แถวฝึกร่างกายตอนเช้า ไซเรนมาไม่ทันเข้าแถว เพราะไม่สบายเพื่อนร่วมห้องไม่ปลุก กะให้โดนลงโทษไปด้วยในที ในแถวนักเรียนขาดไซเรนไป 1 คน ครูฝึกสำรวจจำนวนนักเรียน นักเรียนรายงานยอดขาดไป 1 นาย
ครูฝึก “จำหน่ายยอดมา”
นักเรียนคุมแถว “ทำความเคารพ ผู้บังคับกองร้อย .. แถวตรง …
นักเรียนนายร้อยตำรวจชั้นปีที่ 1 ยอดเดิม …… นาย
จำหน่ายขาด 1 นาย คงเหลือ ….. นายครับ..ตามระเบียบพัก”
ครูฝึก “ใครขาด”
นักเรียนคุมแถว “นักเรียนนายร้อยตำรวจ ไซเรน …. ครับ
ครูฝึก “ไปตามมา”
นักเรียนคุมแถว “ครับ”
นักเรียนคุมแถววิ่งไปตามไซเรน แล้ววิ่งลงมาพร้อมกัน
ครูฝึก “ไปไหนมา”
ไซเรน “ผมไม่สบายครับ”
ครูฝึก “ใครนอนห้องเดียวกับเรา”
ไซเรน (มีท่าทีไม่กล้าบอก เพราะว่าเพื่อนร่วมห้องจะถูกลงโทษด้วย)
ครูฝึก “ใคร…. ถ้าไม่บอกก็จะถูกลงโทษทั้งหมด”
เพื่อนร่วมห้องของไซเรน รู้สึกเข้าใจไซเรนมากขึ้น จึงยกมือยอมรับว่าอยู่ห้องเดียวกับไซเรน
ครูฝึก “ดี .. ที่เรายอมรับ ถือว่าเป็นสุภาพบุรุษ…ครูจะลงโทษไซเรนคนเดียว
ส่วนเราไปเข้าเวรโทษคืนนี้ ไซเรน ในระหว่างที่เพื่อนออก กำลังกายอยู่เนี่ย ให้เธอวิ่งรอบแถว จนกว่าครูจะสั่งเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น”ไซเรนปฏิบัติตามครูฝึกสั่ง ทั้งๆ ที่ยังป่วยอยู่
จักร “อันนี้เป็นภาพจากวงจรปิดของร้านไอ้ชาติ ภาพนี้ชัดที่สุดแล้วครับ
คุณไซเรนเชื่อว่าคนนี้คือตี๋ใหญ่ ส่วนไอ้ชาติบอกไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน มันมาดักปล้นไอ้ชาติ ผมคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน“
อัศวิน “แล้วบัญชามาได้ยังไง”
จักร “ไม่ทราบครับ“
อัศวิน “แสดงว่าสอบสวนกลางมาดูคดีรถของเราที่ถูกปล้นเต็มตัวแล้ว”
จักรเล่าเรื่องรถ ที่นำไปปรับปรุงใหม่ใส่กระจกกันกระสุน ระบบกุญแจล็อคที่กันขโมย และพูดถึงการเตรียมส่งของล็อตใหม่ กล้องเคลื่อนนำหน้าตัวแสดง ไปสำรวจส่วนต่างๆของรถ
จักร “รถขนของเราทุกคัน เปลี่ยนเป็นกระจกกันกระสุน และระบบประตูล็อคอัตโนมัติ เปิดได้เฉพาะด้านคนขับเท่านั้นครับ ติดตั้งกล้องทั้งในห้องคนขับ และส่วนที่เก็บของ ออนไลน์ถึงศูนย์ตลอด เราสามารถดูออนไลน์ได้ รวมถึงระบบแผนที่ซึ่งระบุตำแหน่งของรถได้ตลอดเวลา ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่ปกติใดๆ ขึ้น ยังมีปุ่มสัญญาณฉุกเฉิน จะส่งสัญญาณเตือนไปที่ห้องควบคุมที่บริษัททันทีครับ”
อัศวิน “นี่ใช้งานได้ทันทีรึเปล่า อื่มมม … .ทันสำหรับในการส่งของรอบต่อไปใช่มั้ย”
จักร “ครับท่าน … พร้อมครับ”
อัศวิน “แล้วอย่าให้การส่งของครั้งนี้รั่วไหลอีกล่ะ ที่ผ่านก็เสียหายจากความไม่รอบคอบมามากแล้ว”
จักร “ครับท่าน … ครั้งนี้ผมจะคุมไปเองครับ”
ตี๋ใหญ่ นั่งรับโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะทานข้าวด้านล่างของบ้านพาสเวิร์ด ฝั่งเน จากด้านหลังแค่รอยสัก และเฉียดหน้าเล็กน้อย
เน “มีฤกษ์ดีมาบอกอีกแล้วพี่”
ตี๋ใหญ่ “เมื่อไหร่”
เน “ตอนนี้เลขยังเคลื่อนอยู่พี่ แต่เตรียมตัวได้เลยพี่…ชุดใหญ่”
ตี๋ใหญ่ “สบายดี”
เน “กินอิ่มสามมื้อ ตื่นตอนเช้า นอนเร็ว ฟิตสุดๆ พี่”
ตี๋ใหญ่ “เออๆ ระวังด้วย”
ตี๋ใหญ่บอกให้เชนเตรียมตัวสำหรับการปล้นครั้งต่อไป พาสเวิร์ดขอไปด้วย
ตี๋ใหญ่ “เชน… เตรียมตัวให้พร้อมนะ ข่าวมาแล้ว อีกไม่กี่วันมันจะส่งของล็อตใหญ่”
เชน “คราวนี้มันคงระวังมากขึ้นนะพี่… พี่วางแผนยังงัย”
ตี๋ใหญ่ “ยัง…รอเวลากับสถานที่อยู่ ”
พาสเวิร์ด “ จะไปไหนกัน ไปด้วยได้นะ ไม่หลง จำได้”
