เรื่องย่อตี๋ใหญ่ ดับ ดาวโจร ตอนที่2 ออกอากาศ (1 ก.พ. 59)
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
ความเดิมตอนที่เเล้ว : ตี๋ใหญ่คุยกับไซเรนที่โต๊ะม้าหินหน้าร้านเรื่องโกงในกติกาแปะช่วงที่ไซเรนบอกที่บ้านว่าสอบติดมีความสุขช่วงที่พ่อไซเรนโดนทำร้ายตรงลานจอดรถที่ยิงกัน ช่วงที่ไซเรนวิ่งมาหาแฟรงค์กี้โดนยิงช่วงที่แม่น้องตายเลือดอาบ
รถตี๋ใหญ่จอดอยู่ในเงามืด เค้าหันมองร่างยุทธกระตุกเฮือกๆอยู่เป็นจังหวะ
ตี๋ใหญ่ หนักใจ คิดหาทางออกหันเหลียวมองถุงเงินที่เปิดอ้าอยู่ เห็นเงินสดอยู่เป็นปึก อยู่สองสามถุงติดสินใจขับรถออกไป
ศพแม่ถูกเอาผ้าปิดหน้า ยกขึ้นไปบนรถมูลนิธิ บัญชาเดินเข้ามาดูสถานที่เกิดเหตุ ภาพการตายของแม่ ลูกสาวล้มลง ภาพการยิงกัน บัญชา เดินตรงไปยังรอยที่พ่นพื้นเป็นรูปแม่ กับน้องสาวไซเรนนอนตายพร้อมคราบเลือด บัญชาเดินไปยังตำแหน่งที่แฟรงค์ยกปืนขึ้นจะยิงแม่กับน้องสาวไซเรน บัญชามองไปรอบๆ สะดุดที่จ่าแดงในชุดตำรวจยืนคุยกับเจ้าหน้าที่มูลนิธิ บัญชาเดินเข้าไปไหว้ จ่าตกใจรีบตะเบ๊ะ
บัญชา “สบายดี..จ่าแดง”
จ่าแดง “สวัสดีครับท่าน”
บัญชา “ท่านเทิ่นอะไรพี่ ไม่ได้จ่าแดงผมกับนาย ไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก เออพี่…ไอ้เจี๊ยบบางบอนที่เราไปล้อมจับมันที่บ้านสวน แล้วที่สายเสือกเป็นหนอนล่อเราเข้าไปถูก มันล้อมซัดด้วยอาก้า ถ้าไม่ได้พี่ผมเป็นผีไปแล้ว ตอนนี้มันออกมาแล้วนะจ่าห่าค้ายาเป็นกิโลติดห้าหกปี แม่งออกมาเดินเล่นและ เส้นแม่งแข็งจริง”
จ่าแดง “มันก็เป็นเรื่องปกติครับผม”
บัญชา “แล้วนี่มันเรื่องอะไรจ่าแดง”
จ่าแดง “พยานบอกว่ามีคนแต่งกายคล้ายตำรวจยิงต่อสู้ชุด รปภ. เอสจี ซิเคียวริตี้แต่มีเด็กหญิงกับพี่ชายถูกลูกหลงนำส่งโรงพยาบาลไปแล้ว ส่วนแม่เด็กเสียชีวิตค่าที่ รปภ.เสีย ชีวิตในห้องน้ำห้าง 1 คน โดนยิงเสียชีวิตหน้ารถ 1 คน ครับผม”
บัญชา “ก็วางแผนปล้น แต่ทำไมมีเด็กกับแม่ด้วย”
จ่าแดง “เป็นครอบครัวของดาบยุทธ หนึ่งในรปภ. ประจำรถ แต่หายตัวไป พยานบอกว่าก่อนเหตุการณ์ไอ้ยุทธไปกินไอติมในห้างกับครอบครัวครับผม”
บัญชา “ทำไมมีเด็กกับแม่ด้วย ผมเห็นจ่าแดงเรียกชื่อดาบยุทธ รู้จักกันเหรอครับ”
จ่าแดง “สมัยก่อนเคยทำงานด้วยกันครับ”
บัญชา ลูกชายบาดเจ็บ เมียโดนยิงตาย ลูกสาว โดนเข้าไปอาการสาหัส แล้วเจ้าตัวหายไปไหน จ่าแดงมาช่วยผมทำคดีนี้ละกัน”
จ่าแดง “โอย…ตุลานี้ก็เกษียณแล้วครับ อย่าเลยครับผมไม่ได้ลงพื้นที่มาหลายปีแล้วสู้หนุ่มๆ ไม่ได้หรอกครับ”
บัญชา “เอาน่าพี่ มือดีอย่างพี่ มาช่วยผมเถอะถือว่าคดีสุดท้ายทิ้งทวนนะ ผมให้เด็กทำหนังสือขอตัวพรุ่งนี้เลย คดีนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดานะพี่”
บัญชา “แต่ตอนนี้พี่แดงช่วยไปเก็บข้อมูลที่โรงพยาบาลให้ก่อน เดี๋ยวผมตามไป”
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
แฟรงค์กี้ (ที่ยังสะพายกระเป๋ายาอยู่ตลอดเวลาทั้งที่ถอดเสื้อเห็นรอยสัก) ปาร์ตี้อยูกับสาวๆเซ็กซี่ เต้นอยู่บนโต๊ะหน้าแฟร็งค์กี้ เปิดเพลงดังลั่นมีความสุข ยาเสพติดกระจายเต็มโต๊ะเสียง (ขอสาวๆเซ็กซี่จากโมโนร่วมแสดง) เสียงเคาะประตูดังขึ้น แฟรงค์กี้ให้สาวไปเปิด ตัวเองถอยไปตั้งหลัก เอาผ้าคลุมยา แอบชักปืนออกมา ที่หน้าประตู พนักงานมาเสริฟเหล้าให้สาวๆ
สาว 1 (เดินถือถาดเหล้า) “ขอตังค์หน่อยดิคะ พี่แฟรงค์กี้”
แฟรงค์กี้ “เอ้า..ได้สิคะ…น้องไรนะ….ลูซี่”
แฟรงค์เปิดกระเป๋าแต่เงินหมด หน้าตาเสียอารมณ์
แฟรงค์กี้ “ออกไปให้พี่ก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวตอนเช้าพี่ไปเอาให้นะ”
สาว 2 “โห..”
แฟรงค์กี้ “ก็จ่ายให้น้องๆ ไปหมดแล้วนี่จ้ะ”
สาว 2 “งี้ก็ไม่มีติ๊บ….ที่บอกว่าจะสเปเชี่ยลโชว์ให้ไม่มีแล้วนะ”
แฟรงค์กี้ “อ่ะใจเย็นๆ น่าาา เดี๋ยวพี่โทรหาเพื่อนแป๊บ …..ออกไปให้ก่อนน่านะ”
สาวๆจำใจจ่ายค่าเหล้าไปก่อนแบบเซ็งๆ
พยาบาลประคองสวมเฝือกอ่อนรอบซี่โครงไซเรน (เช็คอีกครั้งว่าซี่โครงร้าวใส่เฝือกหรือเปล่า) ตัวเขาเองเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างเจ็บช้ำ พยายามกัดฟัน
พยาบาล “ยังดีที่แค่ร้าว ไม่ถึงกับหัก”
ไซเรน (พยักหน้า)
พยาบาลเดินออกไป ผ่านหน้าจ่าแดง กำลังนั่งรอสอบปากคำไซเรน
จ่าแดง (ยังอยู่ในชุดตำรวจ)“จำหน้าคนร้ายไม่ได้เลยเหรอ”
ไซเรน (มึนงง)
จ่าแดง “น้อง ..จำหน้าคนร้ายได้มั่งเปล่า”
ไซเรน (ส่ายหน้า) “ผม..มันเร็วมาก ผมวิ่งมาหาพ่อแล้ว….” (พยายามหายใจ แต่ทำได้ไม่สุด เจ็บจนจุกตัวงอ)
จ่าแดง (พยักหน้า) “ดีนะ ที่ไปโดนเสื้อเกราะในกระเป๋า”
ไซเรน (พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น) “เสื้อเกราะของ… พ่อ” (ถามหาพ่อ
จ่าแดง (ส่ายหน้า) “ยังไม่มีรายงาน เรื่องไอ้ยุทธหรอก มีแต่รอยเลือดในที่เกิดเหตุ”
ไซเรน “เลือด….. รู้จักพ่อด้วยเหรอครับ”
จ่าแดง “รอผลตรวจดีเอ็นเออยู่”
ไซเรน “พ่อผม แม่ผม น้องผม”
จ่าแดง (เห็นใจ) “เออๆๆ ใจเย็นๆ ยุทธน่าจะไม่เป็นไรหรอก”
ไซเรน “รู้จักพ่อด้วยเหรอ ครับ ครอบครัวผม อยู่ไหน เป็นไงมั่ง”
จ่าแดง “เฮ้ย..เบาๆ เสียงดังไปทำไม”
ไซเรน (ส่ายหน้าหมดแรง) “พ่อ แม่..น้อง ..อยู่ไหนอ่ะ” (ไซเรนลุกพรวด ล้มลงจากเตียง)
บนรถตี่ใหญ่ ขับวนผ่านคลีนิกเล็กๆ ย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง (อารมณ์โรงพยาบาลตึกแถว) เห็นพยาบาลกำลังดึงประตูเหล็กม้วนลงเพื่อปิดร้าน (แล้วไปออกประตูเล็กด้านหลัง)
– รับหน้าตี๋ใหญ่ครุ่นคิด
– กว้างรถตี๋ใหญ่เข้าจอดหายเข้าไปในความมืด ตี๋ใหญ่เดินประคองยุทธออกมา
ฟ้ากำลังปิดคลีนิคจะเดินออก เขาถูกตี๋ใหญ่เข้ามา
ตี๋ใหญ่ “ขอความร่วมมือด้วยครับ”
ฟ้า “คะ?.. (ตกใจเห็นตี๋ใหญ่อยู่ในชุดตำรวจ) คุณตำรวจ”
ตี๋ใหญ่ “ผม..ผมมีคนเจ็บ”
ฟ้า (มอง ชักไม่แน่ใจ มองหาไปรอบๆ ทำไมมาคนเดียว)
ตี๋ใหญ่ “ห้ามเลือดให้หน่อยครับ”
ตี๋ใหญ่ชี้ไปที่แผลยุทธ ยุทธทรุดลงทั้งคู่ช่วยกันพาเข้าคลีนิก พาไปที่เตียงท่าทางเงอะงะ พยายามเอาผ้าก๊อซซับเลือด แต่ไม่มีท่าทีที่จะหยุดลง
ตี๋ใหญ่ “แผลใหญ่สงสัยต้องเย็บ”
ฟ้า “ห๊า..เย็บ ไม่เป็นคะ หนูๆ เป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลคะ”
ตี๋ใหญ่ “เย็บเถอะครับ!”
