ความเดิมตอนที่แล้ว: แปะฉากที่เรนวิ่งตอนเช้าแล้วรีบกลับบ้านมาหายาฉีดแก้หอบตี๋ใหญ่มาไหว้ศพพ่อเรน แล้วเรนทักเรื่องรองเท้าของตี๋ใหญ่เรนให้การว่าจำหน้าตี๋ใหญ่ไม่ได้หลินมายืนมองตี๋ใหญ่แบบไม่หลบสายตาอยู่หลังห้องกับตรงด้านล่างที่พักตี๋ใหญ่/อัศวินให้สัมภาษณ์สื่อว่าจะดูแลไซเรนต่อจากที่พ่อเรนตาย
ตี๋ใหญ่ ตอนนี้อยู่นอกรั้ววัดแล้ว บัญชาจ่อปืนไว้ ทั้งสองมีรั้วกั้นอยู่
บัญชา (จ่อปืน มองไปรอบหาที่จะปีนไปจับ แต่ก็ไม่มีอ บัญชาออกคำสั่งอย่างสุขุม) “ เอามือไว้บนหัว หันหน้ามา คุกเข่าลง”
ตี๋ใหญ่ทำท่าเหมือนจะยอม แต่กลับเดินยกมือหายไปในความมืด บัญชาไม่รู้จะทำยังไงเพราะบัญชาไม่ยิงคนข้างหลังแน่ๆ บัญชาเสียดาย ต่อจากที่จ่าแดงโดนรถอัศวินชน ไซเรนวิ่งตามมาถึง มองไปไม่เห็นตี๋ใหญ่แล้ว ตะโกนด้วยความเจ็บแค้น
ไซเรน “มันทำอย่างนี้ทำไม ทำไม มันจะเอาอะไรกันแน่”
ไซเรนระบายออกด้วยการชกผนัง เนสมากอดห้ามจากด้านหลัง
เนส “ไซเรน อย่า!!”
ไซเรน(ขมขื่นอัดอั้นตันใจ ) “เรากอดมัน เรากอดไอ้คนที่มันฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าน้องเรา มันต้องการอะไร”บัญชากลับมาถึงมองไปทางจ่าแดงที่บาดเจ็บ
น้ำผึ้ง “เป็นไงบ้างหัวหน้า”
บัญชาส่ายหน้า อัศวินลงมาจากรถ จักรที่ชักปืนออกมาถือคุมอยู่ห่าง อัศวินเข้ามาดูจ่าแดง สบตาบัญชา
อัศวิน (ถามไซเรน) “มันเรื่องอะไรกัน ไซเรน วิ่งออกมาทำไม”
ไซเรน (ขมขื่นอัดอั้นตันใจ) “มันคือไอ้คนที่ฆ่าครอบครัวผม!!… ไอ้ตี๋ใหญ่ มันมาทำไม มันต้องการอะไร”
จ่าแดงลุกขึ้นมาแล้วเจ็บแขน จ่าแดง น้ำผึ้ง บัญชา มองหน้ากันเมื่อรู้ว่าเป็นตี๋ใหญ่ที่วิ่ง
อัศวิน (ถามบัญชา) “คุณเห็นหน้ามันไม๊”
บัญชา “ไม่เห็นครับ”
จักรลงมาส่งสัญาณว่าไม่ปลอดภัยให้อัศวินรีบไปดีกว่า อัศวินโบกมือว่าไม่เป็นไร
อัศวิน (เข้าไปปลอบเรน) “กลับบ้านอานะคืนนี้ นี่ก็เลยวันเข้ารายงานตัวแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้อาไปส่ง”
ไซเรน (เพ้อกับตัวเอง) “มันจะเอายังไงกับผม ผมไม่ไป!!มันต้องกลับมาอีก ผมจะฆ่ามันให้ได้”
อัศวินพยายามทำให้เรนสงบลง ทั้งสองคุยกันที่ซอกหนึ่งของวัด
อัศวิน (เข้าไปปลอบเรน โอบหลังลูปหลังปลอกเรนอย่างอบอุ่น ประคองไปขึ้นรถ)“ไซเรน.. ไซเรน.. ใจเย็นๆ อาจะเร่งเจ้าหน้าที่ให้จับคนร้ายมาให้ได้เร็วที่สุด”
ไซเรน (ไม่ยอมไป) “มันต้องกลับมาอีก ผมจะฆ่ามัน!!”
อัศวิน “ไซเรน..เธอมีทักษะป้องกันตัวมากแค่ไหน เธอสู้มันได้เหรอ ใช้อาวุธปืนเป็นหรือเปล่าคิดจะฆ่าคนน่ะ!! ถ้าฆ่าเค้าได้แล้ว เธอติดคุกนะ นึกถึงพ่อเธอสิ!! ยุทธคงอยากให้เธอเรียนให้จบตำรวจ ออกมาจับมันด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นก็ยังไม่สาย!!”
ไซเรนสงบลง มองเศร้าแค้น บัญชาเข้ามาดูจ่าแดงที่เจ็บแขน
น้ำผึ้ง (มองจ่าแดง) “สงสัยต้องไปโรงพยาบาล”
จ่าแดง “ก็บอกแล้ว ไอ้ผมมันแก่เกินจะลงสนามแล้วล่ะ”
อัศวินโอบไหล่ไซเรนเข้ามาไซเรนกำลังจะขึ้นรถ
เนส “ตั้งใจฝึกนะ แล้วเราจะไปหาไซเรนนะ”
ไซเรนหน้าเศร้า รถอัศวินขับออกไป
บัญชา “น้ำผึ้งดูแลจ่าแดงด้วย พรุ่งนี้เจอกันที่หน่วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่ามันเสี่ยงมางานศพครอบครัวที่มันเพิ่งฆ่าทำไม”
แม่พาสเวิร์ด ทำงานอย่างยากลำบากด้วยมือข้างเดียว พาสเวิร์ดพยายามจะช่วยกลับทำของหล่นหมดเสียงดังโครมคราม แม่เดินมาแอบน้ำตารื้นออกมาด้วยความท้อแท้ แต่กลบเกลื่อนไม่ให้ลูกรู้ ตี๋ใหญ่กับเชนกลับมาเห็นพอดีผ่านไปตี๋ใหญ่มองนึกถึงแม่ตัวเองสงสาร / ตี๋ใหญ่ล้วงเงินมาจากที่ซ่อนออกมาวาง ทั้งสองสบตากัน
ตี๋ใหญ่ “เชน พรุ่งนี้ช่วยเอาไปแลกให้หน่อย แถวเสาชิงช้า”
เชน ไม่ต้องหรอกพี่ ไอ้เงินกู้นอกระบบหน้าเลือดเนี่ย…เคลียร์กับมันเลยพี่ มันมาอีกแน่!!”