เชน (เชนดุพาสเวิร์ด) “ไอ้เวิ่ด มึง…หยุดพูด อยู่นี่แหล่ะ ภาระพี่ตี๋เค้า”
ตี๋ใหญ่ (นิ่งคิดมองหน้าพาสเวิร์ด) “จำอะไรได้”
พาสเวิร์ด “ทางไง มีแผนที่อยู่ในนี้ (ชี้ไปที่หัว) ช่วยจำเส้นทาง จำแม่นนะ.. อยู่ตรงไหน
จริงจริงนะ ชื่อถนนไร….. บอกมา .. จำได้ระยะทาง กี่แยก บอกได้”เชนหันมองหน้าตี๋ใหญ่ขอความเห็น
ตี๋ใหญ่ “ก็ดี..ลองดู ให้พาสเวิร์ดไปด้วย ครั้งนี้ต้องรอบคอบ…”
ครูฝึกคนเดิม (ต่อเนื่อง ที่จะมีคาแร็กเตอร์พูดกลอนทุกครั้ง) เราจะเห็นภาพนักเรียนนายร้อย ที่ออกกำลังกายเสร็จแล้ว ครูฝึกปล่อยให้นักเรียนขึ้นไปที่กองร้อย เหลือไว้แต่ไซเรนคนเดียว ครูฝึกซ่อมเดี่ยวไซเรนต่อ จะเห็นไซเรนถูกซ่อม เช่น วิดพื้น พุ่งหลัง งอเข่าครึ่งนั่ง และในระหว่างนั้นไซเรน เริ่มไม่ไหวทรุดลงคุกเข่า จนหยิบยาออกมาจะมาพ่น
ครูฝึก “ไม่ต้องนักเรียน (หมายถึงยาพ่น) วางลง ลุกขึ้น ……ลุก…ขึ้น”
ไซเรนวางขวดยาพ่น หอบหนักขึ้น
ครูฝึก “มองหน้าครู (พูดกลอน เกี่ยวกับเกียรติยศและความอดทนของตำรวจ พี่เบิร์ด) ยืนนิ่งๆ ครูเข้าใจอาการป่วยของมึงดี แต่ถ้าลมหายใจของตัวเองยังเอาชนะไม่ได้ จะลากสังขารไปรับใช้ประชาชนได้ยังไง โรคที่มึงเป็นเนี่ย มึงต้องเอาความแข็งแรงทั้งจิตใจและร่างกาย…สู้ …ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว”
(ไซเรน โงนเงน หอบโช๊คจะทรุด ตาลอย)
ไซเรน “ ไม่ไหวแล้วครับ ผมไม่ไหว”
ครูฝึก “มองหน้าครู มีสติสิวะ มันอยู่ที่ใจ แม่งไอ้พวกใจเสาะ ยืน.. ใช้ใจมึงยืนไว้ไม่ใช่ขา…..มึงดูกูนี่ (ครูฝึกหยิบยาออกมาจากกระเป๋า) กูเนี่ยกินยาวันละ 20 กว่าเม็ด ไม่รู้กี่โรคกูยังไหวเลย ไอ้ห่ามึงแค่หอบกระจอกชิบหาย”
ไซเรนทุดลงพ่นยา ครูส่ายหน้า ก้มลงพูดด้วย
ไซเรน “ ไม่ไหวแล้วครับครู”(ไซเรนเสียงสะอื้น)
ครูฝึก “ มึงไปคิดดูดีๆ ว่าสอบมาที่นี่ทำไม เพื่ออะไร เพื่อใคร
อุตส่าห์สอบแข่งกับคนทั้งประเทศมาตั้งเท่าไหร่ มึงรู้มั้ยมีอีกกี่คนที่เค้าอยากเป็นตำรวจ แค่นี้มึงจะถอดใจแล้วเหรอ แล้วจะไปดูแลปัญหาของประชาชนได้ยังไง”ครูฝึกเดินออกไปทิ้งไซเรนที่เจ็บใจในความอ่อนแอของตัวเองนอนแผ่หราหอบหายใจกว้างกล้องถอยออก มาจนเห็นตี๋ใหญ่ในชุดตำรวจแอบดูอยู่มุมหนึ่ง มองไซเรนด้วยความเป็นห่วง ไซเรนรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ แทนสายตามองไปที่ตี๋ใหญ่ซึ่งหายไปแล้ว
ตี๋ใหญ่ที่กำลังทุกข์ใจ เดินเหม่อผ่านร้านกาแฟเห็นหลิน จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา แต่ยังไม่ทันจะนั่งหลินก็ชิงทักขึ้นมาก่อน
หลิน “เริ่มติดกาแฟแล้วเหรอคะ คุณธาวิน (ชื่อเดิมตี๋ใหญ่ มีความหมายว่า ผู้บริสุทธิ์, ว่องไว)”
ตี๋ใหญ่ “ผ่านมา..ฟังอะไรอยู่ครับ”
หลิน “พักสมองก็ฟังอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหล่ะค่ะ วันนี้มีกลิ่นความเศร้านะ มีอะไรเล่าหลินฟังได้นะคะ”
ตี๋ใหญ่ (เปลี่ยนเรื่อง) ” คุณชอบฟังเรื่องเกี่ยวกับอะไร”
หลิน “ตอนนี้ฟังเรื่องกฏแห่งสุริยะค่ะ ….หนังสือพูดถึงการใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้โดยการอยู่และยอมรับโดยไม่ทุกข์ ซึ่งโลกของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน.โลกของคุณเป็นยังงัย เล่าให้ฟังหน่อย”
ตี๋ใหญ่ (ไม่ตอบ) ” โลกของผมไม่สนุกหรอก แล้วโลกของคุณเป็นยังงัย”
หลิน (ไม่คาดคั้น เข้าใจ) “โลกของหลิน อาจจะบอกไม่ได้ว่าเป็นสีชมพู สีเขียว หรือสีดำ แต่โลกของหลินสวยมากนะคะ”
ตี๋ใหญ่ ” ถ้าคุณอยากช่วยคนๆ หนึ่ง แต่เค้าคิดว่าคุณเป็นคนทำลายชีวิตครอบครัว ของเค้าไปทั้งครอบครัว คุณจะทำยังงัย..”