ฟ้า “ไม่ได้ค่ะ หนูเคยดูแต่ไม่เคยทำ แล้วๆ พวกพี่ยังไม่มาอีกเหรอคะ เรียกพวกมูลนิธิก็ได้ ขับไปอีกนิดก็มีโรงพยาบาลแล้ว”
ตี๋ใหญ่ “ไม่มีใครมาแล้ว (ตี๋ใหญ่พูดเสียงเรียบ นิ่งๆ) ช่วยเค้าเถอะ เลือดออกแบบนี้ไม่ดีแน่”
ฟ้ามองไปที่ตี๋ใหญ่ และมองต่อไปที่ปืนที่เหน็บอยู่ที่เอว กลัวๆ มอนทาจ ฟ้าเย็บแผลเงอะงะ กลัว เสียงโทรศัพท์ตี๋ใหญ่ดังขึ้น
แฟรงค์กี้หลบมุมไปโทรศัพท์
แฟรงค์กี้ “อยู่ไหน ทำไมช้าเกิ๊น”
ตี๋ใหญ่ “ไปยิงเค้าทำไม บอกแล้วไง ว่าปล้นแต่ต้องไม่มีใครตาย”
แฟรงค์กี้ “ก็…ก็มันสู้อ่ะ ….เอาน่ะๆ หนุกๆ หน่ะพี่ตี๋…มีเรื่องใหญ่กว่า ..ยาเพียบ..อยู่ไหน เนี่ย..แล้วเงินอ่ะ”
ตี๋ใหญ่ ..(มองยุทธ) “คลีนิก มีคนเจ็บติดมาด้วย …อย่ายุ่งกับยา”
แฟรงค์กี้ (หูผึ่ง อารมณ์เปลี่ยน ตอนนี้เราจะได้ยินแต่ฝั่งแฟรงค์กี้) “ยิงกระบาลมันทิ้งไปก็สิ้นเรื่องพี่ตี๋.. ทำเป็นพ่อพระไปได้ มันเห็นหน้าป่ะน่ะ ..เออแล้วเงินอ่ะ อยากได้ยานี่ก็จะเอาไปให้ไง เงินอะ เงินอะ ต้องใช้ด่วนเลย” (แฟรงค์กี้หันไปยิ้มให้สาวๆ)
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
ไซเรนเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องพักฟื้นของตัวเอง กระย่องกระแย่งไปยังเคาน์เตอร์พยาบาลเวร ไซเรนลากเอาขาตั้งขวดน้ำเกลือมาด้วย ไซเรนเกือบเซล้ม จ่าแดงเดินตามมา
พยาบาล (พยาบาลหันมาเห็นก็วิ่งเข้ามาประคอง) “คนไข้ออกมาแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
ไซเรน “แม่ผม น้องผม ถูกส่งมารักษาที่นี่ด้วยใช่มั้ย”
พยาบาล (อึกอัก ไม่อยากให้ข้อมูล) “กลับไปที่ห้องดีกว่านะคะ”
ไซเรน “ผมมีกันอยู่แค่นี้จริงๆ …ผมขอร้อง”
จ่าแดง (มองไปที่พยาบาล ตัดใจพูด) “ทั้งสองคนอยู่ที่นี่แหละ”
ไซเรนหน้ามีความหวัง ตปก.พยาบาลหน้าเสีย พยาบาลเข็นเก้าอี้รถเข็นให้ไซเรนนั่งเข้ามาในลิฟท์ เขาน้ำตาคลอ พยาบาลกดลิฟท์ย้ำๆ อยากจะให้มันปิดเร็วขึ้น เขานั่งรออยู่ในลิฟท์อย่างกระวนกระวาย
ในห้องไอซียู น้องสาวของไซเรนนอนนิ่ง มีสายเสียบระโยงระยาง เครื่องช่วย หายใจดังฟืบฟาบ เสียงเครื่องวัดหัวใจดังตี๊ดๆ ไซเรนถูกเข็นเข้ามาในห้องนั้นแทบหมดเเรง
จ่าแดงรออยู่หน้าห้อง มองผ่านช่องประตูดูไซเรน
ไซเรน (มองน้อง เขารุดตัวลงนั่ง) “ตื่นมานะ จะพาไปกินติม”
พยาบาล (เดินเข้ามาดูชาร์จ อาการน้อง แววตาสงสารไซเรน)
ไซเรน (ไซเรนกอดน้อง พยายามปลุก จนพยาบาลต้องมาห้าม จ่าแดงเข้ามาดึงเรนกลับไปที่รถเข็น) “เจ็บตรงไหนบอกพี่สิ” (หันไปถามพยาบาลอึ้งไม่ตอบ จ่าแดงตอบแทน) “แม่.. แม่ เป็นไงมั่งครับ อีกคนนึง น่าจะเข้ามาพร้อมกัน(กลัวที่จะรับรู้)
จ่าแดง (พยักหน้าอึกอัก) “อยู่อีกแผนกนึง”
ไซเรน “แผนกไหนครับ..” (หวั่นใจ)
ฟ้ากำลังทำแผลที่พุงของยุทธอยู่ เธอเย็บแผล เลือดชุ่มมือ ผ้าพันแผลซับเลือดกองเต็ม ตี๋ใหญ่ ยืนคุมอยู่ไม่ห่าง ถือโทรศัพท์พูดคุยงึมงัมไปด้วย
ตี๋ใหญ่ “ก็ได้ๆ เอาของมา..แล้วก็มาเอาเงินไป จะได้แยกกันซักพัก”
ตี๋ใหญ่กดโทรศัพท์ปิด เดินมาที่ฟ้า ซึ่งยุทธที่นอนครางเหมือนจะได้สติ
ตี๋ใหญ่ “เป็นไงมั่ง”
ฟ้า“เลือดหยุดแล้ว เจอเศษกระสุนด้วยเอาออกให้แล้ว”
ตี๋ใหญ่ “ปลอดภัยแล้วใช่มั้ย”(ฟ้าพยักหน้า ตี๋ใหญ่มีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น) “ขอบคุณ …ซักพัก..เดี๋ยวผมก็ไปแล้ว”
ฟ้า(เดินไปซุ่มนั่งมองอยู่)“คุณไม่ใช่ตำรวจ”
ตี๋ใหญ่ “เครื่องแบบก็ไม่ได้การันตีว่าคนใส่จะเป็นคนดีหรือไม่ดี (เข้ามามองหน้ายุทธ) อีกนานมั้ยกว่าจะฟื้น”
ฟ้า “อีกพักนึง ไม่ได้สลบ แค่งัวเงียเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด”
ฟ้าอาศัยจังหวะนี้พยายามวิ่งหนีไปที่ประตูหลัง ตี๋ใหญ่วิ่งไปคว้าตัวพากลับมาที่เดิม ตี๋ใหญ่ จับๆ สีข้างตัวเอง ก้มมอง มีเลือดซึมออกมา ทั้งสองมองหน้ากัน
ตี๋ใหญ่ “ผมไม่ทำอะไรหรอก อย่าหนีเลย”
ฟ้า (มองแผล) “ดูให้มั้ย”
ตี๋ใหญ่ (ส่ายหน้า) “ไม่เป็นไร”
ฟ้า “เอาเหอะ จะได้ไปๆ ซะ..”
