจะมาทำลายหลักฐาน รวมถึงฆ่าจ่าแดงที่รู้เรื่องของเขามากไป ใกล้ อัศวินเข้าเฟรมจ่าแดงนั่งเล่นแท็ปเล็ตอยู่ เงยหน้าขึ้นมาเจอ
จ่าแดง (ตกใจที่เห็นอัศวิน) “สวัสดีครับท่าน… ไปไงมางัยครับ มาถึงที่นี่ได้”
อัศวิน “มีใครอยู่บ้าง”
จ่าแดง “อ๋ออ.. ผู้กองบัญชา ออกไปทานข้าวครับ อีกซักพักก็กลับมาครับท่าน … เดี๋ยวผมบอกให้ไปหาท่านที่กรมดีมั้ยครับ ท่านจะได้ไม่ต้องรอ”
อัศวิน “ดี!!….เอกสารของผมทั้งหมดอยู่ไหน!!”
ใกล้ จ่าแดง ใกล้ อัศวินสบตากัน ทิลลงไปรับปืนมือเข้ามาจับ จ่าแดงชักปืนพกออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่อัศวินก้าวเท้าเข้าไปจับมือจ่าแดงที่ชักปืนออกมาแล้ว จ่าแดงเหมือนรู้ชะตากรรม อัศวินใช้มีดเข้าไปแทงคอจ่าแดงอย่างเลือดเย็น จนจ่าแดงเซไปที่กระจกที่ติดเอกสารของอัศวินไว้ ตัวรูดไปกับผนังเลือดพุ่งสาดไปทั่วเอกสาร
กลับเข้ามาที่เซฟเฮ้าส์ พาสเวิร์ดชะงัด
พาสเวิร์ด “ขาหมูมาแล้วลุงจ่า(พาสเวิร์ดชะงัก)เลือด”
บัญชา น้ำผึ้ง เข้ามาเห็นรอยเลือด ทุกคนชักปืนออกมา กล้องตามคราบเลือดเป็นทางตามไปเจอจ่าแดงยังไม่ตาย
พาสเวิร์ด “อยู่นี่ ลุงอยู่นี่ เลือดเต็มตัวเหมือนแม่เลย”
บัญชา น้ำผึ้งวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว หาของให้หนุนหัวและพยายามห้ามเลือด
บัญชา “เกิดอะไรขึ้น …จ่าแดง …จ่าแดง”
น้ำผึ้ง “จ่า.. จ่าแดง …เกิดอะไรขึ้น ใคร.. ใครทำจ่า ”
จ่าแดง “ผมขอโทษทีดูแลหลักฐานไว้ไม่ได้ครับหัวหน้า”
บัญชา “ไม่เป็นไรจ่า น้ำผึ้งเรียกรถพยาบาล”
จ่าแดงยิ้ม จับมือบัญชาเอาซองน้ำตาลที่จ่าหน้าถึงเมียให้ พลางถอดนาฬิกาให้ด้วย
จ่าแดง “ฝากให้เมียผมด้วยครับ”
บัญชาน้ำตาคลอฝืนยิ้มพูดกับจ่า
บัญชา “แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกน่าจ่าหนักกว่านี้ก็เจอมาแล้วหนิ”
ใกล้มือน้ำผึ้งอุดเลือดกล้องทิลขึ้นมาน้ำผึ้งหน้าเสียมองไปทางบัญชา จ่าแดงกระตุกสิ้นใจ บัญชาทรุดลง
บัญชา “จ่าๆ”
พาสเวิร์ดเอาแท๊ปเล็ตมา
พาสเวิร์ด “มีวิดีโอด้วย”
ทุกคนดูแท๊ปเล็ท จ่าแดงลองกดเล่นจนอัดวิดีโอโดยไม่รู้ตัว จนจ่าวางแท๊ปเล็ตลงอัศวิน น้ำผึ้งร้องไห้บัญชาน้ำตาคลอและแค้นใจพาสเวิดเศร้าแต่ยิ้ม
พาสเวิร์ด “ลุงจ่าๆ ไปอยู่กับแม่แล้ว”
อัศวินยืนหน้ากระจกในห้องน้ำ ทิลจากมือที่ล้างเลือดไปที่หน้าอัศวินเยือกเย็น กระเป๋าเงินที่วางอยู่บนโต๊ะ มืออัศวินเอาเงินใส่ มีพาสปอตด้วยไซเรนรีบกลับมาที่บ้าน เพื่อสืบข่าวว่าอัศวินจะไปส่งของที่ไหน พอดีกับที่อัศวินขับรถออกมา (อัศวินขับรถเอง) ไซเรนเดินเข้า อัศวินกำลังขับรถออกสวนกัน
อัศวิน (เครียด)“ไซเรน ขึ้นรถ!”