หลิน “ขึ้นอยู่กับว่าคุณตั้งใจทำลายเค้ารึเปล่า ถ้าช่วยเค้าแล้วคุณสบายใจ ถึงแม้เค้าจะไม่ต้องการก็ตาม แต่ใจคุณรู้สึกดีกับสิ่งที่ทำก็ทำเถอะค่ะหลินกำลังจะไปที่ร้านคุณไปนั่งเล่นได้นะ ได้กลิ่นหอมๆ จะได้สบายขึ้น ท่าทางคุณจะยังไม่ได้นอน”
ตี๋ใหญ่ (ยิ้มเศร้า) “ความง่วงมีกลิ่นด้วยเหรอ”
หลิน “แล้วจริงไม๊ละ
ธารใสเดินอยู่ใต้แฟลต กล้องตามเหมือนมีคนตามออฟซีนเสียงตี๋ใหญ่ “ขอโทษครับ…..คุณรู้จักลูกดาบยุทธใช่มั้ยครับธารใสหันมาเห็นตี๋ใหญ่ สวมแว่นตา ใส่หมวก
ธารใส “ค่ะ รู้จัก… ไซเรน”
ตี๋ใหญ่ “ผมมีของที่ดาบยุทธฝากไว้ ยังไงฝากให้ด้วยนะครับ ”
ธารใส “ได้ค่ะ กำลังจะไปเยี่ยมวันนี้พอดีเลย ”
ตี๋ใหญ่ ส่งซองให้ธารใส
ห้องเยี่ยม ธารใสมาเยี่ยมไซเรนที่โรงเรียน
ธารใส (ธารใสยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าไซเรน) “เป็นงัยบ้างไซเรน”
ไซเรน “สบายดี.มาทำไมลำบากป่าวๆ .. เราขอโทษที่พูดไม่ดีกับธารใสวันก่อนที่ร้านพระ ”
ธารใส “ไม่เป็นไรเลย เราเข้าใจ อยากมาหา กินข้าวบ้างมั้ยเนี่ย ได้นอนบ้างหรือเปล่าตาโหลเชียว”
ไซเรน “ไม่ต้องห่วงสบายมาก ที่นี่เค้าเลี้ยงดีจะตาย ห้องเรานอนกันสี่คน แต่ช่วงแรกโดนจวกเยอะหน่อย”ธารใสงงๆ ดันซองให้แบบแอบๆ
ธารใส “จวก …จวกหมายถึง….”
ไซเรน “อ๋อ จวก …จวกหมายถึง แบบเวลาพวกเราทำอะไรผิด ครูเค้าก็จะแดกเราลงโทษเราอะไรเงี่ย ที่นี่เค้าเรียกโดนจวก”(ไซเรนเผลอหัวเราะ)
ธารใส “แล้วเรนโดนอะไรบ้าง “
ไซเรน “ก็เยอะอ่ะ พุ่งหลังบ้าง”(ขอแปลกๆอ่ะพี่เบิร์ด)
ธารใส “แล้วยังหอบอยู่ป่ะ“
ไซเรน “นิดหน่อย ครูเค้าถึงพยายามเคี่ยวให้เราแข็งแรงขึ้นแหละ”
ไซเรนก้มหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง
ไซเรน “ความจริง…ร่างกายอ่อนแอ่อย่างเรา บางที่อาจจะไม่เหมาะกับที่นี่ก็ได้”
ธารใส ดันซองให้แบบแอบๆ
ธารใส “เอ้ยอย่าท้อดิ เดี๋ยวก็ดีเอง อ่ะยาเอาไว้ใกล้ๆ ตัว อย่าลืมนะเออๆ มีคนฝากของมาให้ด้วย”
ไซเรนมองซองที่ฝากมา งงแปลกใจ พร้อมแกะซองดู..มือสั่นโกรธพร้อมตะโกนใส่หน้าธารใส
ไซเรน “ใครฝากมา!!”
ธารใส (พูดเสียงสั่น) “เราไม่รู้ เค้าบอกว่าเป็นญาติของพ่อไซเรน … เราเลยรับมา นึกว่าของสำคัญของพ่อไซเรน”
ไซเรน (โกรธฟึดฟัด แล้วลุกขึ้นฟิวขาดจะออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อไปหาตี๋ใหญ่ ธารใสรั้งไว้แต่ไซเรนเผลอผลักกระเด็นล้มลง )“ที่ไหน!! มันเอามาให้ธารใสที่ไหน ที่แฟลตใช่มั้ย”ธารใสวิ่งตามไซเรนออกไป
ไซเรนเดินจะออกจากโรงเรียน เห็นพระรูป เป็นแบ็คกราวน์ มือกำเชือกและซองกระดาษแน่น เจอครูฝึกคนเดิม ที่กำลังเดินฝึกหมู่อื่นอยู่ เห็นอาการไซเรนจึงเรียก แต่ไซเรนไม่หยุด ครูฝึก เดินขนานไป เตือนไป เรียกไซเรนให้หยุด ไซเรนเดินไปหอบไป
ครูฝึก “ จะไปไหน หยุดนักเรียน ครูบอกให้หยุด ขัดขืนคำสั่งมีโทษนะนักเรียน”
ไซเรนไม่หยุด ไซเรนหอบมากแต่ยังไปต่อ ธารใสเดินตามมาพูดด้วย
ธารใส “ไซเรนเป็นอะไร เราทำอะไรผิดเหรอ เราขอโทษ”
ไซเรน “นี่อะไรรู้มั้ย (ชูเชือกให้ธารใสดู) นี่มันเป็นเชือกที่ไอ้ชั่วนั่นใช้แขวนคอพ่อเรา
จนพ่อเราขาดใจตาย มันเอามาให้ธารใสที่ไหน(ธารใสอึกอักงง ไซเรนตะโกนใส่หน้า ไซเรนหยุดปั้มยา) มันเอามาให้เมื่อไหร่..ที่ไหน!!”ไซเรนเดินต่อ
ครูฝึก “นักเรียนทำอะไรคิดให้ดี เราเข้ามาเรียนที่นี่เพื่ออะไร เพื่อใคร ใครอยากให้เธอเป็นตำรวจ เธอลืมไปแล้วเหรอ”
ไซเรน “มันทำลายครอบครัวผม ครูจะให้ผมอยู่ที่นี่
แล้วให้มันนั่งหัวเราะเยาะผมอยู่ข้างนอกนั่น โดยที่ไม่มีใครทำอะไรได้เลยงั้นเหรอครับ”ไซเรนปั้มยาขยายหลอดลม แล้วค่อยลุกขึ้นยืน ธารใสตกใจทำอะไรไม่ถูก
ครูฝึก “ครูเข้าใจเรื่องครอบครัวเธอ แต่แค่ลมหายใจตัวเองยังเอาชนะไม่ได้
จะไปทำอะไรได้ พ่อเธอคงภูมิใจมากกว่าถ้าเธอได้ไปจับมันด้วยมือเธอเอง ในฐานะตำรวจไม่ใช่ นักเรียนตำรวจที่โดนไล่ออกจากโรงเรียน”
ไซเรนหยุดชะงักจากคำพูดของครู ไซเรนมองไปที่ประตู กว้างไซเรน เดินกลับไปในโรงเรียน
ไซเรนนั่งอยู่ในห้องคนเดียวมอง เชือกและหยิบซองมาดู พบว่าภายในซองว่ามีโทรศัพท์อยู่ ไซเรนเปิดดูไม่พบเบอร์เก่าใดๆ โทรออกก็ไม่ได้ ไซเรนสับสนเคียดแค้น กำโทรศัพท์แน่นมอนทาจไซเรนฝึกคนเดียวอย่างบ้าคลั่ง จนหอบ นั่งตัวสั่น นึกถึงแฟลชแบ็คแม่ พ่อ น้องตายหอบหนัก เอาขวดยาพ่นออกมาวางตรงหน้า ทุบทำลายในที่สุด จบที่หน้าไซเรนมุ่งมั่น