ตี๋ใหญ่(มองฟ้า ชั่งใจ แล้วก็นั่งเปิดเสื้อขึ้น)
ฟ้า (เดินมาดู) “อื้อฮือ .. ต้องเย็บอ่ะ ไม่งั้นเลือดไม่หยุดแน่ ไปโดนอะไรมา”
ตี๋ใหญ่ (ส่ายหน้า) “ไม่รู้ ไม่ทันสังเกต”
ฟ้า (ฟ้าเตรียมเข็ม) “ฉีดยาชาก่อน”
ตี๋ใหญ่ (มองไม่ไว้ใจนัก) “ไม่เป็นไร”
ฟ้า “เย็บสด” (ถามแบบงงๆ)
ตี๋ใหญ่พยักหน้าพร้อมสับกุญแจมือตัวเองกับฟ้า(ฟ้ามองหน้า) ฟ้าหยิบอุปกรณ์ แล้วก็ลงมือเย็บ
ฟ้า (กลัวๆ) “หนูช่วยพี่แล้ว อย่าทำอะไรหนูนะ”
ตี๋ใหญ่ กัดฟันทนความเจ็บ เข็มด้าย ร้อยผ่านเนื้อหนังสดๆ เลือดฉ่ำ
ฟ้า “พี่ ไปทำอะไรมา”
ตี๋ใหญ่ (กัดฟันข่มใจ เจ็บช้ำ) “ฆ่าคนตาย”
ฟ้าชะงักเข็มที่ร้อยเย็บแผล แล้วเธอก็เย็บต่อไป
ตี๋ใหญ่ “คุณก็เย็บแผลเก่งนี่ ทำไมไม่เป็นพยาบาลล่ะ”
ฟ้า “ก็อยากเป็นนะพี่ แต่เค้ารับเฉพาะคนมีวุธ จบมอสามได้ทำธุระการก็บุญแล้วพี่”
ตี๋ใหญ่ “ตอนนี้ก้ยังไม่สายนี่ ถ้าคุณเลือกที่จะทำ”
ฟ้าเย็บแผลเสร็จพอดี
ฟ้า “แล้วพี่อ่ะ เลือกที่จะเป็นโจรเหรอ”
ตี๋ใหญ่อึ้งไป
พยาบาลเข็นไซเรนมาตามทางเดินเงียบกริบ ไซเรนก้มหน้า น้ำตาริน จ่าแดงมองอยู่ห่างๆ
พยาบาล “แน่ใจนะคะ”
ไซเรน (พยักหน้า) “ขอบคุณมากครับ”
พยาบาลเข็นรถเสียงล้อเอี๊ยดอ๊าดในความเงียบมาหยุดที่หน้าห้องดับจิต ไซเรนก้มหน้าแต่ตัวสั่นเทิ้ม พยายามกลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ศพถูกดึงออกมาจากลิ้นชัก ไซเรนก้มหน้าไม่อยากมอง
ไซเรน (ทำใจ เงยหน้า เขานิ่งรอพยาบาลเปิดผ้าคลุมหน้า)
พยาบาล “เสียใจด้วยนะคะ”(เปิดผ้าคลุมหน้า เป็นแม่ไซเรนนอนอยู่)
ไซเรน (อึ้ง ตะลึง เขา ส่ายหน้า เค้าพุ่งไปหาศพแม่)
จ่าแดงใบหน้าเรียบเฉย เพราะตัวเค้าเองก็ผ่านการสูญเสียคนใกล้ชิดระหว่างปฎิบัติหน้าที่มามาก จึงเข้าใจความเจ็บปวดนั้นเป็นอย่างดี มองหน้าไซเรน)
ไซเรน “แล้วพ่อผม..”
ไม่มีใครตอบอะไร ไซเรนฝืนใจลุกขึ้นยืน เนสเปิดประตูเข้ามา น้ำตาไหล มองแม่ กราบแม่
ไซเรนนั่งพื้นโดนมีเนสปลอบอยู่ เนสเอาน้ำให้ดื่ม ภายในห้องพัก
เนส “ไซเรน”
ไซเรน (เงยหน้ามองเนส แล้วก็โผกอด)
เนส “ใจเย็นๆ นะ ใจเย็น”
ไซเรน “ทำไมอ่ะ ทำไม.. มันเกิดขึ้นได้ไง แม่ไม่เคยไปทำอะไรใครเลย”
เนส “อือ..อือ”
ไซเรน “น้องเราอีกเนส น้องเราอยู่ไอซียู ยังไม่รู้ยังงัยเลย” (เสียงสั่นคลอ)
เนส “ไม่เป็นไรหรอกเรน น้องเรนต้องไม่เป็นอะไร เรนต้องเข้มแข็งนะ ต้องดูแล น้องแทนแม่ด้วย”
ไซเรน “พ่อเราก็ไม่รู้ไม่รู้จะเป็นงัยบ้าง…เนส”
เนส “ตำรวจมาช่วยตามแล้ว เดี๋ยวก็เจอพ่อ เชื่อเราสิ พ่อต้องปลอดภัย”
ไซเรน “ไม่มีใครเหลือแล้วอ่ะ”
เนส “ยังไงเราก็ยังมีเราอยู่กับเธอ เราจะอยู่นี่แหละ พักผ่อนก่อนนะ รักษาตัวก่อน”
ซเรนฟุบลงที่ไหล่ เนส แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างทะลักทะลาย
จ่าแดง “พรุ่งนี้จะมาคุยด้วยใหม่” (เดินออกไป)
ฟ้าเย็บแผลให้ตี๋ใหญ่เสร็จแล้ว ฟ้าเก็บเครื่องมือ ยุทธครางอืออา เหมือนจะรู้สึกตัว ตี๋ใหญ่ไขกุญแจออกมือให้
ตี๋ใหญ่ “เดี๋ยวถ้ามีคนมา .. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่ามองหน้ามันนะ”
ฟ้า “ทำไม”
ตี๋ใหญ่ “มันไม่ปล่อยให้คนมาชี้ตัวหรอก”
ฟ้า “..แต่..หน้าคุณ”
ตี๋ใหญ่ “คุณตกใจมาก จำหน้าผมไม่ได้หรอก ..ใช่มั้ย?” (ตี๋ใหญ่ล้วงเงินฟ่อนนึงยัดใส่มือ)
ฟ้า (นิ่งมองหน้าตี๋ใหญ่ ส่ายหน้าผลักเงินคืนไป ก้มมองเงินและยอมรับในที่สุด แล้วพยักหน้าหงึกหงัก)
ตี๋ใหญ่ “ตอนเช้ามีคนอื่นมาทำงานกันกี่โมง”
ฟ้า “ไม่มีหรอกพรุ่งนี้วันอาทิตย์คลีนิกปิด”
ยุทธ (ฟื้นขึ้นมาแล้ว) “ปล่อยผมเถอะครับ ผมจะไม่พูดอะไร”
ตี๋ใหญ่ (โล่งใจ ตัดสินใจ) “ไปงั้นไปเลย” (ดันทั้งสองคนไปทางประตู)
เสียงทุบประตูดังขึ้น ตี๋ใหญ่พาทุกคนกลับมาหาที่ซ่อนให้
ตี๋ใหญ่ “อย่าออกมา จนกว่าจะไปกันหมดแล้ว” (ตี๋ใหญ่รีบสวมเสื้อปิดแผล)
ฟ้า พยักหน้าหงึกหงัก แล้วก็เข้าไปแอบในตู้อย่างกลัวๆ มีช่องให้เธอมองออกมา แต่ยุทธหาที่ซ่อนไม่ทันจำต้องนั่งลง
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
แฟรงค์เดินชนของร่วง ฟ้าสะดุ้งอยู่ในตู้ แฟรงค์กี้เดินเข้ามาในห้อง
แฟรงค์กี้ (เดินโยกอารมณ์ดีเข้ามา ตบหัวยุทธแบบไร้สาระ) “เอามาทำไม”
ตี๋ใหญ่ “ถ้ามึงไม่ยิง มันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”
แฟรงค์กี้ “อย่าพูดมากน่า” (ชักปืนออกมา จะยิงยุทธทิ้ง) “เกะกะ”
ตี๋ใหญ่ (กระชากแฟรงค์กี้ออกมา) “ตำรวจนะ นั่นน่ะ”
แฟรงค์กี้ “โอเค (ตะเบ๊ะ แล้วก็จะยิงยุทธ) ..ขออนุญาตยิงทิ้ง คร๊าบบบโผ๊มมมม”
ตี๋ใหญ่ “พอทีเหอะ เราไปกันได้แล้ว”
แฟรงค์กี้ “ตัวเอ๊ง…เราเลิกกันเหอะ เธอดีเกินไปอ่ะ ปล่อยให้มันมาชี้ตัวเราทีหลังนะเหรอ”
(แฟรงค์กี้ดูเหมือนเล่นๆ แต่ต้องรู้สึกถึงความแปรปรวน น่ากลัวอยู่ในที)
ตี๋ใหญ่ (เตรียมพร้อม นิ่ง)
แฟรงค์กี้ “เป็นโจรอย่าดัดจริตให้มากนักเลยพี่ตี๋.. ผมนี่ แต่ก่อนเช้าตักบาตรอ่านหนังสือให้เด็กตาบอดฟัง พาคนแก่ข้ามถนน ลุกให้คนท้องนั่งบนรถเมล์ แล้วสุดท้ายมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ สุดท้าย เราก็หนีชะตากรรมไม่พ้นหรอก”
ตี๋ใหญ่ (ขยับตัวบังยุทธ) “ถ้าคิดงั้น สุดท้ายเราก็ต้องตาย ทำไมไม่เลิกหายใจไปซะตอนนี้เลยล่ะ”
แฟรงค์กี้ (ยิ้ม ส่ายหน้า) “ทำให้เต็มที่ ในสิ่งที่เราเป็น….ผมกับพี่เรามันต่างกัน ผมรักในสิ่งที่ผมทำ ผมอยู่กับชะตากรรมของผมอย่างมีความสุข คำตอบของความสุขก็คือ….คืออะไรน้า…ก็เงินไง๊ ถูกต้องครับผม เงินอยู่ไหน”(เอาหลังมือสะบัดตีท้องตี๋ใหญ่แบบรุ่นใหญ่สอนเด็ก)
แฟรงค์กี้โดนแผลเขาที่เพิ่งเย็บ ตี๋ใหญ่เจ็บจนตัวงุ้มกัดฟัน แฟรงค์กี้เลิกเสื้อตี๋ใหญ่แฟรงค์กี้เห็นแผลตี๋ใหญ่ที่เย็บเรียบร้อย เปิดผ้าที่คลุมยุทธ เห็นแผลที่พุงทำเเล้ว แฟรงค์กี้กระชากผ้าทำแผลออก ตี๋ใหญ่สะดุ้งเจ็บ
แฟรงค์กี้ (ชักปืนออกมา) “เอ้า!!…มีตัวละครเพิ่มมาก็ไม่แนะนำกันบ้าง อยู่ไหนเอ่ย”
ฟ้าสะดุ้งปิดปาก
ตี๋ใหญ่ “ใคร”
แฟรงค์กี้ “คนที่เย็บแผลดิ อย่าบอกนะ ว่าเย็บเอง”
ตี๋ใหญ่ “ปล่อยกลับไปแล้ว”
แฟรงค์กี้ “ปล่อยไปได้ไง มันก็รู้เรื่องหมดดิ”
ตี๋ใหญ่ “ก็รีบออกไปจากที่นี่”
แฟรงค์กี้ “ทำอะไร รู้จักคิดมั่งมั้ยเนี่ย!!”
