ไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัย ‘คนขอทาน’ ยังเป็นอีกหนึ่งอาชีพที่ผิดกฎหมาย แต่ยังคงพบเห็นได้ทั่วไปในหลายพื้นที่ ไม่เว้นแต่ในพื้นที่เศรษฐกิจชั้นในของกรุงเทพมหานคร อย่างในพื้นที่ย่านสยาม และประตูน้ำ ก็สามารถพบเห็นคนกลุ่มนี้ได้อยู่เป็นประจำ กลุ่มคนเหล่านี้มักใช่เมืองใหญ่ และพื้นที่ที่มีคนสัญจรเยอะ เพื่อขอทาน ขอเงิน เลี้ยงประทังชีพในแต่ละวัน
ซึ่งการขอทานนั้น ถือว่าเป็นการกระทำผิดตาม พระราชบัญญัติควบคุมการขอทาน พ.ศ. 2559 นอกจากนี้ยังมีปัญหาที่ตามมาอีกมากมายที่แฝงอยู่เบื้องหลังของ ‘ขอทาน’ ทั้งปัญหาการค้ามนุษย์ ทำกันเป็นขบวนการเป็นธุรกิจมืด ,การลักลอบเข้าประเทศ ,การใช้แรงงานเด็คนเร่ร่อน และปัญหาอาชญากรรมต่าง ๆ ที่ตามมา และด้วยนิสัยคนไทยที่มีความเห็นอกเห็นใจ ขี้สงสาร จึงไม่แปลกที่เราจะพบเห็นคนให้เงินขอทานอยู่เรื่อย ๆ
จากข้อมูลของมูลนิธิอิสรชนที่ช่วยเหลือคนเร่ร่อนและผู้ด้อยโอกาส พบว่า ขอทานในเมืองกรุง สามารถหารายได้อย่างคือวันละ 500 บาท สูงสุดเฉลี่ย 2,000 – 5,000 บาท ต่อวัน ทำให้ ‘ขอทาน’ เป็นอาชีพ (ผิดกฎหมาย) ที่ง่ายต่อการหาเงินของคนเหล่านี้ เพียงเพราะใช้ความ ‘ความน่าสงสาร’ แลกเงินเท่านั้น
สำหรับบทลงโทษ ตาม พ.ร.บ.ควบคุมการขอทาน พ.ศ. 2559 มีโทษปรับไม่เกิน 10,000 บาท จำคุกไม่เกิน 1 เดือน หรือ ทั้งจำทั้งปรับ
ภาพ – วิชาญ โพธิ