ธารใสเข้ามาในห้องมิลค์ ที่เปิดเพลงลั่นเต้นอยู่บนเตียง มิลค์เริ่มไม่สนใจอะไรมากขึ้น ธารใสเข้ามามิลค์ไปสูบบุหรี่ที่หน้าต่าง มิลค์ค่อนข้างโทรม
ธารใส “เอ้ย..เดี๋ยวนี้สูบบุหรี่ด้วยเหรอ”
มิลค์ “นิดหน่อย”
ธารใสมองไปที่หน้าต่างสังเกตเห็นก้นบุหรี่เต็มไปหมด
ธารใส “ทำไม ไม่ค่อยไปเรียนพิเศษเลย”
มิลค์ “พอแล้วไอ้โอเอเน็ทอะไรนั่น ไร้สาระ ชีวิตเราจะไปต่อไม่ได้เลยหรือไง ถ้าไม่ได้เรียนมหาลัย มันจะเป็นจุดจบของชีวิตเลยใช่มั้ยอย่าบอกว่าจะมาชวนไปเรียน”
ธารใส “แต่มันก็เป็นทางเลือกที่คนส่วนใหญ่เค้าทำกันไม่ใช่เหรอ แล้วมันก็พิสูจน์แล้วว่ามันช่วยให้ชีวิตง่ายขึ้นกว่าไม่มีไม่ใช่เหรอ.. ปริญญาน่ะ”
มิลค์ “ชั้นว่าเราแค่ต้องเก่งอะไรก็ได้อย่างนึงน่ะพอและ แต่…(หัวเราะ) ชั้นแค่ยังนึกไม่ออกว่าอยากทำอะไร”
ธารใส “พ่อเธอกลับเมื่อไหร่”
มิลค์ “หึ (งง) มีอะไรกับป๊าเหรอ กลับเย็นๆ มั้ง”
มอนทาจหลายเหตุการณ์ เห็นไซเรนค่อยๆแข็งแรงขึ้นไซเรนฝึกรวมกับคนอื่นยังรั้งท้ายอยู่บ้าง
ครูฝึก “ไหวมั้ยนักเรียน”
ไซเรน “ไหวครับ”
ครูฝึก “ดี อีกรอบไปได้”
ไซเรนวิ่งออกไปจบที่หน้าครูฝึกแอบยิ้มในความสำเร็จของไซเรนหลังจากที่ตี๋ใหญ่หลับไปได้พักใหญ่ ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นหลินนั่งอยู่ข้างๆ เขา นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ตี๋ใหญ่สามารถหลับสนิท และตื่นขึ้นมาไม่มีอาการระแวง กับสิ่งแวดล้อมรอบข้าง
หลิน “หลับสบายมั้ยคะ.. คุณธาวิน” (อมยิ้ม)
ตี๋ใหญ่ (เขิลเล็กน้อย) “ร้านคุณใส่กลิ่นยานอนหลับไว้ทั้งร้านใช่มั้ยครับ …ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย”
หลิน (ยิ้ม) “ค่ะ… แล้วคุณรู้สึกสบายขึ้นมั้ยคะ”
ตี๋ใหญ่ “หลับสนิทในรอบหลายปีเลยล่ะ…คุณจะปิดร้านหรือยังครับ”
หลิน “ยังค่ะ…. อีกซักพัก.. ไปไหนมาคะถึงได้มาถึงร้านได้วันนี้”
ตี๋ใหญ่ “ผมมาหาคุณครับ…ก็ ก็..วันก่อนคุณชวนผมมาที่ร้านคุณนี่ครับ”
หลิน “อ๋ออค่ะ… ฉันชวนคุณมาาา” (ลากเสียงยาว ..ยิ้ม)
ตี๋ใหญ่ “เมื่อวานผมไปหาคนที่ผมอยากช่วยเค้ามา”
หลิน “เค้าเป็นอย่างไรบ้างคะ ”
ตี๋ใหญ่ “เค้าไม่เห็นผมหรอกครับ ผมดูอยู่ห่างๆ … แต่เค้าคงอยากเจอผมมากๆ”
หลิน “เจอคุณ!! ทำไมเหรอคะ”
หลินเงียบรอฟัง
ตี๋ใหญ่ “เค้าอยากให้ผมตาย…(พูดนิ่งๆ)
แต่ผมเข้าใจความรู้สึกของเค้าตอนนี้เป็นอย่างดี ผมเคยรู้สึกอยากฆ่าใครมากๆ แบบนี้เหมือน”
หลิน “แล้วคุณทำสำเร็จมั้ยคะ”
ตี๋ใหญ่ “ยัง… แต่มีคนบริสุทธิ์ต้องตายกับความแค้นของผม” (เสียงเศร้า)
หลิน “คุณอยากหยุดมั้ยคะ.. หนึ่งชีวิตของคนหนึ่งคนไม่ได้ยืนยาวมากนักหรอกนะคะ
คุณใช้ชีวิตอยู่กับอดีตที่มันทำร้ายคุณ มานานเกินไปหรือเปล่า ในเมื่อความจริงมันคือเวลานี้ที่คุณมีลมหายใจอยู่ ละคุณก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้”
ตี๋ใหญ่ “ก็จริงของคุณ” (ยิ้มให้หลิน)
หลิน “(หลินเปลี่ยนเรื่อง) เดี๋ยววันนี้ให้น้ำมันหอมไปหยดที่หมอนนะคะ จะได้นอนหลับสบาย”
ตี๋ใหญ่ “ไม่ดีกว่าครับมานอนที่นี่ หลับสบายกว่าเยอะ”
ธารใสนั่งกินข้าวอยู่กับมิลค์ อัศวินตักอาหารให้อย่างอบอุ่น มิลค์เขี่ยๆ กินไม่ลง
อัศวิน “กินข้าวด้วยกันก่อนลูก… แล้วที่เล่าว่า มีคนฝากของให้ยุทธ แต่กลายเป็นเชือก ที่ไซเรนบอกว่าเหมือนเชือกที่ติดอยู่กับคอยุทธตอนยุทธตาย”
ธารใส “ใช่คะ”
มิลค์ “ไม่เห็นมีเหตุผลเลย มันต้องโรคจิตแน่ๆ”
อัศวิน “แล้วหนูเห็นหน้าเค้ามั้ย”
ธารใส “เห็นคะ แต่….จำไม่ได้ เค้าใส่หมวก ใส่แว่นกันแดด เลยไม่ได้เอ่ะใจคะ… หนูขอโทษ”
มิลค์ “ใกล้ขนาดนั้นจำไม่ได้เหรอ ต้องไม่หล่อแน่ๆ”
อัศวิน “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
ธารใส “แต่หนูเป็นห่วงไซเรนคะ เค้าดู……ไม่เหมือนเดิมเลย”
อัศวิน “คนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มา หนูต้องให้กำลังใจเค้าเยอะๆ นะ
เค้ากลับมาคราวหน้าอาจะคุยกับเค้าดู…เดี๋ยวอาให้จักรไปส่งนะ อยู่แฟลตตำรวจใช่ไม๊”ธารใสพยักหน้า
จักรขับรถไปส่งธารใสที่แฟลต โดยมิลค์นั่งมาส่งเป็นเพื่อน
มิลค์ “ธารใส วันหน้าเธอไปหาไซเรนชวนชั้นด้วยนะ ไปด้วย”
ธารใส (เหม่อลอยคิดถึงไซเรน..นิ่งไม่ตอบ)….