แฟรงค์กี้เข้ามากระทืบยุทธ ตี๋ใหญ่เข้ามาห้าม แฟรงค์กี้กระหน่ำต่อยท้องตรงแผล เขาทรุดเซไปโดนจุดที่ฟ้าซ่อนอยู่
ฟ้า (ปิดปากตัวเองแน่น)
แฟรงค์กี้เดินมาดึงปืนไปจากเอวตี๋ใหญ่
แฟรงค์กี้ (ยืนตะหง่านอยู่กลางห้องตะโกน) “เงินอยู่ไหน”
ตี๋ใหญ่เจ็บแอ่ด ฟ้าที่แอบมองอยู่ในตู้ เผลอทำเสียงดังก่อกแก่ก แฟรงค์กี้หันมองไปทางตู้ทันที
ตี๋ใหญ่ (เจ็บ ไม่มีแรง) “เงินอยู่ที่รถ”
แฟรงค์กี้ “รถอยู่ที่ไหน”
ตี๋ใหญ่ “ก็ตามมาสิ”
แฟรงค์กี้ (เดินไปยังตู้ชะงัก) “ก็แค่นั้น”(ทำท่าจะเดินเลยไป แต่ถีบตู้ล้มฟ้าร้องออกมา)
ตี๋ใหญ่ “แฟรงค์กี้ บอกให้ไป”
แฟรงค์กี้ (หันมาจุ๊ย์ปาก) “อย่ามาต่อรองให้มาก เดี๋ยวโดนจนได้ เราอ่ะ”(ข่มๆตี๋ใหญ่ ที่บาดเจ็บ)
แฟรงค์กี้เอามือทาบประตูตู้ ฟ้าปิดปากตัวสั่นหลับตาแฟรงค์กี้หันมองตี๋ใหญ่ แฟรงค์กี้ เอาปืนส่องไปทางตู้ตี๋ใหญ่“อย่า”
แฟรงค์กี้จะยิง ฟ้าปิดปากตัวเองแน่น
แฟรงค์กี้ “เอารึยัง เอารึยัง เอาล่ะนะ” (จะยิง)
ฟ้า (ผลักตู้ออกมาก้มหน้า ปิดตา) “อย่ายิง อย่ายิง”
แฟรงค์กี้ (หันมาบ่นกับตี๋ใหญ่) “ขี้โกหกนะเรา”
ตี๋ใหญ่ “ไปเอาเงินกันแล้วก็จบ”
แฟรงค์กี้ “อย่ามาโลกสวยน่ะพี่ตี๋!!” (ยิ้ม เย้ย)
ฟ้า (ปิดตา) “หนูไม่เห็นหน้าใครเลยจริงๆ นะ”
แฟรงค์กี้ “สอนมาดีนะเนี่ย (พูดกับตี๋ใหญ่) เอามือออก” (พูดกับฟ้า)
ตี๋ใหญ่ “อย่ามอง”
แฟรงค์กี้ “เงยหน้าขึ้น”
ฟ้า (หลับตาส่ายหน้า)
แฟรงค์กี้ “เงยหน้าขึ้น”
ตี๋ใหญ่ “ไปกันเหอะ แฟรงค์กี้”
แฟรงค์กี้ “เงยหน้าขึ้น” (เอาปืนจ่อ)
ฟ้าจำใจเงยหน้า
ฟ้า (หลับตาอยู่) “พี่.. หนูต้องเลี้ยงแม่ เลี้ยงน้อง”
แฟรงค์กี้ “ลืมตา”
ฟ้า (หลับตา) “ต่างคนต่างไปเหอะพี่”
แฟรงค์กี้ (ตะคอก) “บอกให้ลืมตา”
ฟ้า (จำใจลืมตาด้วยความกลัว)
แฟรงค์กี้ (หันมายิ้มกะตี๋ใหญ่) “เห็นหน้าเค้าเเล้วอ่ะ”
แฟรงค์กี้หันมาเข้มกะว่ายิงฟ้าทิ้งแน่ๆ ตี๋ใหญ่ ตัดสินใจ พุ่งเข้าหาแฟรงค์กี้ ทั้งที่มือเปล่า
แฟรงค์กี้ปืนกระเด็น เเต่ตัวเขาเป็นต่อตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่กอดแฟรงค์กี้หัวเราะร่วน ต่อยแผลตี๋ใหญ่
ตี๋ใหญ่ “หนีไป หนีไป”
แฟรงค์กี้จะเอื้อมมือหยิบปืน ฟ้าสองจิตสองใจไม่รู้จะทำไง เธอวิ่งหนีไปทางประตูที่เปิดอยู่ แฟรงค์กี้คว้าปืนได้แล้ว แต่ฟ้าวิ่งออกไปแล้ว แฟรงค์กี้ลุกขึ้นกระทืบๆๆๆๆๆตี๋ใหญ่
แฟรงค์กี้ “ไง… เก่งนักเหรอ ลูกพี่นักเหรอ ชอบออกคำสั่งนักใช่มั้ย” (เตะๆๆๆๆ กระทืบแผล ตี๋ใหญ่หมดทางสู้)
แฟรงค์กี้ยืนหอบอยู่กลางคลีนิค คิดอยู่ ว่าจะเอาไงดี
แฟรงค์กี้ “ฮ้าๆๆๆๆๆ ฮ่ะๆๆๆๆ”
พยาบาล ฉีดยาเข้าที่ขวดน้ำเกลือ เรนนั่งเหม่อ พยาบาลเดินมาคุยกับเนสที่มองอยู่ห่างๆ
พยาบาล “ให้ยาแล้วเดี๋ยวสักพักคงหลับ”
เนส “ขอบคุณคะ”
เนส “อยู่คนเดียวได้นะ”
ไซเรน (พยักหน้า)
เนส “เรากลับก่อนนะ”
ไซเรน (พยักหน้า)
เนส “พรุ่งนี้รีบนี้มาหา”
ไซเรน (พยักหน้า)
เนสเหมือนจะเดินออกไป แต่เห็นเรนยังเหม่ออยู่
เนส “หิวมั้ย..กินรองท้องหน่อยนะ เดี๋ยวเราออกไปซื้อมาให้”
ไซเรน (มองเนส เหมือนไม่ได้ยินว่าเนสถามว่าอะไร)
เนสยกชามอาหารมาให้ไซเรนที่นอนลืมตาโพลงอยู่ที่เก้าอี้
ไซเรน “โจ๊กนี่ถ้าพ่อเข้าเวรดึก ชอบซื้อมาฝากเราตอนเช้า”
เนส “อือ..”