บรรยากาศในรถเงียบกริบ
เปิดที่ใกล้มือรื้อเอกสารที่ไหม้ไฟ ทิลขึ้นหน้าบัญชาสิ้นหวัง
บัญชา “สายของพวกมันรู้ทุกการเคลื่อนไหวของเรา มันส่งคนมาทำลายหลักฐานได้เร็วมาก เราคงจับมันไม่ได้”
น้ำผึ้ง “ไม่ได้นะผู้กอง จ่าแดงต้องไม่ตายฟรี ”(พูดไปร้องไห้ไปด้วย)
พาสเวิร์ดเดินออกมาจากมุมหนึ่ง กอดกล่องเอกสารอันหนึ่งไว้แน่น
พาสเวิร์ด “ใจเย็นๆ ก่อน นี่ อยู่นี่ เอกสารที่ใช้ได้ คัดออกมาซ่อนไว้ ยังอยู่นะ อันที่โดนเผาไป เป็นอันที่คัดออกไว้ ไม่ใช้แล้ว ไม่สำคัญ”
รับบัญชาเงยหน้ายังมีความหวัง
ตี๋ใหญ่ที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาโดยมีคนถือปืนเดินตามประกบมา ตี๋ใหญ่ลงจากรถลูกน้องสัวมาค้นตัวใกล้หน้าตี๋ใหญ่ลงจากรถมองไปรอบๆ ตี๋ใหญ่มองไปรอบๆ มีลูกน้องสัวกระจายอยู่ ท่ามกลางความเงียบ อัศวินยื่นปืนให้ไซเรน ไซเรนงงๆ ไซเรนแอบส่งข้อความบอกบัญชา “อัศวินไปโกดังร้างริมน้ำ”
บัญชามองแบบยังมีหวัง สั่งน้ำผึ้งแจ้งขอกำลังสนับสนุนเข้าจับกุมเสียงข้อความจากมือถือบัญชาดังขึ้น บัญชาหันไปบอกทางน้ำผึ้ง
บัญชา “หมวด ขอหมายจับ และขอกำลังสนับสนุนด้วย เราไปจับคนที่มันฆ่าจ่าแดงกัน”
น้ำผึ้ง “ค่ะผู้กอง”
ตี๋ใหญ่เดินต่อมาเปิดท้ายให้ดูว่าของอยู่ท้ายรถ ตี๋ใหญ่เดินไปเปิดดูเงินครบเรียบร้อยกำลังจะเดินออก แต่ทางกระเป๋าลูกน้องสัวที่ เปิดออกมาในนั้นกรีดดูกลายเป็นเศษกระดาษยัดใส้มา
ลูกน้องสัว 1 “เฮ้ยย!! อะไรวะ !”