มิลค์ “ธารใส…ใจลอยไปไหน…คิดถึงไซเรนหรอ”
ธารใส “อื่มมม…ที่ไปหามาล่าสุด ฝึกหนัก…ผอมลงถนัดตาเลย แล้วนี่ยังจะมาเรื่องของที่เราเอาไปให้อีก เป็นห่วงน่ะ”
มิลค์ “ดีจัง…เธอยังมีคนให้ห่วง… ชั้นไม่มีใครซักคนให้เป็นห่วง”
จักร “แต่คุณมิลค์ก็มีคนที่คอยเป็นห่วงคุณมิลค์อยู่”
มิลค์ “มีด้วยหรอ… นอกจากป๊า…ชั้นก็ไม่เห็นจะมีใคร”
จักร “ครับ… ผมว่ามีนะ”
จบที่ตาจักรไซเรนกับเพื่อนซ้อมการใช้ปืน (ปืนฝึกสีแดงที่ประจำตัว) ฝึกท่ายิงต่างๆ พร้อมกันโดนมีครู (ขอครูตัวจริงพูดไปด้วยเรื่องการใช้อาวุธ และหน้าที่ของตำรวจ)มอนทาจไซเรนฝึกหนักคนเดียว มีครูฝึกเฝ้าดูอยู่ห่าง หลายครั้งที่ไซเรนเหมือนจะไม่ไหวแต่ก็ฮึดกลับมาได้อัศวินเรียกจักรมาบอกว่าตี๋ใหญ่มันพยายามติดต่อไซเรน ชักแปลกเกินไป จักรอธิบายว่าส่งคนไปสืบแล้วแต่ไม่มีใครรู้จักตี๋ใหญ่ อัศวินกำชับให้จักรไปดูแลการขนเงินด้วยตัวเอง
อัศวิน “ตี๋ใหญ่ มันพยายามติดต่อกับไซเรน… ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร”
จักร “เท่าที่ผมให้สายผมสืบๆดู ยังไม่มีใครเคยเห็นหน้ามันเลยครับท่านแล้วที่มันติดต่อไซเรน มันติดต่อยังงัยครับ”
อัศวิน “มันฝากของไปกับธารใส… ช่วงนี้ลองให้คนตามๆ ธารใสหน่อย เผื่อมันลอบกัด”
จักร “ครับท่าน”
อัศวิน “แล้วของล็อตนี้ ต้องส่งให้ถึงมือเจ้าของนะ..ถ้าพลาดถึงขั้นจบกันหมด ส่วนเวลาสถานที่รอก่อน”
เสียงข้อความเข้าที่โทรศัพท์ของอัศวิน เป็นข้อความจากธนาคารว่ามิลค์ถอนเงิน
อัศวิน “ช่วงนี้ฝากดูๆ มิลค์หน่อยนะ ไม่รู้เอาเงินไปใช้อะไร วันนี้ก็ถอนไปอีกสามหมื่น”
จักร (นึกเป็นห่วงมิลค์) “ครับท่าน “
จักรทำความเคารพก่อนออกจากห้องอัศวินไป
ไซเรนแข็งแรงขึ้น ดูเหมือนจะไม่มีอาการหอบให้เห็นแล้ว ต่อยมวยกับเพื่อน อย่างบ้าคลั่งระบายความแค้นออกมาในที “คราวนี้ให้ทางคุณสัว กำหนดเวลาสถานที่ได้เลย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า เกลือที่มันเป็นหนอน มันมาจากฝั่งไหนแน่”กล้องรับใกล้มากเห็นปากอย่างเดียวและถอยออกจากหน้าสัวจนเห็นเป็นบรรยากาศคุก สัวใส่หูฟังบลูทูต ดึงข้อออกกำลังกายไปพูดโทรศัพท์ไป เปิดตัว สัว ขาใหญ่ในคุก หน้าตาหล่อสะอาด สุภาพ เป็นพ่อค้ายาที่ต่างจากที่เราเคยเห็นโดยสิ้นเชิง แต่เมื่อมองเข้าไปในแววตาจะพบความเยือกเย็นและยากจะคาดเดาของสัว
สัว “ดีครับงั้น อีกสองวัน เป็นที่อู่”กล้องถอยมาจนถึงที่เน ที่ทำเป็นสักต่อไป(เน สักให้ลูกน้องสัว)
กลางดึกคืนหนึ่งโทรศัพท์ที่อยู่ในซองเดียวกับเชือก สิ่งที่ไซเรนรอคอยก็เกิดขึ้น โทรศัพท์สั่นขึ้น เค้าแอบไปคุยที่ห้องน้ำ ปลายสายคือตี๋ใหญ่ ทั้งคู่เงียบกันอยู่พักใหญ่
ไซเรน “มึงต้องการอะไร ห๊ะ!!”
ตี๋ใหญ่ “ผมเสียใจ ผมพยายามช่วย…”
ไซเรน “เสียใจ เลยส่งเชือกที่พวกมึงฆ่าพ่อกูมาให้ดู ทำไม ไอ้โรคจิต!!”