ไซเรน “เมื่อเย็นเราพึ่งไปฉลองกะ พ่อ แม่ แล้วก็น้องมานะ เราสอบติดตำรวจ”
เนส “กินหน่อยนะ” (เนสตอกไข่)
ไซเรน (นิ่ง)
ไซเรน “แม่ชอบใส่ไข่ให้เรา บอกต้องบำรุง…กลัวเราทดสอบร่างกายไม่ผ่าน”
เนส (มองเรนพยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความสงสาร)
ไซเรน “น้องเราก็จะวิ่งตามมาประชด หาว่าพ่อ แม่ รักเรามากกว่า”
เนส (ลงนั่งข้างๆเรนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว)
ไซเรน “เกิดอะไรขึ้นอ่ะ มันจริงหรอ… ไม่อ่ะ นี่มันฝันอ่ะ ตอนเนี๊ยะ ฝันอยู่”
เนส “นอนนะ มา… เดี๋ยวตื่นมาก็ดีขึ้น”
เนสดึงไซเรนมานอนพิงเธอ เเล้วเนส ก็ลูบหัวไซเรนเบาๆ ไซเรนหลับตาลง
ไซเรน “ตื่นมา ทุกอย่างจะเหมือนเดิมใช่มั้ย”
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
เนสไม่ตอบ ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
บัญชาในชุดต่อเนื่องจากตอนหนึ่ง กำลังนั้งกินข้าวอยู่ จ่าแดงเดินมานั่ง
บัญชา “กินข้าวก่อนพี่แดง เป็นไงบ้าง”
ยังไม่ทันที่จะตอบก็มีเสียงเอะอะขึ้น มีวัยรุ่น กลุ่มเล็กเฮวิ่งไล่ฟันกันผ่านโต๊ะ ไปมาโดยผลัดกันไล่กันไปมาแบบกล้าๆ กลัว ผ่านหน้าจ่าแดง และบัญชาไปๆ มาๆ จ่าแดง และบัญชามองตามแบบเซ็งๆ กำลังจะลุกขึ้น ร้อยเอกหญิงน้ำผึ้งก็เข้ามาพอดี (เปิดตัวน้ำผึ้ง) น้ำผึ้งจับตัวหัวโจกทั้งสองฝั่งที่มีมีดดาบได้ น้ำผึ้งสับกุญแจมืออย่างคล่องแคล่ว เพื่อนพยายามมาช่วยถูกน้ำผึ้งซัดวิ่งหนีไป จ่าแดงใช้ลูกเก๋าช่วยน้ำผึ้งด้วย น้ำผึ้งจับสองหัวโจกคล้องกุญแจติดกับโครงเหล็กของร้าน
น้ำผึ้ง “จะฟันกันเนี่ยเรื่องอะไร” (น้ำผึ้งทำความเคารพบัญชา) “ขออนุญาตสักครู่ค่ะ” (กับบัญชา)
วัยรุ่น 1 “ก็เห็นแม่งเดินตามมาตั้งแต่หัวซอยและ ผมจำหน้ามันได้ วันก่อนก็เจอตรงป้ายรถเมล์…แม่งมองหน้าผม”
วัยรุ่น 2 “ก็กูอยู่ซอยนี้”
วัยรุ่น 1 “กูเด็กซอยนี้!! รู้จักหมดอ่ะบ้านใครหลังไหน”
น้ำผึ้ง (เอื้อมมือตบปากทั้งสองอย่างรวดเร็ว) “ต่อหน้าผู้ใหญ่พูดเพราะๆ หน่อย”
วัยรุ่น 1 “กู….ผมก็อยู่ท้ายซอยเนี่ย ข้างร้านแก็สของพี่สาวกูท้ายซอย”
วัยรุ่น 2 “อ้าววววว!! แม่กูสนิทกับพี่แก้วร้านแก็ส นั่นพี่สาวมึงดิ”
น้ำผึ้งส่งมีดให้ทั้งสองรับไป ทั้งสองหน้าแหย่ๆ
น้ำผึ้ง “เอางัย!! จะเล่นกันต่อมั้ย?.. เมื่อกี้ยังไม่จบไม่ใช่เหรอ”
น้ำผึ้ง “อยู่ตรงนี้แหละจะได้รู้จักกันมากขึ้นนะ” (หันไปสั่งข้าว)
บัญชายิ้ม
บัญชา “อ่ะ เจอกันแล้วนี่ จ่าแดง น้ำผึ้ง…น้ำผึ้ง จ่าแดง” (ยิ้ม พูดเล่นแนะนำทั้งคู่)
น้ำผึ้ง (ทำเป็นยกมือไหว้) “สวัสดีค่ะ”
จ่าแดง (มองบัญชา ตะเบ๊กับน้ำผึ้งเพราะยศต่ำกว่า) “เจ้านาย อย่าบอกนะ ว่า..”
บัญชา (พยักหน้า) “หนังโรแมนติคหลายเรื่องก็เริ่มแบบนี้แหละเป็นคู่หูต่างวัย เถียงกันมั่ง สุดท้ายก็..”(ยิ้ม)
จ่าแดง “ผมก็เลือกนะ”
น้ำผึ้ง (ยิ้ม) “ยังไม่เกษียนอีกเหรอคะลุง”
บัญชา (เริ่มจริงจังดูรูปที่เกิดเหตุจากไอแพดรูปจากPRโมโน) “จ่าแดงได้อะไรบ้างมั้ย”
จ่าแดง “เด็กยังไม่ได้ให้ข้อมูลอะไร คงต้องลองพรุ่งนี้อีกทีครับ”
น้ำผึ้ง “ ซวย (ออกความเห็นกับภาพไซเรน) อยู่ผิดที่ผิดเวลา”
แฟรงค์กี้ยังคงนอนหลับอยู่ข้างๆ อุปกรณ์เสพยา เต็มไปหมด ตี๋ใหญ่รู้สึกตัว แผลชุ่มเลือด ยุทธยังคงสลบอยู่ ตี๋ใหญ่ ถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ เช่นเดียวกับยุทธ ตี๋ใหญ่พยายามดิ้นรน เพื่อที่จะให้หลุดจากการถูกมัดกองอยู่กับพื้น ยุทธหน้าซีดมากเพราะเสียเลือด
ไซเรนนอนนิ่งอยู่บนเตียง เขาลืมตาตื่นขึ้น มองรอบเงียบกริบไซเรน“แม่…พ่อ”ไซเรนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเบอร์ หน้าจอมันขึ้นว่าพ่อ ไซเรนนิ่งฟังสัญญาณ(เสียงออฟซีนจากโทรศัพท์) ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกกรุณาฝากข้อความไว้หลังจากได้ยินเสียงสัญญาณนี้ ไซเรนล้มตัวลงอย่างหมดแรง
ตี๋ใหญ่บิดข้อมือจนเลือดไหล เชือกเส้นใหญ่ ไม่มีทีท่าว่าจะขาดลงเลย ตี๋ใหญ่มองแฟรงค์กี้ที่บิดตัวเหมือนจะตื่น แต่ก็หลับลงไปอีก ตี๋ใหญ่ มองไปทางยุทธ ตี๋ใหญ่ เหมือนเห็นโทรศัพท์มือถือตุงอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังยุทธ ตี๋ใหญ่พยายามเอื้อมมือไปแต่มันสุดเอื้อม ระหว่างตี๋ใหญ่พยายามอยู่ เขาก็มองแฟรงค์กี้ไปด้วย กลัวว่าแฟรงค์กี้จะตื่นขึ้นมา ตี๋ใหญ่เขี่ยๆเ กือบถึงโทรศัพท์อยู่แล้ว โทรศัพท์ปิดอยู่ เกือบหลุดออกมาแล้ว แต่ยุทธ ดันบิดตัวเปลี่ยนท่านอนด้วยความเจ็บปวด ตี๋ใหญ่ หมดแรง เขาอยากจะเอาหัวโขกพื้นซะเหลือเกิน
จ่าแดง “เหตุการณ์มันสับสนมากเลย พยานในที่เกิดเหตุก็ไม่มี กล้องวงจรปิด ก็อยู่ในมุมอับ”
น้ำผึ้ง “มันหักหลังกันเอง แล้วอีกคนเชิดเงินไปทั้งหมดสินะ”
จ่าแดง (อ่อนใจ) “ลืมไปแล้วเหรอว่ามีร่องรอยยาเสพติดอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย”
น้ำผึ้ง “ปล้นเงิน แต่ได้ยาเสพติดแถมไปด้วยอะไรงี้”
บัญชา “หรือตั้งใจปล้นยา แต่ได้เงินเป็นของแถม”
จ่าแดง “บริษัทอะไรจะรับจ้างคุ้มครองยาเสพติด อาจเป็นยาของไอ้พวกที่มาปล้นก็ได้นะครับ”
บัญชา “หรืออาจจะมีอะไรเชื่อมโยงระหว่างยาเสพติดกับบริษัทนั้น หรืออาจจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ ลูกน้องอาจแอบทำก็ได้ แต่ที่สำคัญที่สุดเจ้าของบริษัท คือ พลตำรวจตรีอัศวิน”
จ่าแดง “ตอ”
อัศวินดูใจดี (ดูเป็นคนดีจริงๆ อบอุ่น ยังอยากให้รู้สึกว่าไม่เกี่ยวข้องจริงๆ) กำลังดูภาพข่าว ที่นำเสนอรถขนเงินที่ถูกปล้นอยู่ในที่เกิดเหตุ ไปพร้อมๆ กับหั่นผักทำสลัดให้ลูกกิน มีจักรส่งผักให้เป็นระยะๆ บรรยากาศภายในบ้านแทบจะไม่รู้ว่าเป็นบ้านตำรวจใหญ่ มีเพียงภาพที่ฝาผนังภายในห้อง เป็นอัศวินขนาดใหญ่ ในชุดนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรระดับพลตรี เท่านั้นที่เป็นเครื่องยืนยัน