ตี๋ใหญ่ตะลึงไม่คิดว่าจะโดน อัศวินซ้อนแผนล่อให้มาตาย ลูกน้องสัวเข้ามาจับตี๋ใหญ่ จ่อปืนผลักตี๋ใหญ่ให้นั่งลงข้างรถตัวเอง
ลูกน้องสัว 1 “เล่นเหี้ยอะไรเนี่ย”
ลูกน้องเอาปืนฟาดไปที่โหนกแก้มมีเลือดออกมา ทรุดลง
ลูกน้องสัวโทรศัพท์
ลูกน้องสัว 1 “ฮัลโหล.. พี่ครับ… ไม่มีของ มันยัดไส้หลอกเราพี่ …
เอางัยต่อดี ผมจับไอ้คนที่มาส่งของไว้ได้ครับ” (แพนกล้องเห็นหน้าตี๋ใหญ่)
ออฟซีน สัว “อะไรนะ .. ไม่มีของ แต่ยัดไส้มาเหรอ… ถามมันสิว่าของทั้งหมดอยู่ไหน ให้คนของมันเอามาส่งเดี๋ยวนี้”
ลูกน้องสัว หันไปถามตี๋ใหญ่
ลูกน้องสัว 1 “ของทั้งหมดอยู่ไหน .. มึงได้ยินที่ลูกพี่กูถามมั้ย ของอยู่ไหน!!” (ตะโกนใส่หน้าตี๋ใหญ่)
ตี๋ใหญ่ “กูไม่รู้… มันบังคับให้กูเอามาส่งแค่นั้น นอกนั้นกูไม่รู้เรื่อง”
ออฟซีน สัว “แล้วใครให้มึงมาส่ง”
ตี๋ใหญ่ “ไอ้อัศวิน!!”
ออฟซีน สัว “อัศวิน”
โทรศัพท์อัศวินดังขึ้น
ออฟซีน สัว “คุณเล่นตลกอะไร ผมสั่งให้คุณมาส่งของด้วยตัวเองไง”
อัศวิน “ก็ผมกำลังจะไปนี่ไง
ออฟซีน สัว “แล้วไอ้คนที่คุณส่งมานี่จะลักไก่ผมหรือไง”
อัศวิน “ผมไม่ได้ส่งใครไป ผมกำลังจะถึงแล้ว บอกลูกน้องคุณรอได้เลย”
บัญชากับตำรวจกลุ่มหนึ่งเข้ามาจอดรถในบริเวณใกล้เคียงแล้ว น้ำผึ้ง บัญชา พร้อมตำรวจในชุดเครื่องแบบบ้าง ชุดคอมมานโด 5-6 คน ลงมาล้อมวงฟังบัญชา ริมหน้าต่างโกดัง จักร อยู่กับหลินที่ถูกมัดมือมัดปากเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ จักรอยู่ในจุดที่ได้เปรียบอาจเป็นมุมสูง มองเห็นตี๋ใหญ่โดนจับอยู่ ลูกน้องสัวที่ดูลาดเลาไว้อยู่ด้านนอกส่งสัญญานว่ากำลังมีรถเข้ามาตี๋ใหญ่หันไปมองที่รถอัศวินเข้ามา ในขณะเดียวกันลูกน้องสัววิ่งประกบเอาปืนจ่อไปที่กระจกรถ กล้องรับจากด้านในด้วย ในรถอัศวินเอาปืนจ่อมาข้างนอกเช่นกัน ไซเรนตกใจลูกน้องสัวรายงานกับสัวว่ามีคนเข้ามา
ลูกน้องสัว “พี่สัวครับ มีคนมาสงสัยจะเป็นไอ้คนที่ชื่ออัศวิน”
ออฟซีน สัว “ฆ่ามันให้หมด!!”
อัศวินยิงสวนออกมาด้านนอกด้านข้างกระจกกระเด็นลูกน้องสัวล้มลงถ ลูกน้องสัวคนหนึ่งจะยิงไซเรน ไซเรนก้มหลบ กระจกกระเด็นตี๋ใหญ่ก้มลงหยิบปืนที่ซ่อนไว้ใต้รถมาช่วยไซเรนกลิ้งตัวออกจากรถ ตี๋ใหญเข้ามาลากหลบไป ยิงไป จักรมองมาแต่ไม่ออกไปช่วย จักรลากหลินมาผลักลงที่พื้น(แต่ยังไม่เฉลยว่าพื้นตรงไหนจักรยิงลูกน้องสัวหลินสั่น กลัวจักรยิงไปรอบๆตี๋ใหญ่กดหัวไซเรนให้ต่ำจากแนวกระสุน ลากไซเรนหลบในรถ รถถูกยิงกระจกแตกใสตี๋ใหญ่และไซเรน จนไปโผล่อีกข้างนึงของรถอัศวินหลบยิงลูก
น้องสัวโดนยิงตายหลายคนเสียงปืนสงบมีควันลอยบางๆตี๋ใหญ่มองไปรอบท่ามกลางควันตามเท้าอัศวินเดินพ้นมุมออกมา เดินยิงซ้ำลูกน้องสัวอย่างเลือดเย็น อัศวินโดนยิงหัวไหล่เลือดไหล อัศวินดูแผลอย่างไม่ยี่หระในรถไซเรนหยิบปืนที่ตกอยู่มาจ่อตี๋ใหญ่ ภาพในหัวไซเรนหลายเหตุการณ์ตัดสลับเร็วๆ พ่อ แม่ น้องตาย ตี๋ใหญ่ช่วยเอายาให้เค้า ช่วยตอนตกตึก คนคุกด่าพ่อ เนบอกว่าตี๋ใหญ่ให้ช่วยไซเรน พยาบาลบอกว่าตี๋ใหญ่พาพ่อมารักษา ภาพแฟรงค์กี้ที่ทำร้ายพ่อและตี๋ใหญ่ ไซเรนตะโกนออกมาอย่างเสียสติ
ไซเรน “อ้ากก!!!”