ตี๋ใหญ่ “ผมบอกคุณแล้วมันจะฆ่าผมเหมือนกัน”
ไซเรน “มึงมันก็ไอ้โจรชั่วเหมือนกันนั้นแหละ มึงแน่จริงใช่มั้ย ทำเป็นตั้งชื่อตี๋ใหญ่ มึงมันก็แค่คนชั่ว มึงมาเจอกูสิ ถ้ามึงแน่จริง!!”
ตี๋ใหญ่ “บางอย่างมันก็ไม่ได้ชัด อย่างที่คุณเห็น ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”
ไซเรน “หยุดพล่ามเหอะ กูจะอ๊วก!!”
ตี๋ใหญ่ “ได้!!งั้นเราเจอกัน……..”
ไซเรน (อึ้ง) “ที่ไหน”
ไซเรนระบายออกโดยการเอาหัวโขกกระจกแตกจ่าแดงกับน้ำผึ้ง ไปตามสืบคดีกับสายคนหนึ่ง ที่โต๊ะสนุ๊ก (หรืออาจจะเป็นร้านอาหาร)
จ่าแดง “ไงได้ไรมั้ง”
สายสืบ“มีอยู่ครั้งเดียวที่ผมจำได้นะพี่แดง ตอนผมอยู่ที่เรือนจำ มีคนนึงมันบอกว่า มีคนชื่อตี๋ใหญ่เคยช่วยมัน ตอนนี้มันยังติดอยู่เลย…คดีค้ายา ชื่อ เน.. อะไรนี่แหล่ะ”
เชนพาพาสเวิร์ด ซ้อนมอเตอร์ไซค์ลัดเลาะจนไปจอดหน้าอู่ พาสเวิร์ด ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจดู สนุกกับการซ้อนมอเตอร์ไซค์
เชน “เอาให้ได้เรื่องนะโว้ยพาสเวิร์ด”
พาสเวิร์ด “เรื่อง…มีเรื่องอะไรเหรอ(หัวเราะ) ล้อเล่นๆ ไปๆพอแล้วเบื่อแล้ว”
จักรเตรียมยาด้วยตัวเอง เราจะเห็นจักรเอายาห่อกระดาษใส่ถุงพลาสติกธรรมดาๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน จักรกลับมาที่บ้านอัศวิน (โชว์ความแข็งแกร่งของจักรด้วย)จักรกำลังออกกำลังกายท่ายากเจ๋งๆ หรือเตะกระสอบรัวๆ มิลค์เดินเข้ามาหาจักร
มิลค์ “ทำไรอยู่.. สอนเล่นมั่ง”
จักร (มองหน้ามิลค์ แล้วเล่นต่อ เพราะไม่คิดว่ามิลค์จะพูดจริง)
มิลค์ “เร็วดิ สอนหน่อย อยากออกกำลังกายจริงๆ”
จักรสอนมิลค์ออกกำลังกาย ซักพัก จักรพูดขึ้น
จักร “พักนี้คุณใช้เงินทำอะไร… ท่านเริ่มสงสัย”
มิลค์ “ก็นายหาของให้ฉันไม่ได้.. ฉันก็ต้องไปหาจากที่อื่น”
จักร “ผมว่าคุณใช้มันแค่สนุกๆ น่าจะดีกว่านะครับ ถ้าติดขึ้นมาจะยุ่ง”
มิลค์ “ไม่ติดหรอกน่าาาาา… ขำๆ .. ถ้านายไม่อยากให้ฉันไปซื้อกับคนอื่น ก็แบ่งของนายมาให้ฉันสิ”จักรมองหน้ามิลค์ และเลิกสอน
จักร “ถ้าคิดจะพึ่งยาก็ไม่ต้องออกกำลังกาย” (จักรพูดเสร็จเดินจากไป)
พาสเวิร์ดเล่นแท็ปเล็ท ไปรายงานไป กินน้ำอัดลมไป คำบรรยายปรับเปลี่ยนตามโลเคชั่นอีกครั้งนึง
พาสเวิร์ด “อู่ ถ้าเข้าทางซอย 27 ระยะ 1200 เมตร มีโรงเรียนรถติดแน่ ให้เลี้ยวขวาออกซอย 29 ระยะ 1600 เมตร ถึงสามแยก สะดวกกว่า ในอู่เปิดเก้าโมงเช้าปิดสามทุ่ม ช่าง 4 คนวันนี้มีรถ(ตามที่ถ่ายมา) ดูแล้วไม่มีกล้อง”
ไซเรนที่นอนหลับอยู่ โทรศัพท์ไซเรนที่เก็บไว้ในปลอกหมอนหล่น ไซเรนเปิดดูเป็นข้อความ ไซเรน เปลี่ยนเป็นชุดนอกเรียบร้อย เดินผ่านพระรูป ร. 5 ทำความเคารพ ไซเรน วิ่งหลบปีนออกนอกรั้วเชนตรวจดูความเรียบร้อยของมอเตอร์ไซค์ หันไปเก็บเครื่องมือ หันกลับมาอีกทีพาสเวิร์ดไปคร่อมมอไซค์รออยู่แล้ว
พาสเวิร์ด “ไปยัง “
เชน “ลงเลย รออยู่นี่แหละ เดี๋ยวมา“
ตี๋ใหญ่ลงมา
ตี๋ใหญ่ “ถ้าพวกพี่ไม่กลับมาเงินอยู่ที่ตู้เหล็กบนห้อง“
ตี๋ใหญ่คร่อมรถ
เชน “ปิดประตู“
พาสเวิร์ดจำใจปิดประตูแต่ตายังมองอยู่
รับหน้าพาสเวิร์ด เดินเร็วคำนวนเวลาที่จะเดินไปถึงอู่ สุดท้ายเปลี่ยนเป็นวิ่ง หน้าตาสนุก
พาสเวิร์ด “ลัดไปทางซอยยี่สิบสาม ออกยี่สิบเก้า ผ่านโรงเรียน เจ็ดพันสองร้อยห้าสิบเมตร ยกนาฬิกาขึ้นดู สามเมตรใช้หนึ่งวินาที “
อัศวิน “ จักรวันนี้ไม่ต้องเอารถบริษัทไปนะ ไปที่อู่ที่ซอย 29 แล้วก็ไปคนเดียวนะ เดี๋ยวนี้เลย “รับจักรขับรถอยู่พี๋ตี๋ใหญ่ซ้อนมอไซค์เชนไซเรนเดินหาซอยอยู่
หาตี๋ใหญ่เห็นจักรจักรขับรถเข้าไปจอดในอู่ซ่อมรถ จักรลงจากรถแปลกใจที่อู่ดูไม่มีคนเลย จักรแปลกใจเดินไปเห็นเด็กอู่ล้างอะไหล่อยู่หันหน้ามาเป็นเชน
เชน “มาหาเฮียเหรอ ด้านในเลยพี่ “(เชนชี้ไปด้านใน)
จากมุมของไซเรนจะเห็นแค่เชนกับจักรไม่เห็นตี๋ใหญ่จักรเดินเข้าไปข้างใน เชนจ่อปืนจากด้านหลัง ตี๋ใหญ่โผล่จ่อปืนจากด้านหน้า
เชน “ทิ้งของลง!!”