ตี๋ใหญ่ “ตอนนี้เราต้องนิ่งก่อน อย่ามีปัญหากับใครทั้งนั้น”
เชน (จะสวนตี๋ใหญ่ตัดบท) “แต่…..”
ตี๋ใหญ่ “จัดการให้หน่อย”
แม่พาสเวิร์ด นั่งกินข้าวไข่เจียวกับลูก พาสเวิร์ด กินข้าวเลอะปาก มืออ่านอะไรในแทปเล็ทอย่างตั้งใจ แม่มองเศร้าๆ อย่างเป็นห่วงน้ำตาคลอ เอามือเช็ดปากให้ลูก
แม่พาสเวิร์ด “ตั้งใจกินก่อนลูก โตแล้ว ต้องดูแลตัวเองนะ”
พาสเวิร์ดหันมายิ้มไร้เดียงสา แม่โอบเบาๆ /แม่เดินไปที่ปฎิทิน กาแดงวันส่งดอกเงินกู้ (วันที่17) กังวลน้ำตาไหลออกมา
สต๊อกเวลาเช้ามืดที่โรงเรียนนายร้อยตำรวจ เห็นภาพการฝึก
– เรียกรวมตื่นนอนตอนเช้า, อาบน้ำ, กิจวัตรตอนเช้า
– วิ่งประจำหมู่ ตัดเฟรม
อัศวินขับรถพาไซเรนมาส่งที่โรงเรียนด้วยตัวเอง นักเรียนตำรวจกลุ่มนึงกำลังวิ่งออกกำลังกายโดยพร้อมเพรียงกัน ไซเรนมองรอบด้าน อัศวินตบบ่าไซเรนให้กำลังใจ
ไซเรน “คุณอาจับมันให้ได้นะครับ”
อัศวิน “ไซเรน…อาของถามหน่อย ถ้าเจอหน้าไอ้คนที่ฆ่าพ่อเราอีก เธอจะจำได้มั้ย”
ไซเรน (ขมขื่น) “ผมเห็นหน้าไอ้ชั่วนั่น ไม่ชัดจริงๆ ครับ เลือดเต็มหน้าไปหมด”
ถ้าคุณอาได้ข่าวอะไรรีบบอกผมด้วยนะครับ
อัศวิน“อาจะส่งข่าวความคืบหน้าให้เราเรื่อยๆ ไม่นานหรอกต้องได้ตัวมันมาลงโทษ ตั้งใจเรียนนะ พ่อเธอคงอยากเห็นเธอในวันประดับยศแน่ๆ”
ไซเรนไหว้อัศวินเดินเข้าโรงเรียนไป มีหนึ่งคนในกลุ่มที่วิ่งตัดไปหันมองไซเรน(คอน) เด็กเส้น
ไซเรน ตัดผม รับชุดฝึกนักเรียนนายร้อย (เราจะเห็นไซเรนในชุดฝึกของเด็กปีหนึ่ง) ด้วยแววตาแข็งกร้าวไซเรนยืนเป็นกลุ่มกับเพื่อน รับโอวาทสำหรับนักเรียนใหม่ บริเวณลานหน้าพระรูป INS.เก็บฟุตตอนมีแถวเต็ม แล้วถ่ายเจาะเฉพาะกลุ่มไซเรนมีคนนำพูดว่า “ทำความเคารพ”
ครูฝึก “สวัสดี นักเรียนนายร้อยตำรวจใหม่ทุกนาย โรงเรียนนายร้อยตำรวจยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนด้วยความยินดี โรงเรียนนายร้อยตำรวจยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนนั่นหมายความว่าไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ด้วยความยินดี จะทำอะไรให้ขออนุญาตก่อนทุกครั้ง หรือให้ทำเฉพาะที่สั่งเท่านั้นทางไปสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกไม้ หอมหวลชวนจิคไซร้ ไป่มีโคลงกลอนนี้คงบอกถึงการใช้ชีวิตในโรงเรียนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี ว่าการก้าวไปสู่ความมีเกียรติยศและเกียรติศักดิ์นั้น หนทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่นักเรียนหลายคนคิด แต่หนทางที่นักเรียนด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่นักเรียนหลายคนคิด แต่หนทางที่นักเรียนจะต้องก้าวต่อจากนี้ไป นักเรียนจะต้องเจอกับความยากลำบาก เพื่อฝึกทั้งร่างกายและจิตใจ ให้เข้มแข็ง เพื่อที่จะพร้อมออกไปเป็นนายตำรวจให้สมกับคำว่า ผู้พิทักษ์สันติราช ที่มีอุดมการณ์ มีความเสียสละ เชิญ เลิกได้”
เสียงนรต บอก “ทำความเคารพ”
เสียงครูฝึกลอยต่อเนื่องเข้าไปในMontage ไซเรนฝึก กินข้าว วิ่งหกล้ม ขัดรองเท้า โดนซ่อม และอื่นๆรับหน้าไซเรนมุ่งมั่น
จ่าแดงบ่น
จ่าแดง “เข้ากับหน้ามากเลย เฝือกสีชมพูเนี่ย”
น้ำผึ้ง“เอ้า!!! ก็จ่านอนปวดอยู่ก็บอกว่าอะไรก็ได้ หนูชอบสีชมพูอ่ะ เอาน่า…เฝือกก็คือเฝือกแหล่ะ สวยดี๊”
บัญชาคุยกับทีม ทำชาร์ตโยงเรื่อง ว่าทำไมตี๋ใหญ่ไม่ฆ่าไซเรน ทั้งที่น่าจะทำมาหลายครั้งแล้ว (ดูชาร์ตผ่านแท็ปเล็ท) บัญชาส่งแท็ปเล็ทให้จ่าแดง จ่าแดงกำลังงงอยู่กับแท็บเล็ท น้ำผึ้งเข้าช่วย
จ่าแดง“ขอทำเป็นเอกสารแบบเดิมๆ ไม่ได้เหรอครับ ไอ้เครื่องนี่มันน่าจะล้ำไปสำหรับผมนะครับ”
บัญชา “คดีนี้ผมได้รับคำสั่งตรงให้ติดตาม เราไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ใครอยู่ข้างไหน แม้กระทั่งในกรมเอง เพราะฉะนั้น คดีนี้และเรื่องที่ผมอยากให้ ติดตามต้องเป็นความลับ คุณจะใช้ใครไปสืบ หรือหาข้อมูลภายใน ก็หาทางเบี่ยงเบนประเด็นให้ดี …ผมเองในเวลานี้ก็บอกพวกคุณได้เท่าที่บอกได้ น้ำผึ้งช่วยสรุปเหตุการณ์หน่อย”
น้ำผึ้ง “หลังจากที่ปล้นรถรักษาความปลอดภัยของเอสจีซิเคียวริตี้ ครั้งแรก เราเชื่อได้ว่ามีสองคนเป็นอย่างน้อย ตี๋ใหญ่ และแฟรงค์กี้ ในการปล้น เจ้าหน้าที่ประจำรถสามคน เสียชีวิตในที่เกิดเหตุสองคน ครอบครัวของเจ้าหน้าที่ประจำรถอีกคนคือ ดาบยุทธ เมีย และลูกสาวเสียชีวิต แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมในเวลาต่อมาดาบยุทธ จึงไปถูกฆ่าแขวนคอที่คลีนิก”
จ่าแดง “ถ้ามันตั้งใจฆ่า ทำไมถึงเย็บแผลที่โดนยิงให้ไอ้ยุทธก่อน”
ทุกคนมองหน้ากัน ก่อนที่จ่าแดงจะทำวงแตกด้วยการไปกดโดนในแท็ปเล็ตเป็นวง G20(เพลงของฟรีไม่มีในโลก) ของโมโน จ่าเขินพยายามปิดมือพลันละวัน
จ่าแดง “เด็กๆ สมัยนี้เค้าร้องเพลงเต้นกันน่ารักดีนะครับ”
บัญชา “มันเสี่ยงมางานศพเพื่อ..”