จักรออกมาจ่อปืนไปที่ตี๋ใหญ่ตี๋ใหญ่ประจันหน้ากับไซเรน ตี๋ใหญ่เศร้าใจไปกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับไซเรน แต่แล้วแววตาของตี๋ใหญ่ก็เปลี่ยนเป็นเหี้ยมเมื่อเห็นจักร ยกปืนขึ้น แฟลชแบ็คไปตอนที่พ่อถูกจักรกดน้ำ (จักรมาด้านหลังไซเรนหลอก เหมือนตี๋ใหญ่จะยิงไซเรน เหมือนทั้งคู่จ่อปืนใส่กัน)
บัญชาจะบุกมีลูกน้องมารั้งตัวไว้ก่อนเอาโทรศัพท์มาให้ บัญชารับโทรศัพท์หน้าเปลี่ยน หันมาแจ้งลูกน้องว่ามีคำสั่งยกเลิกการบุกจับ
บัญชา “ทุกคนหยุดก่อน มีคำสั่งให้ยกเลิกการจับกุมครั้งนี้!!!”
น้ำผึ้ง “อะไรนะ ใครยกเลิกคะ!!!”
บัญชาโมโห
ตี๋ใหญ่และไซเรนที่จ่อปืนหากัน อัศวินมาเข้าเฟรมยิงเสียงปืนดังขึ้น จักรล้มลงเผยให้เห็นอัศวินเป็นคนยิง อัศวินเศร้าระคนแค้น แทบเสียสติจากการเสียลูกเช่นกัน อัศวิน ตี๋ใหญ่แปลกใจ ไซเรนจ่อปืน แต่ก็ทรุดลงไปทำอะไรไม่ถูกบัญชาบอกกับทุกคนว่าจะเข้าไป บัญชาบอกคนอื่นว่าฝืนคำสั่งเข้าไปอาจมีโทษฐานขัดคำสั่ง และบอกคนอื่นว่าคิดให้ดีก่อนจะตามเข้าไป
บัญชา “ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้หน้าไหนมันมาทำให้เกียรติยศของตำรวจอีก ทุกคนฟังทางนี้ผมจะเข้าไปจับกุมคนร้ายที่ค้ายาเสพติด แต่ผมขอเตือนว่าถ้าใครตามเข้าไปอาจมีผลต่อความเจริญก้าวหน้า
ของอาชีพของคุณ!!!(บทของบัญชาต้องกินใจกว่านี้)”
น้ำผึ้ง “น้ำผึ้งไปค่ะ
ตปก “ไปสิครับหัวหน้า”
ทุกคนเดินหาบัญชา บอกว่าพร้อมไปด้วยกันหมด บัญชายิ้มภูมิใจออกมา
อัศวินเดินมายิงจักรซ้ำอีก
อัศวิน “มึงกล้าดียังไงเอายาให้ลูกกู”
จักรกระอักเลือดคุกเข่ายกมือไหว้อัศวิน จักรน้ำตาคลอ
จักร “ผมรักคุณมิลค์จริงๆครับท่าน”
อัศวิน (เสียงสั่น) “รักเหรอ มิลค์ตายแล้ว มึงได้ยินมั้ยมิลค์ตายแล้ว”
อัศวินคลั่ง ยิงอีกนัดจักรนอนลง บัญชาเข้ามาคนเดียวก่อน จ่อปืนตะโกน
บัญชา “หยุดทิ้งปืนท่าน
อัศวินมองมาแต่เดินต่อหลุดๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเดินหลุดไปทางรถ
จักรเหมือนจะสำนึก พูดกับตี๋ใหญ่แต่ไซเรนได้ยินด้วย ไซเรนสับสนมาก
จักร “ผมขอโทษ อโหสิให้ผมด้วย ท่านอัศวินเป็นคนให้ผมไปฆ่าพ่อคุณ”
จักรฆ่าเสร็จเดินไปบอกอัศวิน กับตอนที่จักรบอกให้ตี๋ใหญ่มาเป็นสายให้ ตอนนี้น้ำผึ้ง และตำรวจอื่นๆ เข้ามาหาที่กำบังและล้อมอัศวินไว้แล้วตี๋ใหญ่แอบขึ้นรถไป ขับออกวนมาประจันหน้ากับอัศวิน แล้วขับจะชนใส่ พอจะถึงอัศวินดึงหลินที่อยู่หลังรถมาเอาหลินบังไว้ ตี๋ใหญ่ตกใจหักหลบรถคว่ำเฉียดอัศวินกับหลินไปตี๋ใหญ่เจ็บหนักอยู่ในซากรถตำรวจเลิ่กลัก ว่าเอาไงดี น้ำผึ้งย้ำทิ้งปืนอัศวินดิ่งมาทางตี๋ใหญ่ ยิงไปในรถซ้ำเห็นเลือดตี๋ใหญ่กระเด็นตี๋ใหญ่ออกมาจากซากรถไซเรนสับสนหนัก
อัศวิน “มึงนี่ตายยากจิงห้ะ กะโหลกหนานักรึมึง”
อัศวินยิงหัวตีใหญ่
อัศวิน “เมื่อ 4 ปีที่แล้วกูยิงหัวมึง มึงยังรอดมาได้เลยนี่หว่า มึงคิดจะเล่นกับกูเหรอ”
อัศวินเอาปืนกระแทกๆ หัวตี๋ใหญ่เลือดอาบ ทรุดลงไซเรนเริ่มมองตี๋ใหญ่เปลี่ยนไปบัญชากับตำรวจคนอื่นคืบเข้าใกล้พร้อมบอกให้อัศวินทิ้งปืน อัศวินโต้อย่างหลุดๆ
บัญชา “ทิ้งปืนเถอะครับท่าน ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว”
อัศวิน (โต้กลับอย่างหลุด) “มึงไม่รู้กูเป็นใคร มึงกล้าจับกูเหรอ”
บัญชา (สงสารอดีตมือปราบ) “วางปืนก่อน แล้วค่อยคุยกันนะครับท่าน”
รถตำรวจเคลื่อนเข้ามาปิดทางออกของอัศวินหมดแล้ว ไซเรน ค่อยๆ ยกปืนมาจ่ออัศวิน อัศวินหันมาเห็น
อัศวิน “มึงจะทำอะไร มึงจะจับกูเหรอ (แค่นขำ) มึงก็เหมือนพ่อมึง มึงนึกว่าพ่อมึงเป็นคนดีนักหนางั้นหรอ ยิงคนข้างหลังไม่มีทางสู้ หึ..ตอนยิงคนแรกๆ ทำหน้าจะเป็นจะตาย พอกูโยนเงินให้หน่อยก็ยิ้มออก พ่อมึงปอดแหกจะตาย แต่กูจะบอกอะไรให้นะ มันไม่ได้อยากทำหรอก พอกูบอกว่าจะช่วยเอามึงเข้าโรงเรียนตำรวจมันก็เลยทำ (ชี้ไปที่ไซเรน) มึงเป็นต้นเหตุรู้มั้ย” (แค่นขำ)
ไซเรน “ไม่จริงๆ!!”