อัศวินดูภาพข่าวจากโทรทัศน์ เสียงรายงานเหตุที่เกิดขึ้น ด้วยใบหน้าเรียบเฉย คุยกับจักรสบายๆ หั่นผักไปด้วย
อัศวิน “จักรคุณช่วยไปดูแลญาติของเจ้าหน้าที่เราที่เสียชีวิต อย่าให้ขาดตกบกพร่อง ดูแลงานศพให้เรียบร้อย ไปให้ครบทุกคืนแล้วก็ตามเรื่องของที่ถูกปล้นกับประกันที่ บริษัททำไว้ด้วย”
จักร “เมื่อกี้มีข่าวมาโทรขอสัมภาษณ์ท่าน ผมปฎิเสธไปแล้วครับ”
อัศวิน “อื่ม.. เอาไว้ จัดแถลงข่าวทีเดียวเลย …นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว” (ดูเป็นปกติมากอบอุ่นสบายๆ)
จักร “สามครับ ..เมียกับลูกพี่ยุทธ โดนลูกหลงด้วยครับ เมียเสียแล้ว ลูกสาวโคม่า ลูกชายเจ็บนิดหน่อย พี่ยุทธหายไป”
อัศวิน “พรุ่งนี้ผมไปเยี่ยมลูกยุทธเอง ตามเรื่องยุทธให้ด้วยนะ….ช่วยส่งน้ำสลัดให้หน่อย”
จักร “ปกติท่านไม่ทานสลัดไม่ใช่เหรอครับ”
อัศวิน “ช่วงนี้มิลค์ ก็เอาแต่ห่วงเรื่องหุ่น เรื่องสวย เลยทำให้เค้าหน่อย”
มิลค์เข้ามาพอดี จักรออกไป อัศวินยิ้มกว้าง
มิลค์ “ให้ทาย หนูมีอะไรเปลี่ยน”
อัศวิน “อะไรหรือลูก…พ่อทายไม่ถูกหรอกลูก รู้แต่ว่าลูกพ่อสวยขึ้นทุกวัน”
มิลค์ “คุณพ่ออ่ะ… คุณพ่อว่าหนู ผอมลงหรือยังค๊ะ”
อัศวิน “ลูกไม่เคยอ้วนเลยนะ.. มาทานสลัดกัน พ่อเห็นหนูกังวลเรื่องผอมอะไรเนี่ย ไม่เข้าท่าเลยนะลูก ผอมไปก็ไม่สวยนะ”
มิลค์ “แต่นี่ มันนางแบบชัดๆเลยนะคะ”
อัศวิน (มองลูกอย่างเป็นห่วง ทั้งสองกินสลัดด้วยกัน)” ไม่ได้ใช้ยาลดนะลูก”
มิลค์ “ออกกำลังกายค่ะ”
อัศวิน “อย่าหักโหมนักล่ะ”
มิลค์ “หนูพูดอะไรก็ไม่เชื่อเลย ระวังดังแล้วอย่ามาขอลายเซ็นนะ ขึ้นปกแม็กกาซีนเมื่อไหร่เห๊อะ”
อัศวิน “เอาๆทานได้แล้ว”
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
แฟรงค์กี้คุ้ยอาหารจากตู้เย็น รพ.นั่งกินอาหารอยู่ โดยมีตี๋ใหญ่นั่งมอง ส่วนยุทธรู้สึกตัวมากขึ้น
แฟรงค์กี้ “ตกลงตอนนี้รถอยู่ไหน”
ตี๋ใหญ่ “ปล่อยเค้าไป แล้วเราก็ไปที่รถกัน จบ”
แฟรงค์กี้ “ก็พี่เป็นโจรโลกสวยเองนี่ พาคนที่เราไปปล้นไปยิงมารักษา ดวงพี่นี่ได้ขึ้นสวรรค์แน่พี่”
ตี๋ใหญ่ (ไม่รู้จะเถียงยังไง)
แฟรงค์กี้ “ถามหน่อยดิ รู้อยู่แล้วป่ะ ว่าในรถนั่น มียาด้วยอ่ะ” (แฟรงค์กี้ลุกมาดึงตี๋ใหญ่เข้าไปใกล้ยุทธโดยไม่เจตนา)
ตี๋ใหญ่ (นิ่ง ไม่ตอบ)
แฟรงค์กี้ (พิจารณา) “แหงเลย กะฮุบไว้คนเดียว ร้ายนะเรา อุตส่าห์ไว้ใจ”
ตี๋ใหญ่ “เอาไปแต่เงินก็พอเเล้ว”
แฟรงค์กี้ “พูดเป็นเล่น (ตบกะบาลตี๋ใหญ่เบาๆ แบบสิ้นนับถือ) ..ยาแพงกว่าเงินอีก”
ตี๋ใหญ่ (แอบเอื้อมมือที่ถูกมัด พยายามไปกดโทรศัพท์ให้เปิดเครื่อง) “จะหักกันใช่มั้ย”
แฟรงค์กี้ “ให้ทาย” .. (นิ่ง ยิ้ม หยามตี๋ใหญ่)
ตี๋ใหญ่ (พยายามถ่วงเวลา แอบเอื้อมมือเปะปะกดโทรศัพท์ในกระเป๋ายุทธจนได้)
แฟรงค์กี้ “หมดแล้ว ไม่มีแล้วตี๋ใหญ่ …ไม่เหลือแล้วมาดชายกลาง ฮ่ะ ฮ๋าๆๆมากินข้าวด้วยกันมา เดี๋ยวจะได้กินยาหลังอาหาร” (ลากตี๋ใหญ่ออกมาห่างยุทธ)
แฟรงค์กี้ลุกขึ้นไปกินอาหารต่อ โยนกระดูกที่เคี้ยวแล้วมาทางตี๋ใหญ่ แฟรงค์กี้ยักคิ้วให้กวนตีน
แฟรงค์กี้ (มองตี๋ใหญ่ที่ชิงชังตน) “ไม่เอาน่า ผิดอยู่ที่ตัวบาป ไม่ใช่คนทำบาป..นี่เค้าตกเป็นเหยื่ออยู่นะเนี่ย” (ชี้ตัวเอง แล้วก็หัวเราะ)
ไซเรนนั่งนิ่งมองน้องอยู่ อย่างอยากให้น้องตื่นขึ้นมา ไซเรนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขายกดูที่หน้าจอโทรศัพท์ มันแจ้งเตือนว่าเลขหมายของพ่อสามารถติดต่อได้แล้ว ไซเรนร้อนรน เขาจะกดปุ่มโทรกลับไปทันที
แฟรงค์กี้กดปุ่มโทรศัพท์มือถือ เพลงดังออกมาจากหูฟังของเขาดังอู้อี้ แฟรงค์กี้ตะโกนคุยกับตี๋ใหญ่
แฟรงค์กี้ “กินยาหลังอาหาร ออกฤทธิ์ได้ดี มันต้องฟังเพลงตื๊ดๆ ไม่เคยลองอ่ะดิ”
แฟรงค์กี้อัพยาไปด้วย ฟังเพลงดังลั่นออกมานอกหูฟัง เสียงโทรศัพท์ดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงยุทธ แฟรงค์กี้ไม่ได้ยิน แต่ตี๋ใหญ่ได้ยิน แฟรงค์กี้ตะโกนคุยกับตี๋ใหญ่ แข่งกับเสียงโทรศัพท์
แฟรงค์กี้ “เสียแรงนะ อุตส่าห์เก็บมาเลี้ยงให้เป็นลูกพี่ ไอ้เราก็หวังจะฝากผีฝากไข้(ส่ายหน้าเยาะเย้ย)ใช้ไม่ได้ อยู่ไป เลี้ยงก็เสียข้าวสุก”
แฟรงค์กี้ลากตี๋ใหญ่ออกห่างยุทธ ตี๋ใหญ่ขัดขืนก็ถูกต่อยแผลฉ่ำเลือด ตี๋ใหญ่ได้ยินเสียงโทรศัพท์กลัวแฟรงค์กี้ได้ยิน แฟรงค์กี้เมาๆ เอาเชือกเส้นใหญ่คล้องคอตี๋ใหญ่ ตะโกนเเข่งกับเสียงเพลงในหูฟังไปด้วย
ตัดสลับไซเรน พยายามติดต่อพ่อ แต่มันไม่มีใครกดรับตอบกลับมา ไซเรนวางโทรศัพท์ในที่สุด เขากดเช็คดู ว่าโทรศัพท์เครื่องของพ่อ อยู่ที่ไหน ไซเรนครุ่นคิดมองน้องสาว ตัดสินใจ
ไซเรน “พี่จะไปพาพ่อกลับมาให้เรานะ”
ตัดมาเห็นชุดคนไข้ของไซเรน และสายน้ำเกลือที่ถูกกระชากออก
ไซเรนเดินจ้ำๆ มายังด้านนอกโกดัง เขามองจุดที่บอกในโทรศัพท์ เเล้วก็มองรอบๆ ยังไม่รู้ว่าตำแหน่งที่แน่นอนอยู่ตรงไหน ไซเรนจ้ำๆสุ่มๆเดินตรงไปยังโกดัง
แฟรงค์เตะเก้าอี้ บันไดเล็กๆที่เอาไว้ก้าวขึ้นเตียงผ่าตัด ทำให้ทั้งคู่สะดุ้ง ตี๋ใหญ่และยุทธ ที่ถูกแขวนอยู่ด้วยเชือกเส้นเดียวกันที่โคมไฟผ่าตัด แฟรงค์กี้ดึงเชือกขึ้นจนทั้งคู่ต้องเขย่งจึงจะพอหายใจได้ แฟรงค์กี้ดูยูทูปเกี่ยวกับสารคดีงูพิษที่กัดคน แฟรงค์กี้ยิ้ม เข้ามาปลุกตี๋ใหญ่ให้ดู
แฟรงค์กี้ “ดูๆๆๆ นี่ไง งูพิษกัดคนตาย เห็นมั้ย ผิดอยู่ที่พิษ ไม่ได้อยู่ที่งูพิษต่างหากที่ทำให้คนตาย ไม่ใช่งู … (ชี้ตัวเอง) เค้าเป็นงูผู้บริสุทธิ์ เห็นเปล่า”