น้ำผึ้ง “หรือมันจะมาปิดปากเด็กนั่น”
จ่าแดง มันปล่อยลูกยุทธรอดมาสองครั้งแล้ว ทั้งที่มันจะฆ่าทิ้งก็ได้ …ไม่น่าใช่นะผมว่า”
ตี๋ใหญ่ ลงมาหน้าตึกแถวกับเชน
ตี๋ใหญ่ ระวังด้วย
เชน (พยักหน้า)
ตี๋ใหญ่ได้ยินเสียงแก้กๆ ของหลิน เห็นหลินเรียกแท็กซี่พอดี ตี๋ใหญ่นั่งตามไป
ตี๋ใหญ่ “ขับตามแท็กซี่คันหน้าไป”
แท็กซี่ (มองตี๋ใหญ่)
ตี๋ใหญ่ “เมียผมมันนอกใจ”
แท็กซี่พยักหน้าตบเข่าฉาดแล้วเริ่มพล่ามไม่หยุด แล้วก็ขับรถแท็กซี่ออกจากตรงนั้นไป
แท็กซี่ (พูดไทยสำเนียงอีสาน) “นั่นไงนึกแล้ว ผมมองหน้าพี่เมื่อกี้ตอนเปิดประตูนะ ผมรู้เลย เต็มที่พี่ถึงไหนถึงกัน เดี๋ยวผมจับได้ช่วยกระทืบด้วย ผมเคยโดนเหมือนพี่เลย อีส้มเช้งเมียเก่าผมน่ะ”
ตี๋ใหญ่ (มองตามรถที่เลี้ยวไป เตือน) “ซ้าย ครับ ซ้าย”
แท็กซี่ “ครับๆ มันคลั่งเกาหลี ถึงกับเปลี่ยนชื่อเป็นซันนี่ มันบอกเปลี่ยนตามเกินกุ๊ป (เกิลกรุ๊ป) อะไรนี่แหล่ะแล้วมันก็เต้นอะไรของมันลงเฟสทุกวัน ผมนะขับรถแทบไม่ได้ขี้ได้เยี่ยว ออกกะต้องซื้อข้าวไปประเคนมันอีก มันยังทำผมได้”
ตี๋ใหญ่ไม่ได้สนใจฟังนัก
มุมมืดในร้านเช่าพระ เจ้าของร้านนั่งเล่นคอมอยู่หลายจอ ไอแพด โน้ตบุค โทรศัพท์ เปิดที่เอาเงินออกจากซอง
เชน “ขอสองแสน”
เจ้าของร้าน (หยิบเงินมาดู) “ของร้อน เรทเดิมคงไม่ได้”
เชน “ก็สามแสนแลกสองแสนยังไม่พออีกหรอไงครับพี่”
เจ้าของร้าน (หยิบเงินมาดู) “ก็ค่าความเสี่ยงมันสูง เงินใหม่สดๆ จากแท่นพิมพ์ ตามง่ายจะตายห่า ปล่อยตอนนี้ก็ไม่ได้ ยิ่งเก็บนานเงินพี่ก็จม น้องต้องเข้าใจ ครึ่งๆ อยากได้สองแสนก็เอามาสี่”
เชน (พูดไม่ออก) “งั้นเดี๋ยวว่ากัน ไปถามพี่เค้าก่อนว่าเอาไง”
เจ้าของร้าน (หยิบเงินมาดู) “น้องลองที่อื่นก่อนก็ได้นะ”
เชนออกไป เจ้าของร้านโทรเช็คข่าวเรื่องเงิน เป็นภาพในจอพาดหัวว่าเงินโดนปล้นไปสองล้าน จบที่หน้าเจ้าของครุ่นคิด
ตี๋ใหญ่ เดินมองหาหลินมาตามทาง แล้วมองเข้าไปในร้านแผ่นเสียง เห็นหลินกำลังนิ่งฟังเพลงจากแผ่นเสียง ที่หมุนอยู่ ภายในร้าน …ตี๋ใหญ่ แอบมองอยู่ด้านนอกร้าน เขายกเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเธอเอาไว้ หลินยังคงเคลิ้มเคลิ้มกับเสียงเพลงที่ผ่านเข็มขูดแผ่นไวนิล ตี๋ใหญ่ เดินหลบเข้าไปในร้านแผ่นเสียง ผ่านด้านหลังเธอใกล้ๆ พยายามสำรวจการแต่งกาย กระเป๋าสะพายที่หลินถือ ว่ามีอะไรมั่ง แต่เขาก็ยังไม่สามารถล้วงอะไรจากเธอได้ ตี๋ใหญ่รับโทรศัพท์เชน
เชน (ออฟซีน) “แม่งขอเพิ่มเป็นสี่แสนพี่ มันบอกของร้อน เรตเดิมไม่ได้”
ตี๋ใหญ่ (นิ่งฟัง)“งั้นก็ตามนั้นกลับไปเอาเพิ่มได้เลย”
บัญชา “เออ …เรื่องเงินว่าไงน้ำผึ้ง”
น้ำผึ้ง “เงินที่ถูกปล้น เอสจี เพิ่งไปรับมาจากแบ็งค์ เป็นแบงค์ใหม่มีรหัส ถ้ามีการเอามาใช้เรารู้แน่นอนค่ะ ส่วนเศษยาที่อยู่ในที่เกิดเหตุเป็น โคเคนนำเข้าเกรดเอ ซึ่งเป็นของเล่นของคนมีตังค์เท่านั้นคะ”
บัญชา “คนที่อยู่กับอัศวินเป็นใคร น้ำผึ้งตามให้หน่อยนะ”
จ่าแดง “มันชื่อจักร ติดตามพลตรีอัศวินมาตั้งแต่จบใหม่ ตอนนี้ก็น่าจะร้อยเอกแล้วมั้งแต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรให้กับท่านอัศวินกันแน่”
บัญชา “ผมว่าพวกเราออกไปหาข่าวกันหน่อยดีกว่า”
ชาย “จะบ้าหรอ เข้ามาในรถสิ”
มิลค์ “ก็เอามาเลยจะรีบไป”
ชาย (ปิดกระจก) “ตามใจ”