บัญชา “พี่คุยกันได้พี่”
อัศวินทำท่าจ่อปืนไปที่หลินตี๋ใหญ่มองหลินหลินตระหนกเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งเป็นจักรที่ยิงใส่หลังอัศวิน อัศวินสะดุ้งเล็กน้อย เดินไปยิงจักรซ้ำ อัศวินเลือดทะลักแถวคอ ตำรวจออกจากที่กำบังเข้าใกล้อัศวิน
ตำรวจตะโกนมาหลายคน “หยุด วางอาวุธเถอะครับท่าน”
อัศวินวนไปรอบๆ
อัศวิน “ถอยไปมึงรู้มั้ยว่าก็เป็นใคร มึงรู้มั้ยกูเป็นใคร มึงกล้าดียังไงมาจับกู อยากได้เงินเหรอ เอาไปๆ”
อัศวินหยิบเขวี้ยงเงินไปรอบตี๋ใหญ่มองอัศวินสมเพช ลดปืนลงตี๋ใหญ่พยายามพูดกับหลิน ผมอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัว หลินพยักหน้า
อัศวิน “ไซเรน..มึงถือกระเป๋าไปให้กู”
อัศวินไซเรนเดินไปทางท่าน้ำ ระหว่างนั้นตี๋ใหญ่สบตากับไซเรน ตำรวจทั้งกลุ่มคืบตามไปด้วย
บัญชา “มันจบแล้วพี่ผมมีหลักฐานว่าพี่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด มอบตัวเถอะครับ”
ตี๋ใหญ่เดินตามเข้าหาอัศวินอัศวินหันมายิงใส่เป็นจังหวะเดียวกับที่ไซเรนดึงหลินออกจากอัศวินล้มลง อัศวินหันไปจะยิงไซเรน ตี๋ใหญ่ขวางดันอัศวินออก โดนยิงอีกจนตี๋ใหญ่ทรุดตกน้ำไป บัญชาเข้ามาถึงพอดีจ่อปืนล้อม อัศวินตัดสินใจยิงตัวตายท่ามกลางเหตุการณ์วุ่นวายตำรวจเคลียพื้นที่ ไซเรนนั่งเหมอริมน้ำ
หลินฟังข่าววิทยุ เฉลยเรื่องราวทั้งหมด “จากเหตุการณ์บุกเข้าจับกุมขบวนการค้ายาเสพติดรายใหญ่ โดยผู้ต้องหาคือ พลตำรวจตรีอัศวิน นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ที่เปิดบริษัทรักษาความปลอดภัยบังหน้า แต่เบื้องหลังคือเพื่อขนส่งยาเสพติด ให้กับเครือข่ายค้ายาเสพติดรายใหญ่จากในเรือนจำ ทีมข่าวได้รับการเปิดเผยจากท่านรองบัญชา หัวหน้าชุดนำกำลังเข้าจับกุมครั้งนี้ว่า ได้รับการส่งข่าวจากสายตำรวจ ชื่อนายธาวิน หรือตี๋ใหญ่ ในการบุกจับครั้งนี้เกิดการยิงต่อสู้กัน จึงทำให้พลตำรวจตรีอัศวินเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนนายธาวินนั้นถูกยิงตกน้ำคาดว่าน่าจะเสียชีวิตแล้วเช่นกัน รายละเอียดความคืบหน้าทางทีมข่าวจะนำเสนอข่าวต่อไป”