ตี๋ใหญ่ถูกดึงขึ้นแขวนคออยู่ขื่อเดียวกับยุทธ ที่เริ่มรู้สึกตัวเเล้ว
แฟรงค์กี้ “ตื่นๆๆๆๆ เฮ้ย…บอกให้ตื่น”
แฟรงค์กี้ขยำพุงยุทธจนแผลแตกเลือดเปื้อนมือเขา ยุทธเจ็บจนแหกปากร้อง
ตี๋ใหญ่ “เลิกบ้าทีเหอะ จะเอาอะไรกันแน่”
แฟรงค์กี้ (เอามือที่ชุ่มเลือดยุทธป้ายหน้าตี๋ใหญ่) “เงินอยู่ไหน แบะๆๆๆๆๆๆๆๆ” (ล้อเลียน)
ตี๋ใหญ่ พยายามบิดหน้าหลยมือแฟรงค์กี้ จนหน้าเขาเกลือกเลือดเต็มไปหมด
ตี๋ใหญ่ “ก็พาออกไปดิ เดี๋ยวจะพาไปที่รถ”
แฟรงค์กี้ “นี่ยังนึกว่าพูดเล่นอีกเหรอเนี่ย หา ..ดูสภาพตัวเองมั่งมั้ย…เงินอยู่ไหน”
ตอนนี้ตี๋ใหญ่ ถูกแขวนคอโยงขื่อเดียวกันกับยุทธ หลังชนกัน ยุทธถูกมัดมือไขว้หลัง ส่วนตี๋ใหญ่ ถูกมัดมือไพล่ไว้หลังท้ายทอย ตัวเอง ทั้งยุทธและตี๋ใหญ่
ยุทธ (อิดโรย) “ปล่อยผมไปเหอะ ผมไม่ทำอีกแล้ว”
แฟรงค์กี้ “เห็นมั้ย..โทษของยาเสพติดมันเป็นยังไง” (สอนยุทธ กวนตีนตี๋ใหญ่)
ตี๋ใหญ่ (มองหน้าแฟรงค์กี้ จ้อง ตาไม่กระพริบ)
แฟรงค์กี้ยืนอยู่บนโต๊ะ สบตาตี๋ใหญ่แบบไม่กลัวศักดิ์ศรี
แฟรงค์กี้ “มองๆๆ มอง ไม่เอาดิ อย่ามอง เขาอาย”
แฟรงค์กี้ยิ้มเย้า เอาผ้ามัดตาตี๋ใหญ่เอาไว้ไม่ให้เห็นเขา
แฟรงค์กี้ “จ๊ะเอ๋ ..กลัวมั้ยอ่ะ ความมืด”
ตี๋ใหญ่สะบัดหน้ายังไงผ้าปิดตาก็ไม่หลุด
แฟรงค์กี้ “ฮั่นแน่ๆๆๆ เดี๋ยวมา ยาหมด อย่าดิ้นนะ อย่าตายก่อนพี่กลับมาดูล่ะ”
แฟรงค์กี้เดินออกจากคลีนิกไป ยุทธง่อนแง่น กลัวๆ ยืนลำบาก
ยุทธ “ผมมีลูก ช่วยด้วย อย่าฆ่าผมเลยนะ”
ตี๋ใหญ่ “ใจเย็นๆ อย่าดิ้น อย่าดิ้น”
ทั้งยุทธและตี๋ใหญ่ยืนเขย่งอยู่บนกระดานแผ่นคู่ที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้อย่างหมิ่นเหม่ ตี๋ใหญ่ พยายามเอามือที่ถูกมัดไผล่อยู่ตรงท้ายทอยตัวเอง แกะปมเชือกที่คอยุทธ แต่มันดูไม่มีวี่แววว่าจะหลุดออกได้เลย มีเสียงก็อกแก๊ะที่ประตูหลัง(ไซเรนมา)
แฟรงค์กี้ “สงสัยจะมีคนป่วยมาหาหมอ (หยิบเสื้อกาวหมอมาใส่) หมอขอตัวไปดูคนไข้สักครู่นะครับ”
มือแฟรงค์กี้ปลดล็อกประตู ไซเรนเปิดเดินเข้ามาภายในคลีนิก เขาระวังตัว แต่ก็ไม่ทันแล้ว แฟรงค์กี้โผล่มาจากด้านหลัง ล็อคไซเรนเอาไว้ ไซเรนพยายามต่อสู้ แต่เป็นเหมือนมวยคนละรุ่น แฟรงค์กี้ต่อยไซเรนต่อยเเล้วต่อยอีก จนไซเรนจุกลงไปนอนกองกับพื้น
ไซเรน (พยายามตะโกน) “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
แฟรงค์กี้ (เอามือปิดปาก) ”ใช้อะไรคิด มีศักดิ์ศรีหน่อย”
ไซเรน (พยายามแกะมือออก ตะโกน) “ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
แฟรงค์กี้ต่อยไซเรนจนจุกแอ่ด ร้องไม่ออก ทั้งหน้า ทั้งท้อง ทั้งคอ แล้วแฟรงค์กี้ก็เอาผ้ามัดปากไซเรนอย่างเเน่นหนา
แฟรงค์กี้ “เสียงดีเหลือเกินนะมึง”
จ่าเดินจิบกาแฟเข้ามา กับน้ำผึ้ง เดินมาตามทางเดินมองเลขที่ห้องไปด้วย หาห้องไซเรน
น้ำผึ้ง “เมื่อวานไอ้เด็กคนนี้ มันไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลยเหรอ”
จ่าแดง (สอน) “เป็นใครมันก็ช็อค”
น้ำผึ้งจะเคาะประตูห้องไซเรน ปรากฎว่ามันเปิดอยู่ไม่ได้ล็อค สองคนมองหน้ากันผลักประตูเดินต่อเนื่องเข้าไปข้างใน เห็นชุดสายน้ำเกลือกองอยู่
น้ำผึ้ง “จับไปเลย แจ้งข้อหาไม่ให้ความร่วมมือ”
จ่าแดง “อย่าทำตัวเป็นนักเลงในคราบตำรวจ”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบมา จ่าแดงน้ำผึ้งขะเง้อมองไปยังห้องต่างๆ
น้ำผึ้ง “ไม่อยู่ ..เดี๋ยวพั่ดไม่สนใจเลย คดีนี้”
จ่าแดง “เจ้าอารมณ์นะเรา”
น้ำผึ้ง “ก็มันจริงหนิ ตามรายงานไอ้เด็กนี่มันไม่บอกอะไรเลยเอาแค่โทรศัพท์พ่อมันใช้กี่เครื่อง กี่เบอร์ ยังบอกไม่รู้”
จ่าแดง “ให้เวลาเขาหน่อยน่ะ ยังเป็นเด็กอยู่ พ่อก็มาตายต่อหน้าต่อตานะ”
น้ำผึ้ง (ถอนหายใจ) “แบบนี้มันหนีไปแล้วแน่”
จ่าแดง “หรือมีคนมาพาไป”
จ่าแดงน้ำผึ้งมองหน้ากัน ใช้ความคิด
น้ำผึ้ง “ใคร จะมาทำงั้นทำไม พ่อเป็นตำรวจ รับจ๊อบนอก ก็ไม่มีไรซับซ้อนหนิ”
จ่าแดง “ย้ำหนที่ร้อย มียาเสพติดมาเกี่ยวด้วย อย่าลืม”
น้ำผึ้งชักคล้อยตามตามจ่าแดง
ไซเรนโดนแฟรงค์กี้ลากเข้ามา เขาไม่มีแรงที่จะต่อสู้ ตี๋ใหญ่ถูกมัดตาอยู่ ไม่เห็นว่าแฟรงค์กี้ลากไซเรนมา
แฟรงค์กี้ “เอ้า..ยังไม่มีใครตกอีกเหรอ ว้า…งั้นขอยากอีกหน่อยนะ”
ตี๋ใหญ่พยายามแกะเชือกที่คอยุทธให้ จากทางด้านหลัง แต่ไม่สามารถ เพราะยุทธดิ้นอย่างหนัก ถีบตี๋ใหญ่ จนตี๋ใหญ่ ขาลอยเคว้างคว้าง เขาพยายามแกะ โดยให้ยุทธยืน ไซเรนนอนแหงนมองดูพ่อ เขาพยายามเรียกแต่ถูกมัดปากอยู่ แฟรงค์กี้กระทืบจนไซเรนจุก
แฟรงค์กี้ “ชู่ว์… (ทำนิ้วให้ไซเรนอย่าดิ้น) เอาไงดี ลูกพี่ ชีวิตใครสำคัญกว่ากัน”
ตี๋ใหญ่จะขาดใจอยู่แล้ว เขาจำใจ ต้องเบียดกระแทกให้ยุทธหลุดออกไปจากแท่นที่เขย่งเหยียบไซเรนมองพ่อที่ขาลอยเคว้ง ตะกุยอากาศ หลังกระแทกตี๋ใหญ่ แต่ตี๋ใหญ่ ไม่สามารถช่วยอะไรยุทธได้ตี๋ใหญ่ ยืนให้ยุทธ เขาขาถีบอากาศ ดิ้นกระแด่วกระแด่ว ขาดใจตายคาหลังเขา
แฟรงค์กี้ “เอ้า!! ไหน คนดี ทำไมแย่งที่ยืนคนอื่นล่ะ เสียสละหน่อยมั้ย”
ไซเรนพยายามจะร้องให้ตี๋ใหญ่ช่วยพ่อเขา แต่ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมา ไซเรนมองดูขาพ่อที่ตะกุยอากาศช้าลงเรื่อยๆ ตี๋ใหญ่ ข่มใจกัดกรามนิ่ง เขาทำอะไรไม่ได้แฟรงค์กี้สูดยาเสพติด แล้วปล่อยเชือก ร่างของยุทธกับตี๋ใหญ่กองลงกับพื้น ตี๋ใหญ่ยังคงถูกมัดอยู่
แฟรงค์กี้ (อังจมูกยุทธ) “ขาดใจแล้ว..ใจร้ายมากเลยนะเรา”
จับหน้าตี๋ใหญ่ ยกให้ไซเรนเห็น
ตี๋ใหญ่ “สนุกพอยัง”
แฟรงค์กี้ “ย๊าง..ยัง มีทีเด็ดกว่านั้นอีก แท่นแท๊น..!!”