มิลค์ ตัดสินใจขึ้นรถไป หญิงสาวขายอีกคนทำหน้าเจ้าเล่ห์
ชายนั่งข้างหลัง ผู้หญิงขับ มิลค์เข้ามา รถขับออกไป มิลค์ตกใจเล็กน้อย
มิลค์ “จะไปไหน”
ชาย (ยื่นยาให้) “จะอยู่รอตำรวจหรือไง สามพันห้า”
มิลค์ “ทำไมแพงอ่ะ”
ชาย “ของดี ไม่เอาก็ได้นะ”
มิลค์หยิบเงินส่งให้ ชายมองมิลค์เห็นอาการอยากยา(นิดๆ)
ชาย “เล่นเลยก็ได้นะ”
ตัดมารถจอดอีกที่หนึ่ง ที่ผู้หญิงที่อยู่หน้ารถมองมีควันลอยในรถแล้ว ชายลวนลามมิลค์ลูบขา มิลค์ตบไปที่หน้า ชายกอดรัด ผู้หญิงหน้ารถรื้อกระเป๋าเอาเงินมิลค์ เสร็จแล้วหันมาช่วยล็อค
ทันใดเราก็เห็นจักรใช้ศอกทุบกระจกฝั่งคนขับเข้ามาลากเอาผู้หญิงออกไปผู้ชายเปิดประตูออกมาจะต่อยจักร จักรจับหักล็อคจับหัวโขกกับรถร่วงไป มิลค์อยู่ในอาการตื่นตระหนก ทั้งคู่มองหน้ากัน
ตี๋ใหญ่กำลังเดินวนอยู่หน้าร้าน สองจิตสองใจ ว่าจะเอายังไงดีกับหลิน ที่เขามองเห็นเธอกำลังยืนเลือกเลือกกลิ่นผสมอยู่ ตี๋ใหญ่ตัดสินใจ เฉไฉเดินเข้าไปโฉบเข้าไปใกล้ๆ หลิน เหมือนพยายามจะหยิบเอาสมุดหรือหลักฐานอะไรก็ได้จากกระเป๋าสะพายหลินที่เปิดอยู่ แล้วอยู่ๆ หลินก็พูดขึ้นโดยที่ไม่หันมามองทางเขาด้วยซ้ำ
หลิน “ตามหาอะไรรึเปล่าคะ”
ตี๋ใหญ่ (ชะงัก ดึงมือกลับ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง)
หลิน (ยิ้ม เดินเข้าหาหาจนชนตี๋ใหญ่)“โอ๊ะ!! ขอโทษ…ก็เห็นตามมาตั้งหลายวันแล้วนี่คะ”
ตี๋ใหญ่ (ถอย) “ผมไม่ได้ตาม จำผิดคนแล้ว
หลิน (ตามเข้าไปดมใกล้ตี๋ใหญ่มาก ตี๋ใหญ่ถอยกรูดจนติดผนัง)“ไม่ใช้น้ำหอม อาบน้ำด้วยสบู่เด็กที่แทบจะไม่มีกลิ่น กลิ่นใบเตยในรถแท็กซี่แล้วก็กลิ่นความกลัว”
ตี๋ใหญ่ “ผมต้องกลัวอะไร สติดีรึเปล่า”
หลิน “คุณกลัว”
ตี๋ใหญ่ (มองหา) “ลาเวนเดอร์ขวดนึง”
หลิน “คุณกลัว…เอาไปทำไมคุณไม่ใช้น้ำหอม”
ตี๋ใหญ่ “ผมไม่ได้กลัว”
หลิน “คุณกลัว…แล้วตามชั้นทำไมตั้งแต่ที่ร้านแผ่นเสียงแล้ว ที่คุณโฉบไปโฉบมา ต้องการอะไรคะ”
ตี๋ใหญ่ “อือม์..ผมว่าผมน่าจะเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่านะ ว่าคุณต้องการอะไร”
หลิน (ไม่เข้าใจ นิ่ง)
ตี๋ใหญ่ “คุณตามดูผมมาตั้งแต่ที่พัก”
หลิน (ยิ้ม เผลอหัวเราะออกมา)
ตี๋ใหญ่ “หัวเราะอะไรไม่กลัวเหรอผมอาจทำร้ายคุณก็ได้”
หลิน คุณกำลังกลัวมากขึ้นนะเนี่ย ขู่ใหญ่เลย” (ขำ)
ตี๋ใหญ่ (เถียงไม่ออก) “คุณรู้ได้ไง ว่าผมกลัวคุณ”
หลิน “ความกลัวมันมีกลิ่น”
ตี๋ใหญ่ “คุณนั่งแท็กซี่ตาม คุณเป็นคนเดียว ที่จ้องหน้าผมแบบไม่หลบตา”
หลินกรั้วหัวเราะขำไปพูดไป พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนตี๋ใหญ่เขิน
หลิน “จ้องหน้าไม่หลบตาด้วย” (หลินล้วงไปที่กระเป๋าหยิบไม้เท้าคนตาบอดออกมา)“คนตาบอดจะจ้องหน้าคนตาดีได้ยังไงน้า ชั้นไม่เห็นคุณอยู่ในสายตาซะด้วยซ้ำ”
ตี๋ใหญ่ (งง) ก็…เมื่อกี้คุณยังเดินเป็นปกติเลยนี่
หลิน “อยากรู้ความลับของผู้หญิงตาบอดมั้ยคะ ตามชั้นมาก็ได้นะ ชั้นจะไปร้านกาแฟใกล้ๆ แถวนี้”
จักรเดินมาจะขึ้นรถ มิลค์เดินตาม
มิลค์ “นายจะไม่บอกพ่อใช่มั้ย”
จักร “หน้าที่ผมแค่ดูแลคุณ ส่วนคุณจะทำอะไรไม่ใช่เรื่องของผมแต่มาชนของเองแบบนี้มันอันตราย”
จักรหยิบซองยาออกมายื่นตรงหน้า มิลค์จะหยิบ จักรไม่ให้
จักร “ของฟรีไม่มีในโลก”