จักรทำตาม เชนเตะย่ามกลางห้อง เป็นจังหวะเดียวกันกับทั้งจักรชิงโอกาส จักรถอยหลังไปจนเชนล็อคมือที่ถือปืนเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกับที่เชนล้วงปืนจากเอวจักรได้ จักรดันเชนไปจนตู้เครื่องมือด้านหลัง ปืนจักรหล่น จับปืนในมือเชนยิงไปที่ตี๋ใหญ่ ตี๋ใหญ่หลบไม่ได้ยิงตอบเพราะห่วงเชน พาสเวิร์ดทะเล่อทะล่าเข้ามากลางดงปืน เชนพยายามฝืนแต่จักรยังยิงได้เฉี่ยวพาสเวิร์ดไป
พาสเวิร์ดนั่งลงอุดหู ตี๋ใหญ่เข้ามาลากพาสเวิร์ด จักรสะบัดหัวโขกเชนจากด้านหลัง เชนทรุดลงแต่ยังล็อกจักรแน่น จักรลากเชนไปหลบ ตี๋ใหญ่ลากพาสเวิร์ดหลบ ลัดเลาะตามหลืบ แต่พาสเวิร์ดชนของล้มเสียงดังอีก คราวนี้เค้าเลยดันให้พาสเวิร์ดไปหลบอยู่ใต้รถคันหนึ่ง
จักรสะบัดเชนล้มทับโต๊ะไปด้วยกัน ตี๋ใหญ่โผล่จะมายิง ก็ไม่ได้ จักรปลดปืนได้แล้วเอาเชนมาเป็นโล่ห์ ดันเชนไปโดนปุ่มยกรถขึ้น รถลอยขึ้นทำให้เห็นพาสเวิร์ดนอนหลบอยู่ ตี๋ใหญ่ส่งสัญญาณให้พาสเวิร์ดหนี จักรจะยิงพาสเวิร์ดเชนดันตัวสู้ จักรยิงขาเชนทรุดลงกระเผลก ตี๋ใหญ่ตะโกนบอกพาสเวิร์ดให้วิ่ง
พาสเวิร์ดวิ่งออกไป จักรลากเชนเข้าไปใกล้ถุงยา ตี๋ใหญ่ขยับคุมเชิงออกมา ทำให้ไซเรนเห็นว่าเป็นตี๋ใหญ่ จักรจะหยิบถุงยา ตี๋ใหญ่ยิงโดนบะหมี่ที่ใส่ปนมากระจาย มัดยา(ที่ดูแล้วเป็นห่อยาเสพติดแน่ๆ ไซเรนมองยามองจักร งง (เต่จักรไม่เห็นไซเรน) จักรหยิบถุงยาถอยหลัง หยิบปืนตัวเองที่ตกอยู่ ตี๋ใหญ่คืบตาม จนเข้าเฟรมมาให้ไซเรนเห็น ไซเรนมองให้ชัดว่าน่าจะเป็นตี๋ใหญ่แน่แล้ว ไซเรน เดือด
ไซเรนจะพุ่งออกไปอย่างไม่กลัวปืน เป็นจังหวะเดียวกับที่จักรผลักเชนใส่ตี๋ใหญ่แล้วฉากไปหลบ ไซเรนวิ่งจะถึงตัวตี๋ใหญ่ แว๊บแรกตี๋ใหญ่เกือบยิง จักรหันมาเห็นไซเรนตกใจ ไซเรนพุ่งใส่ตี๋ใหญ่จนล้มลง กอดปล้ำกัน ตี๋ใหญ่ไม่อยากทำร้ายไซเรน เชนกระเผลกเข้ามาลากไซเรนที่เหมือนหมาบ้าในขณะนี้ เหวี่ยงออกไป ตี๋ใหญ่ลุกขึ้นวิ่งออก ตัดไปที่จักรขับรถหนีไป ตัดไปที่พาสเวิร์ดวิ่งอยู่
ผ่านกลุ่มเด็กนักเรียนหลบทางให้พาสเวิร์ด พากันหัวเราะพาสเวิร์ดไซเรนลุกขึ้นมา หยิบประแจเหวี่ยงใส่เชนจนต้องลากขาถอยกรูด พลางหยิบอุปกรณ์ซ่อมรถปาใส่ไซเรน อันสุดท้ายโดนหัวไซเรนเต็มๆ เฮียเจ้าของอู่ถูกมัดอยู่
ไซเรนทรุดลงกุมหัวเลือดอาบ ตี๋ใหญ่กลับมาพร้อมกับมอเตอร์ไซค์ เชนลากขามาซ้อน ไซเรนวิ่งมาไม่ทันรถออกไปไกลแล้ว ไซเรนหันมองรถในอู่ เจอคันหนึ่งสต๊าทติดตี๋ใหญ่ออกตัวไปยังไม่ถึงประตูอู่รถก็ดับ ตี๋ใหญ่สต๊าท ไซเรนถอยรถยาวมาเห็นตี๋ใหญ่ ถอยมาจะชน ก่อนถึงตี๋ใหญ่สต๊าทติดพุ่งออกไปได้ฉิวเฉียด ตี๋ใหญ่หนีออกประตูไปได้กล้องรับผ่านหน้าเด็ก นร.กลุ่มหนึ่งไป ไซเรนกลับรถมาอย่างเร็ว
กำลังจะพุ่งออก มีเด็กกลุ่มหนึ่งตัดหน้า ไซเรนเบรคแต่รถปักเข้าไปตัดมาเห็นรองเท้ากระเด็นและเลือดค่อยๆไหลเข้าเฟรม หน้าไซเรนที่ซีดสุดขีด หน้าผู้หญิงที่มองแล้วกรีด บางคนหลบตาไม่กล้ามอง ภาพกว้างเด็กนอนระเกะระกะเต็มถนน ไซเรนอุ้มเดกคนหนึ่เลือดท่วม ร้องตะโกนให้คนช่วยตัดไปที่ตี๋ใหญ่ได้ยินเสียงหยุดรถมองช็อคเหมือนกัน
หน้าห้องฉุกเฉิน บรรยากาศวุ่นวาย มีพ่อแม่ของเด็กหลายคน บ้างเป็นลมเพราะรู้ว่าลูกตาย บ้างคาดคั้นเอากับพยาบาลถึงอาการของลูกตน ไซเรนเสื้อเปื้อนเลือดนั่งกุมหัวช็อค..ร้องไห้ ธารใสเพิ่งมาถึงเข้ามาปลอบ