และสำหรับความคืบหน้าของข่าวใหญ่ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ที่มีเหตุการบุกจับกุมขบวนการค้ายาเสพติดรายใหญ่ ที่มีเรื่องของคนมีสียศพลตำรวจตรีเข้าไปเกี่ยวข้อได้คลี่คลายลงแล้ว โดยเรื่องทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อแปดปีที่แล้ว เมื่อพลตำรวจตรีอัศวิน ได้บังคับให้นายธาวิน หรือตี๋ใหญ่เป็นสายสืบให้ และนายตี๋ใหญ่ไปสู่การเข้าจับกุมยาเสพติดจำนวนมากหลายครั้ง โดยพลตำรวจตรีอัศวินและพวกก็ได้ทำการยักยอกของกลางและเงินสดไว้ และได้วิสามัญคนร้ายทั้งหมดเพื่อเป็นการปิดปาก และยังฆาตรกรรมอำพรางครอบครัวของนายตี๋ใหญ่ พยายามฆ่านายตี๋ใหญ่อีกด้วย แต่เคราะห์ดีนายตี๋ใหญ่รอดชีวิต หลังจากนั้นพลตำรวจตรีอัศวิน ก็ได้เปิดบริษัทรักษาความปลอดภัยบังหน้าเพื่อทำการขนส่งยาเสพติดให้กับเครือข่ายค้ายารายใหญ่จากภายในเรือนจำอีกด้วย ทีมข่าวยังได้รับการเปิดเผยจาก รองบัญชาผู้นำกำลังเข้าจับกุมว่าความสำเร็จในครั้งนี้ได้รับความช่วยเหลือจากนายตี๋ใหญ่ ที่ทำหน้าที่ส่งข่าวและเข้าต่อสู้จนในที่สุดตัวเค้าเองได้ถูกยิงตกน้ำไปคาดว่าน่าจะเสียชีวิตแล้ว ขณะนี้ทางทีมประดาน้ำกำลังงมหาในที่เกิดเหตุ ซึ่งคาดว่าทางการจะทำเรื่องสดุดีวีระกรรมความกล้าหาญของเค้าต่อไป”
น้ำผึ้งในชุดตำรวจชมพาสเวิร์ดว่าทำงานได้ดีมาก
น้ำผึ้ง “ไหนมานี่ซิ นายตำรวจพาสเวิร์ด มาติดดาวที่บ่า ผู้บังคับบัญชาจะติดให้”
พาสเวิร์ดเดินเข้าไปหา น้ำผึ้งเอาดาวสติ๊กเกอร์ติดให้ที่บ่าพาสเวิร์ด
พาสเวิร์ด “จับคนร้าย ตำรวจต้องจำคนร้าย”
พาสเวิร์ดตะเบ๊ะ รับด้วยความยินดี ทั้งสองคนยิ้มหัวเราะ
ในห้องนายบัญชา นายพึ่งวางโทรศัพท์ลง เราจะไม่เห็นหน้านายบัญชาเลยเป็นเซลูเอทหรือเอ้าท์ๆตลอด บัญชาอยู่ในชุดเต็มยศ
นายของบัญชา “ไอ้เจ้าสัวในคุกนี่มันต้องมีแบ็คดีจริงๆ ขนาดผมสั่งจู่โจมโดยชุดพิเศษมันยังไหวตัวก่อน นี่ขนาดมันยังไม่ออกมายังทำได้ขนานนี่ ถ้าออกมานี่บ้านเมืองเดือดร้อนหนักขึ้นอีกแน่ อืมแล้วก็เสียใจด้วยนะเรื่องลูกน้องคุณน่ะ ใครนะ.?”
บัญชา “จ่าแดงครับ”
นายของบัญชา “ยังไงก็ขอให้รักษาเกียรติยศ ความดี และการปฏิบัติหน้าที่เพื่อประชาชนแบบนี้ตลอดไป และก็อีกอย่างยินดีกับว่าที่พันตำรวจเอกในปลายปีนี้ด้วย ”
บัญชาตะเบ๊ะ รับคำนาย
บัญชา “ขอบคุณครับท่าน”
นายของบัญชา “แล้วไหนเด็กที่คุณจะเอามาฝากให้เข้าเรียน”
บัญชา “เออ…เดี๋ยวคงจะมาครับท่าน”
ไซเรนนั่งเหมอมองน้ำคุยกับธารใส
ธารใส “ไซเรนจะกลับเข้าไปรายงานตัวเข้าเรียนวันไหน”
ไซเรน “วันนี้!!”