มีครูฝึกประจำหนึ่งคนใส่แว่นปรอทติดหน้าตลอด ผอมเกร็งบุคลิกตำรวจมากๆ ยศร้อยตรี หนุ่มเป็นผู้ฝึก (อยากได้ตำรวจผู้ฝึกจริง ลองคัดดู) คอยคุมฝึกกลุ่มไซเรนตลอด และมีคาแร็กเตอร์พูดเป็นกลอนตลอดเราจะเห็นไซเรนและกลุ่ม กอดคอกันเป็นหน้าระดานกระโดดกบ ไซเรนพาเพื่อนล้ม เพื่อนเริ่มหมั่นไส้
ครูผู้ฝึก “แม้หนทางข้างหน้ายังว่างเปล่า แดดจะเผาผิวผ่องให้หมองไหม้ ที่ตรงนี้มีหุบเหวและเปลวไฟ ถ้าอ่อนแอจะก้าวไปอย่างไรกัน มีคนอู้ นักเรียนมีคนอู้”
นักเรียน “มีคนอู้” (นักเรียนพูดตามพลางมองหาคนอู้)
ครูผู้ฝึก “ไม่ไหวเหรอนักเรียน ลำพังแถวเดียวกันมีอยู่ไม่กี่คน นักเรียนยังช่วยกันพยุงไม่ได้ นับประสาอะไรกับที่ต้องออกไปดูแลประชาชนฮ้ะ!! พวกมึงต้องออกไปดูแลทั้งชีวิตและทรัพย์สินของประชาชน โดนจวกแค่นี้ก็ไม่ไหวซะแล้ว ไอ้อ่อน พวกมึงมันอ่อนนัก เอ้าหิวน้ำไม๊”
นักเรียน “ไม่หิวครับ”
ครูผู้ฝึก “ถอดเสื้อ นอนหงาย”
ผู้ฝึกฉีดน้ำใส่นักเรียน ซึ่งตอนนี้กอดคอกันซิทอัพอยู่ ไซเรนถ่วงเพื่อน ครูฝึกเริ่มสังเกตเห็น
ครูผู้ฝึก “นักเรียนช่วยกัน ไม่ไหวหรือไง เอี้ยยยมาดังๆ”ทุกคนเอีี้ยพร้อมกัน ไซเรนไม่ไหว ไม่ออกเสียง
ครูผู้ฝึก “ มีคนอู้ นักเรียนมีคนอู้”
นักเรียน “มีคนอู้”(นักเรียนพูดตามพลางมองมาที่ไซเรน)
ครูผู้ฝึก “มีคนอู้ ต่ออีกห้าครั้ง”
นักเรียน(คอนจากฉากแรก เหลือบมอง) “แม่งเอ้ย เด็กเส้น”
-ภาพกว้างจ่าแดงกับน้ำผึ้งคุยกับวินมอไซค์ (ฉากผ่านเวลาจ่าสืบข่าว)
จ่าแดงแทงสนุ๊กคุยไปด้วย น้ำผึ้งเบื่อ สักพักมีคนมาคุยกับจ่าแต่เราจะไม่เห็นหน้า(เป็นสาย) จ่าแดงยื่นเงินให้
จ่าแดง “มีข่าวโทรมาด้วย”
น้ำผึ้ง “พวกนี้น่ะจ่า” (จ่ามองปราม) “อ๋อ… พี่แดงดูเหมือนเคยไปพักร้อนในบางขวางมาแล้วทุกคน”
จ่าแดง “อยากได้ข่าวโจร จะให้ไปคุยกับพระหรือไง”
ควันจากแก้วกาแฟในมือหลินลอยฉุย ตี๋ใหญ่รู้สึกประหลาดใจกับความสดใสและจริงใจ อบอุ่นของผู้หญิงคนนี้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีทีเค้าได้คุยเรื่องที่ผ่อนคลายกับผู้หญิงคนหนึ่งบ้าง
หลิน “จริงๆ ไม่ได้ชอบกินกาแฟนะ แค่ชอบกลิ่นมัน หลังๆ กว่าจะรู้ตัวก็กลายเป็นติดไปซะแล้ว .. มันคงเป็นสิ่งเสพติดชนิดเดียว ที่ถูกกฎหมายอย่างออกนอกหน้ามากเลยนะ”
ระหว่างที่หลินพูด ตี๋ใหญ่ พยายามพิจารณา มองหน้าเธออย่างตั้งใจ
ตี๋ใหญ่ “คุณรู้ได้ไง ว่าผมตามคุณไป ที่ร้านแผ่นเสียง”
หลิน “ให้ทาย” (ทำเป็นสูดลมหายใจเข้าแรงๆ)
ตี๋ใหญ่ “กลิ่น? คุณตาบอดแล้วไม่ต้องใช้ ไม้เท้า มันชินทางหรือ…”
หลิน (สวน เอาอุปกรณ์ทำเสียงให้ดู) ชั้นใช้อุปกรณ์อันนี้ค่ะ ชั้นตาบอดตั้งแต่เกิด แล้วก็ค้นพบว่าชั้นสามารถสร้างโครงร่างของ พื้นที่สิ่งกีดขวาง ขึ้นในสมองได้ รู้ว่าเสียงสะท้อนเกิดจากกำแพงสูงขนาดไหน ประตูเปิดตรงไหน มีอะไรขวางรึเปล่า จากการฟังเสียง สะท้อนค่ะ เหมือนค้างคาวที่บินได้ในความมืดไง ส่งคลื่นเสียงออกไป และสร้างแผนที่ในหัวได้เอง (หลินทำเสียงจิ้ดแบบค้างคาว ตี๋ใหญ่ เผลอยิ้มออกมา) พระเจ้าคงให้มาแทนตาของชั้นที่เสียไปมั้ง แต่ก็ไม่ทุกคนนะ ทั่วโลกมีอยู่ไม่กี่คน”
ตี๋ใหญ่ “แต่ดีนะที่หน้าคุณไม่เหมือนค้างคาว”
หลิน (หัวเราะ) “ถือว่าเป็นคำชมนะคะ แต่ถ้าที่ไหนเสียงดังและไม่เคยไปก็ต้องใช้ไม้เท้าอยู่ดี …คุณหนีใครอยู่เหรอ”
ตี๋ใหญ่ “หืมมม์”
หลิน “คุณดูไม่สบายใจ เวลาที่คิดว่ามีคนมอง”
ตี๋ใหญ่ “เปล่า”
หลิน (ยิ้ม) “ldquo;ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะคะ”