ธารใส “เกิดอะไรขึ้นอ่ะ แล้วไซเรนไปขับรถใคร……”
ไซเรน “เรา…ไม่ได้ตั้งใจ เราตามไอ้ตี๋ใหญ่ไป แล้วๆ เด็กๆ…(พูดได้ถึงตอนนี้ไซเรนก็สะอื้นออกมา)”
บรรยากาศระงมไปด้วยเสียร้องไห้ของญาติเด็ก ๆ แล้วก็มีคนหนึ่งชี้มาที่ไซเรน
ญาติ ” ฆาตกร “
ตอนนี้ทุกคนเริ่มกรูเข้ามารุมด่าไซเรน ต่างๆ นาๆ ไซเรนถูกล้อม แล้วมีแม่เด็กคนหนึ่งยื่นมือเข้ามาตบไซเรนอย่างจัง คนอื่นเลยรุม ชุลมุนไฮสปีด 100 ไซเรนยอมให้ญาติๆ รุมตบตี รุมทึ้ง ธารใสเข้ามาช่วยกันโดนไปด้วย ตำรวจมาช่วยห้าม
เราจะเห็นอัศวินกับไซเรนและตำรวจคนหนึ่งอยู่ไกลออกไป จักรที่หน้ากำลังเคลียร์แทนอัศวิน(กับตำรวจ)“เดี๋ยวพี่ให้คนไปทำเรื่องประกันที่สน.นะ”ญาติๆ(ตะโกนมา)“ชนเด็กตาย 4 คน ยังจะให้ไอ้เด็กเปรตนั่นประกัน อีกเหรอ ไอ้เด็กชั่ว ”
จักร “ผมกราบขออภัยแทนหลานด้วยครับ .แกไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ครับแล้วก็สำนึกแล้วด้วย เรื่องการจัดงานศพ และค่าเสียหายทางเราจะดูแลเต็มที”
ญาติๆ(1แค้น) “เอาชีวิตลูกมึงมาแลกไม๊ล่ะ กูจะฟ้องมึงจนกว่ามึงจะติดคุกคอยดู”
ญาติๆ(2เริ่มอยากได้เงิน) “คุณจะให้เท่าไหร่ละ ”
ญาติๆ(หลายคน) “ นั่นดิลูกชั้น ชั้นเลี้ยงมาจะมาให้ หมื่น สองหมื่นไม่ได้นะ ”
มุมหนึ่งของโรงพยาบาล อัศวินมาถึงแล้วคุยกับตำรวจอยู่ ไซเรนสะบักสะบอมคิ้วแตก ปากแตก เลือดกำเดาไหล ธารใสกำลังเอากระดาษชุบน้ำเช็ดเลือดให้ ไกลออกไปยังเห็นญาติวุ่นวาย มีจักรเคลียร์อยู่ไกลๆ ตำรวจอีกคนปรามๆ อยู่
ญาติๆ(ตะโกนมา) “ประกันได้ยังไง เส้นใหญ่นักเหรอวะ”
อัศวิน “ไปไซเรน เราไปคุยกันที่บ้าน”
อัศวินเดินออกแต่ก็ต้องหันกลับมาดูเพราะไซเรนไม่ได้ตามมา
ไซเรน(ส่ายหน้า ร้องไห้) “ผมทำผิด ผม…ต้องรับผิด”
อัศวิน(อธิบาย) “ไซเรนฟังนะ มันเป็นอุบัติเหตุ และนี่ก็เป็นความผิดครั้งแรก
อาทำเรื่องประกัน และเสียค่าปรับกับดูแลค่าใช้จ่ายให้ญาติๆก็พอแล้ว
ไม่มีใครต้องติดคุกหรอก”
อัศวินจะพาไซเรนเดินออกแต่ไซเรนไม่ขยับตาม
ไซเรน “คุณอาไม่ต้องประกัน …ไม่ต้องเสียค่าปรับ..ผม…ผม”
อัศวิน(อธิบาย) “ไซเรนถ้าเธอติดคุก หรือแม้กระทั่งมีคดีความ เธอจะกลับเข้าไปโรงเรียนนายร้อยตำรวจไม่ได้อีกแล้วนะ ใจเย็นตั้งสติดีๆ อารู้ว่าเธอเสียใจ แต่จะเอาอนาคตมาทิ้งแบบนี้ไม่มีเหตุผลน่า”
ญาติๆ(ตะโกนมา) “กูจะฟ้องให้ถึงที่สุด..มึงเอาลูกกูคืนมาสิ”
อัศวิน(อธิบาย) “อารู้ว่าเธอเสียใจ แต่มีสติก่อน ทำตามอาบอกละกัน”
ธารใส “เธอก็ยอมรับผิดอยู่แล้ว เธอไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ”
ไซเรน (ก้มหน้าพูด)“ ใช่เราไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ผิด ผมจะเป็นตำรวจที่ดีได้ยังไง ถ้าทำผิดแล้วยังไม่กล้าที่จะรับผิด กฎหมายมันจะศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง”
อัศวินผิวหวังที่เกลี้ยกล่อมไซเรนไม่ได้ และรู้ว่าไซเรนแรงเกินกว่าที่จะฟังเค้าแล้วรับไซเรนยื่นมือให้ใส่กุญแจ แต่ตำรวจไม่ใส่ ยิ้มให้อย่างเข้าใจในความมุ่งมั่นของเด็กคนหนึ่งซึ่งหาได้ยากในยุคนี้ ไซเรนไหว้อัศวินและเดินออก ระหว่างไซเรนเดินผ่านธารใสยิ้มฝืนๆ ให้น้ำตาคลอ
ที่ม้านั่งธารใสทรุดลงนั่งร้องไห้ อัศวินนั่งลงข้างๆ มีจักรยืนอยู่ห่างๆไซเรนยืนก้มหน้าอยู่ ประตูเหล็กลูกกรงคุกปิดลงเสีย ไซเรนเงยหน้าขึ้น ไฟบนหัวดับ