แฟรงค์กี้ดึงผ้าปิดตาตี๋ใหญ่ออก ตี๋ใหญ่ เห็นไซเรนนอนตะแคงอยู่กับพื้นน้ำตานอง มีผ้ามัดปากมองเขาอยู่ ตี๋ใหญ่ อึ้ง พูดอะไรไม่ออก แฟรงค์กี้ชักปืนออกมาสองกระบอกชี้ไปทางตี๋ใหญ่ กับไซเรน
แฟรงค์กี้ “ปัง ปัง (ทำเสียง) ใครก่อนดี”
แฟรงค์กี้เดินกลับมาทางไซเรน เขาวางปืนเอาไว้หนึ่งกระบอก ใช้มือข้างที่ว่างยกไซเรนขึ้นยืนกระซิบด้านหลังหูไซเรน
แฟรงค์กี้ “มองดิ คนมันเห็นแก่ตัว มันเอาตัวรอด ทำพ่อตายเลย”
ไซเรนดิ้นรน มองหน้าตี๋ใหญ่ด้วยความแค้น
ตี๋ใหญ่ (อยากอธิบายแก้ตัว แต่พูดไม่ออก)
แฟรงค์กี้ “อยากทำอะไร ยิง เชือด ปาดคอ แล่เนื้อ”
ไซเรนอัดอั้นส่งเสียงในลำคอ แหงนหน้ากระแทกดั้งจมูกแฟรงค์กี้ ไซเรนกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับแฟรงค์กี้ ไปเตะโดนปืนกลิ้งไปทางตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่เอาเท้าเขี่ยปืนได้ ถือไว้กับมือที่ถูกล็อคอยู่ด้านหลังท้ายทอย แฟรงค์กี้ซัดไซเรนจนหมดแรงไปอีก
แฟรงค์กี้ “ฤทธิ์มากนะ โน่น …ไอ้โน่น ที่ฆ่าพ่อทั้งเป็น โกรธผิดคนเเล้ว”
ตี๋ใหญ่ (พูดกับไซเรน) “มันเป็นกติกา”
ไซเรน (น้ำตานอง กัดฟัน ฟึดฟัด ส่งเสียงอ๊ากกกตะโกนในลำคอเพราะโดนมัดปาก)
แฟรงค์กี้ “เห็นมั้ย พี่เค้ายังบอกเลย ว่ามันเป็นกติกา คนเเข็งแรงกว่าที่ควรจะอยู่รอด ฬช่มั้ย”
ไซเรน (หายในหอบขัด)
แฟรงค์กี้ “มีอะไรจะต่อว่ามั้ย” (ดึงผ้าที่มัดปากไซเรนอยู่)
ไซเรน “ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรม (หมดแรง มองพ่อที่ตายไปแล้ว) พวกมึงมันขี้โกง”
แฟรงค์กี้ (ยิ้ม หัวเราะ) “อ่ะ ลูกพี่ น้องเค้าว่าพี่ขี้โกง พี่จะแก้ตัวว่าไง”
ตี๋ใหญ่ (ขยับจงใจให้ไซเรนเห็นว่าเขาถือปืนอยู่ด้านหลัง ขณะที่แฟรงค์กี้ก้มลงไปอัพยา)
แฟรงค์กี้ (มองที่โต๊ะล้ม มองพื้นหาปืน) “ไปไหนกระบอกนึงวะ”
ตี๋ใหญ่ “ถึงจะโกง ก็โกงในกติกา … มันผิดอยู่ที่ลูกปืน ไม่ใช่ที่ปืน จำได้มั้ย”
แฟรงค์กี้ที่เอาไซเรนบังตัวเองอยู่ ไม่ทันตั้งตัว ไซเรนก็ล้มตัวพุ่งไปข้างหน้า ตี๋ใหญ่ก้มยิงแฟรงค์กี้ เข้าแก้มตำเเหน่งเดียวกับที่น้องไซเรนโดนยิ่ง แฟรงค์กี้ตาโต กระสุนทะลุแก้มไปเลือดอาบ นิ่งไป เสียงเครื่องวัดหัวใจดังตี๊ดดดดดดยาวนาน
ตี๋ใหญ่ดับดาวโจรตอนที่ 3
เสียงเครื่องวัดหัวใจ ขึ้น แฟลทไลน์เนอร์ เป็นเส้นตรง น้องนอนนิ่งไม่ไหวติง พยาบาลวิ่งเข้ามาดู แล้วก็ตะโกนตามหมอ เสียงเครื่องหัวใจ ยังส่งเสียงว่าหัวใจหยุดเต้นเเล้วอย่างต่อเนื่อง
เนสถือถุงอาหารเดินมายังห้องของไซเรน แล้วเธอก็พบว่ามันเปิดอยู่
เนส “ไซเรน..ไซเรน”
เนสเข้าไปในห้อง ไม่เห็นใคร เนสหันกลับมา ก็พบว่าหน้าประตู จ่าแดง กับน้ำผึ้งยืนดักอยู่
น้ำผึ้ง “น้องเป็นอะไรกับไซเรนคะ”
แฟรงค์กี้ตาค้างล้มตัวลง ไซเรนมองหน้าตี๋ใหญ่ด้วยความแค้น จนเขาหอบหายใจไม่ออกจะขาดใจตาย พยายามล้วงยาพ่นออกมาแต่หลุดมือซะก่อน
เสียงเครื่องตรวจหัวใจยังแจ้งเตือน ตี๋ใหญ่เห็นไซเรนอาการเเย่ เขาพยายามแกะเชือกให้ตัวเอง จนมือถลอก เลือดซิบ ไซเรนจะขาดใจตายจากการหายใจไม่ออกอยู่แล้วตี๋ใหญ่ยิ่งพยายามถูมือตัวเอง จนไม่สนใจ ว่าเนื้อหนังจะเป็นเลือดยังไง ไซเรนกำลังจะขาดใจตายอยู่ตรงหน้า ตี๋ใหญ่แกะเชือกให้ตัวเองได้แล้ว เขาวิ่งตรงไปยังเรน ตี๋ใหญ่ เอามันมาฉีดพ่นคอให้ไซเรนทันที ไซเรนปัดมือตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่ไม่สนใจ เขาเก็บที่ฉีดคอมาพยายามจะฉีดให้ไซเรนให้ได้ ซเรนกำลังจะขาดใจตาย ไม่ยอมรับความช่วยเหลือตี๋ใหญ่ ไซเรน กำคอตี๋ใหญ่ อยากบีบแต่ไม่มีแรง
ตี๋ใหญ่ “ถ้าตายตอนนี้ จะไม่มีโอกาสแก้แค้นอีกเลยนะ ดูศพพ่อสิ นั่น.ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพื่อแก้แค้นเหรอ”
ไซเรนชิงชัง จ้องตาตี๋ใหญ่ เขาใจจะขาด แต่ก็ต้องยอมรับความช่วยเหลือจากตี๋ใหญ่ เขาฉีดพ่นยาเข้าคอ ไซเรนเฮือกสูดลมหายใจ นอนหมดแรงแผ่หราตี๋ใหญ่ ลุกขึ้นยืนมองไซเรน เขี่ยปืนออกให้อยู่ไกลมือไซเรน มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้ว เขาก็จำใจ เดินออกไปจากตรงนั้น ไซเรนนอนหมดแรงหายใจหอบรวยระริน มองตามตี๋ใหญ่ ทั้งน้ำตา
จ่าแดง น้ำผึ้ง เนส กำลังนั่งคุยกับเนสอยู่
น้ำผึ้ง “ไหน น้องลอง เล่าเรื่องราวของไซเรน ให้พี่ฟังหน่อยซิ”
เนสนิ่งมองหน้าทั้งคู่ เสียงพูดตอบของเธอ ดังลอยข้ามไปยังฉากต่อไป
เนส“เรื่องของไซเรน…..จะให้เริ่มต้นตรงไหนดีคะ”
ไซเรนค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยแววตาคั่งแค้นชิงชัง เขาโซซัดโซเซตามตี๋ใหญ่ออกไป แต่ไม่เห็นเงาของตี๋ใหญ่แล้ว น้ำตาเขาแห้ง เหลือแต่เเววชิงชังเท่านั้นเอง(ถ่ายเผื่อ แฟรงค์กี้แหกปากรู้สึกตัวขึ้น เลือดที่อาบหน้าอยู่เกิดจากกระสุนทะลุแก้มซ้ายออกแก้มขวา แต่ไม่ได้โดนกรามหรือโดนฟันอะไรทั้งสิ้น)
ตัวละคร : ตี๋ใหญ่
ตี๋ใหญ่วิ่งมาหลบที่ข้างรถที่จอดในซอยเปลี่ยว แกะเชือกออกและข่มอารมณ์ที่ประดังเข้ามาทั้งเสียใจ ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวไซเรน แค้นต่อชะตากรรม เค้ารวบรวมสติปลดเชือกวางไว้ข้างตัวสต๊าทรถออกไป
ติตตามตอน 3 เร็วๆ นี้