ตี๋ใหญ่ (สองจิตสองใจ) “ผมแค่ไม่อยากให้ใครจำหน้าได้”
หลิน “งั้นก็ปลอดภัย ชั้นจำหน้าคุณไม่ได้แน่ๆ ..หลิน ค่ะ” (ยื่นมือมาตรงหน้า)
ตี๋ใหญ่ (อึกอัก ยื่มือมาจับ) “ยินดีครับ”
หลิน (นิ่ง รอฟัง เอียงหัวไปมา) “ยินดีครับ แล้วยังไงต่อ …หลินค่ะ”
ตี๋ใหญ่ (ยิ้ม ตัดสินใจ) “ใหญ่ ครับ”
หลิน “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณใหญ่ คงไม่ต้องเดินสะกดรอยตามกันอีกนะคะ”(หัวเราะร่วน ยิ้มร่า)
ตี๋ใหญ่มองเธอ แล้วก็ยิ้มตามไปด้วยอย่างไม่รู้สึกตัว
มุมมืดในร้านพระ เจ้าของร้านนั่งเล่นคอมพ์ อยู่หลายจอ ไอแพด โน้ตบุค โทรศัพท์ เปิดที่เชนนับเงิน บนโต๊ะมีเงินสี่แสนที่เอามาแลก
เจ้าของร้าน “สองแสน”
เชนรับซองเดินออก ลูกน้องหนึ่งคนเดินออกจากมุมมืด เจ้าของร้าน พยักหน้าให้ตามไป
เจ้าของร้าน “ไปเอาที่เหลือมาด้วย”
เจ้าของร้านหยิบเงินมาดู กล้องโคลสอัพไปที่รหัสเงิน เจ้าของร้านยกหูโทรศัพท์
แม่พาสเวิร์ด “สองแสน เอามาจากไหนลูก!!!”
พาสเวิร์ด “ไม่ต้องห่วงเค้าให้ทำงานผ่อนเอา ไม่มีดอกด้วย”
แม่มองงง พาสเวิร์ดยิ้มหน้าบาน
ตี๋ใหญ่กับหลินกำลังเดินคุยกันตรงไปยังอพาร์ทเม้นท์
หลิน “ทำไมไม่ให้แท็กซี่ไปจอดหน้าซอยเลยล่ะ”
ตี๋ใหญ่ “รถติด”
หลิน (อารมณ์ดี) “ถึงตาจะมองไม่เห็น ก็รู้ว่ารถไม่ติดค่ะ”
ตี๋ใหญ่ “การจราจรมีกลิ่นบอกด้วย?”
หลิน (ชี้หูตัวเอง) “รถเคลื่อนที่ตลอด ไม่ต้องใช้กลิ่น.. ใช้ความรู้สึกค่ะ” (ยิ้ม)
ตี๋ใหญ่ (หัวเราะ) “คุณเป็นคนตาบอดที่อารมณ์ดีมากนะ”
หลิน “ทำไม? พิการต้องซอมซ่อ สงสารตัวเอง ซึมเซาด้วยหรอคะ”
ตี๋ใหญ่ “เปล่า ผมคิดเอง .. นึกว่า…ส่วนใหญ่เขาเป็นงั้น”
หลิน (ส่ายหน้า) “ยังไม่บอกเลย ทำไมไม่ให้รถไปส่งถึงที่พัก”
ตี๋ใหญ่ “อยากเดินคุยกันไง”
หลิน “ไม่อยากให้คนรู้ว่าอยู่ที่ไหน ..ว่างั้น แต่ตอนนี้ชั้นรู้แล้วนะว่าเราอยู่ซอยเดียวกัน ฆ่าปิดปากเลยมั้ย”
ตี๋ใหญ่ยิ้มแต่สะดุดนิดนึง ภาพกว้าง ทั้งคู่เดินอยู่ในตรอกคุยกัน
หลิน “บ้านคุณอยู่ไหน”
ตี๋ใหญ่ “เดี๋ยวผมเดินไปส่งคุณก่อนดีกว่า”
เราจะเห็นทุกคนปิดไฟนอนกันแล้ว มีคนหนึ่งลุกขึ้นไปปลุกคนอื่นๆ ย่องๆ รวมกันหลายคนหยิบผ้าห่ม ไปที่เตียงไซเรนคลุมแล้วรุมเตะต่อย
นักเรียนคนหนึ่ง “มึงจำไว้นะถ้าไม่ไหว ก็ลาออกไป เลิกทำให้พวกกูเดือดร้อนได้แล้ว”
เนส “ใครทำอะไร ไซเรน”
ไซเรน “ล้มตอนฝึก”
เนส “ไม่จริงอ่ะ เราร้องเรียนได้นะ”
ไซเรน “ไม่เป็นไร”
เนส “เดี๋ยวเราบอกครูฝึกเอง”
ไซเรน “อย่ายุ่ง (เสียงดัง เนสหน้าเสีย) ที่นี่มันก็มีวิถีของมัน เธอไม่เข้าใจหรอก แล้วมาทำไมเดี๋ยวเราก็ได้ปล่อยกลับบ้านแล้ว”
มุมมืดในร้านพระ เจ้าของร้านนั่งเล่นคอมอยู่หลายจอ ไอแพด โน้ตบุค โทรศัพท์
เจ้าของร้าน“กูอ่านข่าวว่ามีเงินทั้งหมดสองล้าน มึงไปเอาที่เหลือมาด้วย เอาไอ้เจี้ยบไปช่วยด้วย”
เจ้าของร้านโทรศัพท์
เจ้าของร้าน “เงินที่ถูกปล้นโผล่ที่ผมแล้วครับคุณจักร มันจะเอาแค่สองแสน”
จักร “แล้วให้คนตามไปรึเปล่า”
เจ้าของร้าน (ออฟซีน) “ผมให้เด็กผมตามไปแล้ว แต่คลาดกันเลยไม่รู้ว่าเงินที่เหลืออยู่ที่ไหน“
จักร “ถ้ามันกลับมาอีกโทรบอกผมทันที (กับอัศวิน) เจอเงินแล้วส่วนหนึ่งแล้วครับ”
อัศวิน “ตี๋ใหญ่รึเปล่า”
จักร “แต่ยังไม่ได้ตัว ไม่รู้จะกลับมาอีกรึเปล่า”
อัศวิน “ตี๋ใหญ่รึเปล่า ตามไปดูให้แน่ไป”