ธารใส “อ้าววว… แล้วทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้”
ไซเรน “เราไม่อยากกลับไปแล้วหล่ะธารใส …. เราขอไปอยู่กับพ่อแม่ธารใสที่ต่างจังหวัดได้มั้ย พ่อเคยบอกว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไรก็ได้ก็ได้ แค่ขอให้เป็นคนดี”
ธารใส “จริงๆ หรอ ไซเรนอยากไปอยู่บ้านเรา .. พ่อแม่เราคงดีใจ จะได้มีแรงงานชายไว้ช่วยทำงาน”
ไซเรน “แล้วธารใสล่ะ อีกกี่ปีจบ”
ธารใส “3 ปี เราจะตั้งใจเรียนนะ รีบกลับไปเป็นครูสอนไซเรนที่ต่างจังหวัด”
ธารใสและไซเรน หัวเราะยิ้มด้วยกัน
หลินนั่งฟังหนังสือที่ตี๋ใหญ่อ่านมาฝาก(หนังสือที่ดูเหมือนว่าตี๋ใหญ่จะปล่อยวางและเลิกคิดเรื่องล้างแค้นได้ )แต่ตอนท้ายของการอ่านกลับเป็นคำสารภาพรักและคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก และบอกด้วยว่าเค้าเลิกคิดเรื่องล้างแค้นแล้ว ขอบคุณที่หลินเตือนสติเค้า ทำให้เค้าปล่อยวางได้ (ลาตาย) ใจสลายน้ำตาไหลออกมาแต่ก็ยิ้มออกมาได้เมื่อนึกถึงช่วงเวลาดีๆที่ทั้งสองมีให้กัน
ตี๋ใหญ่ “………..”
บัญชา “ผมคิดว่า ไซเรนคงจะไม่มาแล้วล่ะครับ”
นายของบัญชา “ได้ๆยังไงว่ากัน เดี๋ยวผมก็มีประชุมเหมือนกัน”
ก่อนบัญชาออกจากห้อง นายถามบัญชา
นายของบัญชา “เอื่อมมม… อีกเรื่องนึง ผมกำลังคิดว่าจะเปิดบริษัทรักษาความปลอดภัย อยากได้คนอย่างคุณมาร่วมงานด้วย คุณว่าไง”
บัญชาเหมือนจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด (นายอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลังในการล้มอัศวิน) ผิดหวัง
ไซเรนนั่งคุยกับธารใส
ธารใส “เอ้ออ .. แล้วคนที่ชื่อตี๋ใหญ่ เป็นยังไงบ้าง”
ไซเรน “เค้าช่วยเราบังเราจากกระสุนปืน เลยโดนยิงตกน้ำหายไป ..
เรารู้แล้วนะธารใส ว่าตี๋ใหญ่ก็เป็นอีกคนนึงที่ตกเป็นเหยื่อ ของอัศวินด้วยเหมือนกันกับเรา”
ธารใส “ไซเรนกับพี่ใหญ่อาจมีชะตากรรมเหมือนกัน ชะตากรรมที่ถูกกระทำ เธอผ่านช่วงเวลาโหดร้ายที่สุดในชีวิตมาแล้ว ปล่อยวางนะ”
ไซเรน “อื่มม… เราไม่คิดจะแก้แค้นใครอีกแล้ว ผลของมันมีแต่เลวร้ายลง …. ป่ะ ไปหาพ่อแม่ธารใสกันดีกว่า”
ธารใส “ไปแล้วอย่าอ้อนกลับละกัน”
ทั้งสองคนลุกขึ้นเดินอออกไป
ตี๋ใหญ่: เปิดที่ริมน้ำที่มีเลือดนอง ตี๋ใหญ่นอนอยู่ตัวครึ่งหนึ่งตี๋ใหญ่เหมือนตาย บรรยากาศเช้าที่สวยนอนอยู่ที่มีต้นไม้น้ำ หรือตะไคร่เขียวๆสวย ตี๋ใหญ่ตาไม่กระพริบเหมือนตายแล้วแน่ๆ ตอนเด็กที่เล่นเป็นตำรวจผู้ร้ายกันตอนที่ตี๋ใหญ่โดนยิงร่วงไป ตี๋ใหญ่ซึ่งลืมตาเหมือนตายแล้ว ตี๋ใหญ่ตอนเด็กที่โผล่กลับมาหลังโดนยิงแล้วพูดว่าเค้าไม่ตายหรอกเพราะเค้าไม่ได้เป็นโจรจริงๆ
ตี๋ใหญ่กระพริบตาให้รู้ว่าเค้ายังมีชีวิตอยู่ รอสักพักตี๋ใหญ๋เดินโซเซเข้าใต้เฟรม ตี๋ใหญ่เดินไกลออกไปเรื่อยๆ