ตี๋ใหญ่เดินเข้าไปในตึกแถว ด้านล่างไม่มีใครอยู่ รู้สึกแปลกๆ มองเห็นชามข้าวหกเลอะเทอะ ตี๋ใหญ่เดินระวังตัวขึ้นไป ระหว่างชั้น เชนออกจากเงามือล็อคคอตี๋ใหญ่แล้วให้สัญญาณว่าข้างบนมีคน พอถึงหน้าประตูเราจะเห็นลูกน้องคนหนึ่งโผล่หน้ามางดูต้นทาง เป็นระยะๆ เชนเลาะกำแพงเข้าใกล้ห้องแต่กลับมีปืนยื่นมาจ่อหัวเชน เชนหน้าเสีย แต่ตี๋ใหญ่ที่โผล่มาจากหลังเชน เอาปืนจ่อหัวปลดอาวุธแล้วดันเข้าห้องไป ขณะที่สองคนอยู่กลางห้องกำลังวัดใจกันว่าใครจะยิงใครก่อน ตี๋ใหญ่แววตานิ่งคมกริบ ขึ้นนกช้าๆ เจี๊ยบถอดใจลดปืนลงจากหัวเชน ตี๋ใหญ่เก็บปืนไว้ เสียงชักโครกก็ดังมาจากห้องน้ำ เชนมองเห็นถุงเงินที่วางอยู่ทีปืนวางทับอยู่ สะดุ้งเข้าไปจะหยิบปืน
เสียงชักโครกดัง
ชายหนึ่ง (ออฟซีน) “ส้มตำมึงเล่นกูซะขี้แตกเลย ไปๆเสร็จและ”
ทั้งคู่เจอะกันแต่เชนช้ากว่า ชายหนึ่งหยิบปืนได้ จ่อไปที่เชน บรรยากาศตึงเครียด
ตี๋ใหญ่ “อยากได้เงิน ก็เอาไป… ปล่อยน้องผม แล้วออกไปเงียบๆ เสียงดังไปก็เกมส์กันหมด”
ชายหนึ่ง “วางปืนลง”
ตี๋ใหญ่ “งั้นแลกตัวกันที่ประตู”
ชายหนึ่ง (ทำหน้าเซ็ง) “งั้นให้ไอ้เจี้ยบมาเอาเงินไปวางหน้าห้องก่อน”
ตี๋ใหญ่เดินคุมมากับเจี๊ยบลากถุงเงินเสร็จ ทั้งคู่สลับที่กันชายหนึ่งจะลากเชนไปที่ประตู
ก่อนจะแลกตัวกันเชนโดนทุบด้วยด้ามปืนที่หัวเลือดไหล เกิดชุลมุนกันสองคู่ สุดท้ายก็จับตัวเอาเทปมัดมือไว้ได้
ตี๋ใหญ่ “มึงพวกไหน”
ยังไม่ทันได้ถามก็มีเสียงของตกด้านล่าง ตี๋ใหญ่นำเชนลงไปดูอย่างระทึก เปิดประตูห้องน้ำไปเจอพาสเวิร์ดถูกมัดอยู่กับแม่เลือดท่วม พาสเวิร์ดสีหน้าเป็นปกติตี๋ใหญ่เชนตกตะลึง เชนเข้าแก้มัด ตี๋ใหญ่ทรุดลงเศร้าและแค้นมองแบบไม่อยากจะเชื่อเชนเค้าดูอาการแม่ซึ่งถูกปาดคอ หันมาหาตี๋ใหญ่ส่ายหน้า พาสเวิร์ดหายไปช่วงที่รุมดูอาการแม่ ตี๋ใหญ่แค้นกลับขึ้นไปจะเอาเรื่อง เจอพาสเวิร์ดปาดคอทั้งคู่ไปเรียบร้อยแล้ว
พาสเวิร์ด “มันทำแบบนี้กับแม่ แม่บอกว่าคนชั่วต้องได้รับกรรม ใครทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว แต่แม่เป็นคนดี แม่ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว”
ตี๋ใหญ่ช็อคนั่งลงกุมหัวทำแล้วเดินทำอะไรไม่ถูกออกไปสูดอากาศที่ระเบียง
เชน “เอาไงดีพี่”
พาสเวิร์ด “ก็ทำงี้ไง เคยอ่านข่าว”(พาสเวิร์ดสับไปที่แขน ตี๋ใหญ่ เชน เบือนหน้า)ไม่ยากตอนเด็กๆผมอยู่แถวโรงเชือดหมู เคยเห็นแล้วจำได้”
เราจะเห็นเชนช่วยลากศพเข้าห้องน้ำ
เชน ออกมาดูลาดเลา ตี๋ใหญ่ พาสเวิร์ด พยุงแม่ขึ้นรถ พร้อมทั้งโยนถุงดำศพขึ้นรถขับออกไป
นักเรียนยังอยู่ในท่าซิทอัพ
ครูผู้ฝึก “เอามือลง นักเรียนเห็นต้นไม้นั่นไม๊ สั่งไปได้วิ่งไป อ้อมต้นไม้จากซ้ายไปขวา แล้วกลับมาเข้าแถวตามเดิมทุกคนทราบ เรียบร้อย ไป ได้”
นักเรียนตัวคอน วิ่งข้่างๆไซเรน “แม่งเอ้ย มึงไม่ไหวก็ออกไป”แล้ววิ่งชนไซเรนล้ม ไซเรนลุกวิ่งต่อ แต่กลับมาเป็นคนสุดท้าย
ครูผู้ฝึก “มีคนช้า รอบต่อไปจับเวลา 30 วินาที ไปได้”
ไซเรนวิ่งรั้งท้ายแอบเอายามาพ่น ไซเรนกลับมาคนสุดท้ายเป็นเหตุให้ทั้งหมดโดนทำโทษ
ครูผู้ฝึก “ไม่ทันเวลา พุ่งหลังท่าเตรียม ยี่สิบยก เริ่ม”
นักเรียนทั้งหมดพูดทวนครูฝึดแต่ละคำสั่ง กว้างเห็นทั้งสามโยนศพที่หั่นแล้วทิ้งน้ำ
แม่พาสเวิร์ดนอนอยู่บนยางรถยนต์ที่วางเป็นเตียง พาสเวิร์ด หอมแก้มแม่แล้วบ๊ายบาย พาสเวิร์ด เจอกันบนสวรรค์นะแม่กว้างเห็นสามคนยืนหน้าไฟที่ลุกโชน
ตี๋ใหญ่กับพาสเวิร์ดจอดรถที่ข้างถนนสายเปลี่ยว
ตี๋ใหญ่ “เสียบคาเอาไว้อย่างงั้นแหละ”
พาสเวิร์ด “เอ้า..เดี๋ยวมีใครมาเอาไป”
ตี๋ใหญ่ “ก็ดีเลย .. ยังไงเราก็ไม่ใช้มันอีกแล้ว”
พาสเวิร์ด “แล้วต้องเดิน อีกไกลมั้ย นี่เราอยู่ที่ไหนอ่ะ
พาสเวิร์ดยังคงพูดเจื้อยแจ้ว แล้วก็โยนกุญเเจคืนเข้าไปในรถ ทั้งหมดเดินหายไปในความมืด
ครูฝึกพูดก่อนส่งขึ้นรถบัส ในการได้กลับบ้านครั้งแรก นักเรียนเข้าแถวอยู่หน้ารถบัส นักเรียนสั่งทำความเคารพ มีนายตำรวจผู้ฝึกชี้แจง
ครูผู้ฝึก “การกลับบ้านครั้งนี้เป็นครั้งแรกของนักเรียน ฉะนั้นให้ทุกนายรักษาไว้ด้วยเกียรติยศของ นักเรียนนายร้อยตำรวจด้วย ห้ามถอดเครื่องแบบก่อนกลับถึงบ้าน การยืนรอรถให้อยู่ในอาการสำรวม ไม่สอดส่ายสายตาไปมา อย่าลืมเรื่องความเสียสละ และการช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอเมื่อมีโอกาส หลังจากนี้ เชิญแยกย้ายขึ้นรถได้”
นักเรียนสั่งแถว “ทำความเคารพ”ต่อเนื่องบนรถ
ครูแว่นปรอท “พ่อแม่หวังพึ่งพาเจ้า ครูเล่าหวังเจ้าสร้างชื่อ ชาติหวังกำลังฝีมือ เจ้าคือความหวังทั้งมวลกลับไปคราวนี้ อย่าลืมไปกราบเท้าพ่อแม่เรา ท่านคงภูมิใจ และรอคอยเรากลับไปหา หลายคนในที่นี้ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยกราบเท้าพ่อแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว คราวนี้เรามีโอกาสแล้ว กลับไป กอดท่าน กราบท่านที่เท้า หรือเอาน้ำมาล้างเท้าให้ท่านก่อนกราบก็ได้ จำไว้บุญคุณของพ่อแม่ทดแทนเท่าไหร่ก็ไม่หมด กลับมาพบกันใหม่ในเย็นวันอาทิตย์”
ครูลงมาด้านล่าง “ออกรถ”
บัญชากำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำผึ้งนั่งดูเอกสารหลักฐานในแฟ้มอยู่
บัญชา “คดีปล้นเงิน และตายทั้งครอบครัว เงียบเป็นเป่าสากไปเลย“
น้ำผึ้ง “ก็ไม่เห็นมีผู้เสียหายตามเรื่องนะคะ.. แปลก!!”
บัญชา (พยักหน้า) “บริษัทของพลตรีอัศวิน ดูแล.. ทำไมเขาไม่ใช้เส้นสายในกรม ตัวลูกชายอ่ะ เป็นไงมั่ง”
น้ำผึ้ง “จ่าแดงบอกว่า โรงเรียนปล่อยกลับบ้านครั้งแรกวันนี้ค่ะ”
จ่าแดงเปิดประตูเข้ามา
จ่าแดง “สายให้รายชื่อ แหล่งฟอกเงินที่เราน่าจะไปเฝ้าดู ซะหน่อยเผื่อมันจะเอาเงินที่ปล้นมาปล่อย”
บัญชา “ดี!! ไปดูกันหน่อย”
ทั้งหมดออกไป
จักรดูรหัสเงินแล้วเก็บไป
จักร “แล้วไอ้คนที่มันเอามาแลกอยู่ที่ไหน มันเป็นใคร?”
เจ้าของร้าน “ไอ้ผมยาวนี่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แต่คนที่ส่งมันมาต้องรู้จักผมแน่ไม่งั้นมันมาไม่ถึงผมแน่ ผมส่งลูกน้องตามไปแต่หายหัวไปเลย โทรไปก็ปิดเครื่อง ไม่รู้เกิดไรขึ้น”
จักร “มันเชิดเงินเฮียรึเปล่า”
เจ้าของร้าน “ไม่หรอกเมียมันก็ทำงานอยู่กับผม ได้เรื่องแล้วผมจะรีบติดต่อไปเลยครับนาย”
จักร “ผมไม่รู้ว่าไอ้คนขายพระมันโกหกรึเปล่าครับ แต่ให้คนเฝ้าไว้แล้วส่วนเงินผมตรวจสอบแล้ว ใช่ที่มันปล้นเราไปจริงๆ”
อัศวิน เฝ้าให้ดีชั้นว่ามันต้องกลับมาอีกแน่
ทันใดไซเรนซึ่งกลับมาแล้วยืนฟังอยู่นานแล้ว
ไซเรน “ผมขอตามไปเฝ้ามันด้วยคนนะครับ ผมเคยเห็นมันมาแล้วถึงจะไม่เห็นหน้า แต่ก็จำวิธีเดิน กับท่าทางของมันได้ไอ้ตี๋ใหญ่!! นะครับคุณอา ผมขอ”
ไซเรนไหว้ อัศวินมองหน้าไซเรนยังไม่ตอบ